ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 407

เนลล์กัดฟันและพูดอย่างชั่วร้ายว่า “ฉันยังไม่ได้อนุญาตให้คุณจูบฉันเลยนะ”

หลังจากหยุดไปสักพัก เธอกล่าวเสริมว่า “โดยเฉพาะหลังอาหาร”

กิดเดียนยิ้มด้วยความชั่วร้ายในดวงตาของเขา "งั้นคืนนี้ผมจะดูแลคุณเอง"

ประโยคนั้นทำให้เนลล์หน้าแดงมากขึ้น เธอผลักเขาออกไปด้วยความรู้สึกเขินอาย "ไปให้พ้น"

ด้วยเหตุนี้เธอจึงหันหลังกลับและวิ่งออกไป

เมื่อมองดูเงาของผู้หญิงที่จากไปเพราะว่าเธอเขินอาย ตาของกิดเดียนอ่อนลงก่อนที่เขาเตือนว่า "วิ่งช้า ๆ"

อย่างไรก็ตาม เนลล์ไม่ต้องการที่จะตอบเขา เธอจึงปิดประตูและหายตัวไปกับประตู

สองวันต่อมา ในที่สุดกิดเดียนก็จัดการเรื่องของเขาจนเสร็จ เขาจึงลาหนึ่งสัปดาห์เพื่อไปกับเนลล์

เนลล์ได้ตรวจสอบว่าสำนักงานใหญ่ของตระกูลเชลบี อยู่ที่ประเทศ F และเป็นสถานที่สุดท้ายที่อาวุโสเคเคยอาศัยอยู่ก็คือประเทศ F ก่อนเดินทางกลับจีน เธอจึงตัดสินใจไปที่นั่นโดยตรง

โชคดีที่อาวุโสเคได้เสียชีวิตแล้ว ผู้คนในกองทหารมังกรก็กังวลเรื่องนี้เหมือนกัน

ดังนั้นถ้าเธอไปที่นั่น เธอจะได้รับความช่วยเหลือมากมาย

แต่ทว่าเนลล์และกิดเดียนกลับเลือกที่จะปกปิดตัวตนของเธอ แม้แต่นายท่านการ์เร็ตต์ก็ยังลังเลที่จะพูดเรื่องนี้เพิ่ม ดังนั้นพวกเขาจึงทำตาม

อย่างไรก็ตาม วันเกิดของโจเอลเป็นคืนก่อนวันที่พวกเขาจะจากไป

พวกเขาวางแผนที่จะรวมตัวกัน หลังจากจองเที่ยวบินของวันถัดไป เนลล์และกิดเดียนก็ตกลงกัน

ในตอนเช้า กิดเดียนพาเนลล์ไปเดินเล่นรอบ ๆ ร้านหยก

จากนั้นเนลล์จึงรู้ว่าโจเอลเป็นคนชอบหยก

ทั้งสองมาที่ร้านเครื่องประดับที่แปลกตา ซึ่งพวกเขาเห็นเครื่องถ้วยหยกทุกชนิดอยู่ข้างใน แต่กิดเดียนไม่หยุดมอง ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องโถงด้านหลัง

ผู้ช่วยในร้านดูเหมือนจะรู้จักเขา ด้วยเหตุนี้จึงไม่หยุดเขา

เมื่อเดินผ่านห้องโถงด้านหลัง พวกเขาพบเด็กชายอายุสิบแปดหรือสิบเก้าปีซึ่งยิ้มและถามว่า “คุณคือคุณลีย์ใช่ไหม? นายท่านรออยู่ข้างในแล้ว”

กิดเดียนพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปกับเนลล์

สถานที่แห่งนี้ควรเป็นร้านที่ได้รับการอนุรักษ์ไว้ หาได้ยากในเมืองทางใต้อย่างจินเฉิง แต่พบได้ทั่วไปในเมืองหลวง

หลังจากผ่านประตูพระจันทร์และเข้าไปในลานบ้านที่มีดอกไม้กับสมุนไพรต่าง ๆ มีศาลาหินที่ชายชราอายุหกสิบเศษนั่งดูหยกสีเขียวชิ้นหนึ่ง

“กิดเดียน มานี่สิ”

เขาโบกมือให้พวกเขา ทั้งสองก็เดินไปเพียงเห็นชายชราถือหยกที่สลับซับซ้อนอยู่ในมือ กำลังถูระหว่างฝ่ามือของเขา

กิดเดียนถาม “อาวุโสฮิวจ์ ชิ้นนี้เพิ่งเปิดเหรอ?”

ชายชราที่นั่งอยู่ที่โต๊ะพยักหน้าโดยไม่ลังเล

“ฉันเคยเห็นหยกมาหลายปีแล้วและนี่เป็นชิ้นที่สมบูรณ์ที่สุด อาวุโสลูอิส ดูสีและความโปร่งแสงของมันสิ ฉันแน่ใจว่าคุณก็ไม่เคยเห็นมันมาก่อนในชีวิตของคุณ”

เห็นได้ชัดว่าชายชราอีกคนที่นั่งตรงข้ามเขาไม่สนใจในสิ่งเหล่านี้มากนัก เขายิ้มและพูดว่า “ใช่ สิ่งที่คุณเปิดออกมาจะต้องดี โอเค เมื่อกิดเดียนอยู่ที่นี่ พวกคุณคุยกันก่อน ฉันจะออกไปเดินเล่นข้างนอก”

แล้วเขาก็ลุกขึ้นเดินออกไป

ชายชราชื่อฮิวจ์ไม่สนใจเขาและถามกิดเดียนโดยตรงว่า "ทำไมวันนี้คุณถึงมาที่นี่?"

กิดเดียนกล่าวว่า "ลุงฮิวจ์ วันนี้ผมมาเพื่อซื้อหยก"

อาวุโสฮิวจ์เหลือบมองเขาแล้วถามว่า “ชิ้นไหน?”

เขารู้ดีว่าอย่างกิดเดียนแล้ว เขาคงไม่ชอบของที่อยู่ในร้านของเขา และหากเขาต้องการ มันจะต้องเป็นของดีที่เขาเก็บไว้เป็นความลับ

มันเจ็บที่คิดว่าชิ้นดี ๆ อีกชิ้นหนึ่งของเขากำลังจะถูกพรากไปจากเขา

ตาของกิดเดียนก็กวาดไปทั่วโต๊ะอย่างแผ่วเบาก่อนจะจ้องไปบนแผ่นหยกที่ยังไม่ได้เจียระไน

“ชิ้นนี้?”

ทันใดนั้น อาวุโสฮิวจ์ก็กระโดดขึ้นเหมือนไก่ที่โดนเหยียบหาง จากนั้นเขาก็หยิบหยกขึ้นมาสวมกอดพร้อมกับตะโกนว่า “อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ!”

กิดเดียนไม่ได้เร่งรัด เขาพูดเพียงเบา ๆ ว่า “ไซมอนบอกว่าเขาเห็นคุณกับผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อ… เจนนิเฟอร์ไปที่ห้องพักของโรงแรม ผมไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า แต่ดูเหมือนผมจะสืบมันได้นะ"

ดวงตาของอาวุโสฮิวจ์ เบิกกว้างขึ้นในทันทีดูเหมือนพวกมันจะใหญ่กว่าเป้ายิงอีก

ถัดจากเขาชายชราชื่อลูอิส ซึ่งยังไปไกลๆ อยู่ หันกลับมาทันทีหลังจากได้ยินเรื่องนี้

“โย่ คุณยังติดต่อกับเจนนิเฟอร์อยู่หรือ?”