ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 434

กิดเดียนไม่ต้องการอธิบายให้เธอฟังเยอะเกินไป เขาเพียงลูบหัวเธอและบอกเธออย่างเคร่งขรึมว่า “ต่อจากนี้ไป พาบอดี้การ์ดไปด้วยทุกที่ที่คุณไป”

เนลล์ขมวดคิ้ว

คราวนี้เธอไม่ได้พยายามขัดขืนหรือปฏิเสธ เธอตอบว่า “เมื่อแนนซี่มาถึงที่นี่ ฉันจะพาเธอไปทุกย่างก้าว ฉันจะไม่ออกจากบ้านตามลำพังนับจากนี้ไป”

จากนั้นกิดเดียนก็พยักหน้า

“เนลลี่!”

จู่ ๆ กิดเดียนก็เรียกชื่อเธอ น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาและเงียบราวกับถอนหายใจ

เมื่อได้ยินชื่อเธอเรียก เนลล์ก็พูดสั้น ๆ ว่า “หืม?”

“ถ้าวันนึงคุณรู้ว่าผมปิดบังอะไรคุณ และรู้ว่าการอยู่กับผมหมายความว่าคุณจะต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่อยู่อันตรายเสมอ แม้ว่าผมพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยคุณให้พ้นจากอันตราย ผมก็ยังรับประกันไม่ได้ว่าคุณจะปลอดภัยอย่างแน่นอน คุณจะตำหนิผมและเลือกที่จะทิ้งผมให้หลุดพ้นจากความกลัวนี้ไหม?”

เนลล์แปลกใจเล็กน้อย

เธอไม่รู้ว่ากิดเดียนพยายามจะสื่อถึงอะไร เขาพูดเหมือนซ่อนอะไรบางอย่างไว้หรือเพราะสถานการณ์อันตรายที่เขาพูดถึง

ถ้าเขาพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ เธอต้องระมัดระวังและรอบคอบมากขึ้น เหตุการณ์ดังกล่าวอาจจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ สุดท้ายก็เพราะว่าเธอประมาทเกินไป!

เธอส่ายหัว “ฉันจะโทษคุณเพื่ออะไร? การที่ฉันชอบคุณเพราะฉันเลือกเอง เป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องทนกับส่วนแย่ ๆ หลังจากเจอกับสิ่งดี ๆ แล้วฉันจะทิ้งคุณไปทำไม?”

กิดเดียนหายใจติดขัดเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด รูม่านตาของเขาก็สว่างขึ้น

เขาก้มศีรษะลงและจับคางเธอด้วยนิ้วที่เรียวยาว จากนั้นบอกกับเธอว่า “เมื่อกี้คุณเพิ่งพูดว่าอะไรนะ?”

เนลล์กะพริบตาหลายครั้ง รู้สึกทำอะไรไม่ถูก

“เป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องทนกับส่วนแย่ ๆ หลังจากเจอกับสิ่งดี ๆ …”

กิดเดียนขัดจังหวะเธอก่อนจะพูดจบประโยค “ไม่ ก่อนหน้านี้!”

“ชอบคุณเพราะฉันเลือกเอง…”

วินาทีที่ประโยคนั้นหลุดจากปากของเนลล์ เธอจำสิ่งที่เธอพูดได้ แก้มเล็ก ๆ ของเธอก็แดงก่ำ

วิสัยทัศน์ของเธอก็มืดลงทันที กิดเดียนก้มศีรษะลงจูบเธอที่ริมฝีปาก

เขาจูบเธออย่างลึกซึ้ง มันไม่ใช่จูบแบบเร่งรีบ แต่เป็นจูบช้า ๆ ทั่วถึง สำรวจทุกมุมปากของเธอ จับมือเธอเข้ามาใกล้เขามากขึ้น ฝ่ามือขนาดใหญ่ของเขาลูบแก้มเธอราวกับเธอเป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดของเขาในโลก ราวกับว่าเธอจะหลุดมือไปถ้าเขาปล่อยมือออก

ในเวลานี้เองที่ เนลล์สัมผัสได้ถึงความกลัวและความปั่นป่วนที่ปกคลุมอยู่ในหัวใจของชายผู้นั้น เขาดึงเธอเข้ามากอด แม้ว่าเขาจะกอดเธออย่างแนบแน่น เนลล์ก็สัมผัสได้ถึงหัวใจที่สั่นเทาของเขา

เขากลัวอะไร?

จังหวะการหายใจของชายคนนั้นเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน ราวกับพายุรุนแรง จากสายลมสงบหนึ่งวินาทีสู่พายุบึ้งตึง สร้างความหายนะในวินาทีถัดมา

เขานำเรี่ยวแรงที่ไม่สามารถควบคุมได้และพร้อมที่จะฉีกทุกอย่างออกจากกัน ในขณะที่เขาจูบเธอด้วยทุกสิ่งที่เขามี ตลอดเวลาเขาดึงร่างของเธอเข้าหาตัวเอง เขาดึงเธอเข้าไปใกล้กับหน้าอกของเขา ราวกับว่าเขาจะไม่มีวันสูญเสียเธอไป

เนลล์จูบจนเกือบหมดลมหายใจ จิตใจของเธอเป็นแผ่นที่ว่างเปล่าสีขาว หลังจากเวลาผ่านไปนานจนลิ้นของเธอเจ็บ กิดเดียนก็ปล่อยเธอจากความคลั่งไคล้ของเขา เขากัดหูเธอและกระซิบบอกพวกเขาว่า “เนลลี่ ผมรักคุณ!”

เนลล์ตกใจมาก

กิดเดียนไม่เคยแสดงออกถึงความรักมาก่อน เขาเป็นคนอดทน เยือกเย็น หยิ่งผยองดุจดอกไม้บนยอดเขา ซึ่งคุณทำได้เพียงมองขึ้นไปข้างบนเท่านั้น

ถึงอย่างนั้น คนอย่างเขารู้สึกกดดันมากที่จะพูดแบบนั้นกับเธอ

การผสมผสานของอารมณ์ต่าง ๆ นับร้อยเริ่มก่อตัวขึ้นภายในของเนลล์

เธอหลบตาเล็กน้อย ปิดบังอารมณ์และพูดด้วยน้ำเสียงที่เงียบงันว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันจะดูแลตัวเองอย่างดี จะไม่เป็นภาระของคุณ”