ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 439

แม้ว่าเนลล์จะบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าอย่าไปนึกถึงมัน แต่เธอก็ยังได้ยินคำพูดของเอเวลินที่ก้องอยู่ในใจของเธอ ความรู้สึกแปลก ๆ ยังคงตามหลอกหลอนเธออยู่

เมื่อถึงจุดนั้น เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง

ความสงสัยที่ไม่หยุดยั้งนี้เป็นหนึ่งในข้อบกพร่องโดยธรรมชาติของมนุษย์หรือเปล่า?

เธอหันไปหาแนนซี่

“แนนซี่ เรากลับกันเถอะ”

แนนซี่พยักหน้า เธอไปนั่งที่คนขับและสตาร์ทรถออก

รถแล่นบนทางหลวงที่โล่งกว้าง เนลล์ถือโทรศัพท์ไว้ในมือ แต่ความคิดของเธอก็ล่องลอยไป

โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียง “ติ้ง” อย่างกะทันหัน

เธอมองโทรศัพท์และพบว่ามีข้อความเข้า

ใบหน้าของเนลล์ขมวดคิ้ว เมื่อเธอเห็นชื่อผู้ส่งเธอตัดสินใจว่าจะไม่เปิดข้อความ

ถึงอย่างนั้น ปลายนิ้วของเธอก็เลื่อนไปยังข้อความ เธอเปิดมันขึ้นมาหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

เกรกอรีส่งข้อความมา และเนื้อหานั้นเรียบง่ายแต่ซับซ้อน มันเป็นแค่ภาพ

เป็นคนต่างชาติผมสีบลอนด์ในภาพ เขามีเคราเต็มและรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ที่ไหลจากหน้าผากลงไปที่คาง

ดูจากมุมที่ถ่ายแล้วน่าจะแอบถ่าย

คุณภาพของแสงและภาพค่อนข้างแย่ แต่มันก็เพียงพอแล้วที่จะได้เห็นรูปร่างหน้าตาของคน ๆ นั้น

เธอเลื่อนไปที่ด้านล่างพร้อมกับขมวดคิ้ว

มีประโยคสั้น ๆ ที่แนบมาในตอนท้าย

[ชื่อของเขาคือ วาย เขาเป็นสมาชิกของตระกูลโบฮิเนียที่ดูแลเมืองหลินในประเทศ F เขามีคำตอบเกี่ยวกับการตายของอาวุโสเค ถ้าคุณหาเจอ]

เนลล์สั่นเล็กน้อย เธอจำได้ว่าวายคือคนเดียวกับที่เอเวลินพูดถึง ถ้าอย่างน้ันก็น่าจะเป็นคนเดียวกับคนในรูป

หากเป็นเช่นนั้น อีกไม่นานความจริงก็จะถูกเปิดเผย

ดวงตาของเธอมืดลงเมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ปลายนิ้วของเธอเลื่อนไปเหนือรายละเอียดของผู้ส่งครู่หนึ่งก่อนที่จะแตะลง

รับสายอย่างรวดเร็ว เธอได้ยินเสียงของเกรกอรีพร้อมเสียงหัวเราะจากปลายสายอีกด้าน

“ลิตเติ้ลเซเว่น คิดถึงผมเหรอ?”

เนลล์ไม่สามารถใส่ใจกับเรื่องที่ไร้สาระนี้ได้ เธอพูดตรง ๆ ไปที่ประเด็น "ทำไมคุณถึงช่วยฉัน?"

อีกฝ่ายหัวเราะคิกคัก

“อาวุโสเคไม่ใช่แค่เพื่อนของคุณ แต่เขายังเป็นลูกน้องของผมด้วย เนื่องจากคุณอยู่ในประเทศ F แล้ว ผมไม่อยากทำให้มันยุ่งยากด้วยการเดินทางไปเอง แต่ผมก็ไม่รังเกียจที่จะส่งต่อข้อมูลที่ผมมีให้”

เนลล์เย้ยหยัน เธอกำลังเอนเอียงว่าชายผู้นี้อาจจะเพิกเฉยต่อความลำบากใจของพวกเขา

“น้ำใจนี้เอามาจากไหนกัน?”

เกรกอรีพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “ลิตเติ้ลเซเว่น คุณเห็นพี่ชายของคุณเป็นคนใจร้ายเหรอ? นอกจากนี้ นี่เป็นงานที่ค่อนข้างง่าย บางทีคุณอาจจะรู้สึกซาบซึ้งใจกับพี่ชายของคุณ ด้วยวิธีนี้ผมสามารถดูเหมือนมีค่านิยมทางครอบครัวที่ดี อะไรทีไม่รัก?”

เนลล์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าเขาจะทำอะไรบางอย่าง

เธอตอบด้วยความเย้ยหยันว่า “คุณเก่งในการมองหาโอกาสทองเสมอ”

เกรกอรีแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่รู้สึกถึงการเหน็บแนมในน้ำเสียงของเธอ เขาหัวเราะเยาะและพูดต่ออีกครั้ง “ลิตเติ้ลเซเว่น ถ้าคุณจะชมเชยพี่ชายของคุณ สำหรับความขยันหมั่นเพียรของเขา คุณก็ควรทำอย่างนั้นจริง ๆ ผมจะดีใจกับคำชมของคุณได้อย่างไร ถ้าคุณยังพูดอ้อมค้อมแบบนี้”

เขาหยุดชั่วครู่ “แล้วก็ตราบใดที่มาจากคุณ พี่ชายของคุณก็พอใจอย่างมาก แม้ว่าคุณจะคิดว่าพี่ชายของคุณชอบทำลายข้อมูล เพื่อผลประโยชน์ของเขาก็ตาม ความผิดผมเหรอที่เอาใจลิตเติ้ลเซเว่นของเรา?”

เนลล์รู้สึกว่าใบหน้าของเธอเกร็งไปด้วยความโกรธ

ผู้ชายคนนี้มักมีความสามารถทำให้ผู้คนโกรธเคืองด้วยคำพูดที่ง่าย ๆ สบาย ๆ ของเขา