ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 438

ในเวลานั้นทั้งสองยังเด็กมาก เป็นวัยแห่งความสงสัยและความไร้เดียงสา

เนลล์เพิ่งได้รับการช่วยเหลือจากเกรกอรี่และไม่รู้จักใครในกลุ่ม เมื่อถูกจับเข้าไปอยู่ในโลกภายนอกที่เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้เข้าไป เธอรู้สึกหวาดกลัวทันที บางทีถึงกับตื่นตระหนกเล็กน้อย

ตอนนั้นไม่มีความสดใสอยู่ในดวงตาของเธอ เธอเป็นเหมือนเม่นน้อยที่อ่อนแอและคอยซ่อนตัวอยู่ในมุมของเธอเอง

เกรกอรี่เห็นว่าทุกอย่างไม่ค่อยดีกับเธอ วันหนึ่งเขาจึงให้สมาชิกทุกคนในกลุ่มมารวมตัวกัน

ทุกคนรวมตัวกันและมองดูเธอราวกับเธอเป็นสัตว์ประหลาด เกรกอรี่แนะนำว่ามีใครเต็มใจอยากเป็นเพื่อนกับเธอ พวกเขาทั้งหมดรู้สึกลำบากใจเล็กน้อยกับความคิดนี้

เอเวลินใช้ความคิดและเริ่มยืนขึ้นก่อนที่ใครจะทำ

ย้อนกลับไปในตอนนั้น รอยยิ้มที่สดใสของเธอเต็มไปด้วยความอบอุ่น

หล่อนเข้าหาเธอราวกับดวงตะวันขนาดเล็ก ขจัดความมืดมิดรอบ ๆ เนลล์ทันที

เอเวลินยื่นมือของเธอ ใบหน้าของเธอประดับด้วยรอยยิ้ม “สวัสดี ฉันชื่อเอเวลิน ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอ”

ฉากนั้นฝังลึกอยู่ในใจของเนลล์

มันอาจจะดูงี่เง่านิดหน่อยที่เหมือนเด็กในโรงเรียนอนุบาลกลายเป็นเพื่อนกัน ภายใต้การแนะนำของครูอนุบาล

เธอจำได้ว่ามันเป็นท่าทางที่อบอุ่นใจ เธอจะไม่มีวันลืมมันไปตลอดชีวิต

สีหน้าของเอเวลินนั้นซ่อนความรู้สึกอ่อนไหวไว้ เธอมองดูเนลล์ราวกับว่าเธอสามารถเห็นตัวตนในอดีตของเธอในใบหน้าของเนลล์

เนลล์พูดเบา ๆ “เอเวลิน ตอนนั้นเธอเป็นคนแรกที่เข้าหาฉัน ฉันคิดว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดไปตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ของเรา แต่คราวนี้เธอทำให้ฉันเจ็บจริง ๆ เธอรู้ไหมว่าฉันรู้สึกอย่างไรตอนเห็นกิดเดียนนอนจมกองเลือด?

ฉันรู้ว่าเธอเคยพบเจอกับความสิ้นหวัง ความรู้สึกสูญเสีย จากการสูญเสียคนที่รักที่สุดของคุณมาก่อน แต่เธอก็ยังยอมทำตามกับชะตากรรมเดียวกันอย่างไร้ความปราณี สิ่งนี้มันส่งผลต่อความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเธอบ้างไหม?”

น้ำเสียงของเธอเบาจนแทบจะไม่มีน้ำหนัก

แต่ทว่าเอเวลินรู้สึกราวกับว่ามีก้อนหินขนาดใหญ่วางอยู่บนอกของเธอ เธอแทบจะหายใจไม่ออก

เนลล์มองไปที่ดวงตาที่แดงก่ำของเธอ หลังจากนั้นครู่หนึ่งเธอก็หันกลับและเดินออกไป

เอเวลินตัวสั่นอย่างรุนแรง

“เนลล์!”

เธอตะโกนตามเธอ เสียงของเธอก็แหบเล็กน้อย เนลล์หยุดโดยไม่หันกลับมามอง

หลังจากนั้น เธอได้ยินเอเวลินพูดด้วยน้ำเสียงที่แทบจะไม่ได้ยิน

“มันคือตระกูลโบฮิเนีย พวกเขาส่งฉันไปลอบฆ่ากิดเดียน”

เนลล์ถึงกับสะดุ้ง

เธอหันกลับมาด้วยความงุนงงและจ้องมองเอเวลินอย่างเฉียบขาด เธอนิ่งอยู่อย่างนั้นหลายวินาทีก่อนจะพูดว่า “เธอแน่ใจนะ?”

เอเวลินยิ้มอย่างขมขื่น

“ฉันจะไม่แน่ใจได้อย่างไร? ฉันอยู่กับเขามาหลายปีแล้ว เธอคงไม่รู้เรื่องนี้ เมื่อสามปีที่แล้ว ย้อนกลับไปเป็นครั้งแรกที่กองทหารมังกรยุบลง ฉันถูกพวกเขาเยาะเย้ย นั่นเป็นวิธีที่ฉันแอบเปลี่ยนไปอยู่กับคนกลุ่มนี้แทน

“ที่นั่นเขาเป็นหัวหน้าโดยตรงของฉัน งานทั้งหมดที่ฉันทำไปเป็นคำสั่งโดยตรงจากเขา รวมถึงการลอบฆ่ากิดเดียนด้วย ในตอนแรกฉันมีความลังเลใจ แต่เขาสัญญากับฉันว่าเขาจะปล่อยฉันไปหลังจากที่ฉันทำภารกิจเสร็จสิ้น

“เนลล์ ฉันเหนื่อย ฉันเหนื่อยกับการต่อสู้และการฆ่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันไม่ต้องการที่จะอยู่ในการแข่งขันนี้แล้ว ฉันก็ไม่ต้องการที่จะเดินอย่างไร้จุดมุ่งหมายอีก

“ฉันแค่ต้องการใช้ชีวิตตามปกติ ฉันจะทำทุกอย่างถ้ามันทำให้ฉันสามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติ แม้ว่ามันจะหมายถึงการฆ่าก็ตามเถอะ

สีหน้าของเนลล์เริ่มตึงเครียด เธอเงียบฟังคำตะโกนที่เต็มไปด้วยความโกรธของหล่อน

เอเวลินเงยหน้าขึ้นมองเธอ “กิดเดียนเป็นอันตรายต่อพวกเขา ต่อให้ฉันไม่ได้ฆ่า พวกมันก็จะส่งคนอื่นมาทำอยู่ดี สุดท้ายก็ไม่ต่างกันใช่ไหม?”

“ไม่ มันมีความต่างกัน”

เธอตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “พวกเขาไม่ใช่เพื่อนของฉัน แต่เธอเป็น”