ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 448

ใจของเจเน็ตสั่นสะท้านอย่างรุนแรงราวกับกวางที่ถูกจับได้ เธอรู้สึกได้ว่ามันเต้นกระหน่ำอย่างรวดเร็ว

เธอเบือนหน้าหนีไม่อยากเผชิญหน้ากับเขา

การกระทำของเธอมันปั่นป่วนราวกับว่าเธอกำลังหลีกเลี่ยงอะไรบางอย่าง

ไม่นาน เลียมก็สูบบุหรี่เสร็จและเขาก็ลุกขึ้นยืน

"ไปกันเถอะ!"

เจเน็ตก็ลุกขึ้นเช่นกันถามว่า “เราจะไปไหนกัน?”

“บ้านที่ราคามากกว่าสิบล้าน คุณไม่อยากเห็นมันหรือไงล่ะ?”

ทั้งสองเดินออกจากโรงแรมโอเรียนเต็ล ก่อนจะไปขึ้นรถออฟโรดของเลียม

เขาสตาร์ทรถและขับไปตามถนน

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงเชิงเขาอันชาน

เจเน็ตไม่ได้กลับมานานหลายปีแล้ว คิดว่าทุกอย่างที่นี่ยังคงอยู่เหมือนเดิม อิฐและกระเบื้องสีเขียว ลำธารใต้สะพาน

ถึงแม้จะได้กลับมาที่นี่หลังจากที่ผ่านมากว่าสิบปีแล้ว ก็ไม่มีอะไรรู้สึกแปลกหรือไม่คุ้นเคยเลยสักนิด

เธอยังคงจำช่วงเวลาที่เธอถูกส่งมาที่นี่เพื่อเรียนวาดรูปตั้งแต่ยังเป็นเด็ก มันเป็นช่วงเวลาที่สั้น แต่ยอดเยี่ยมเลยล่ะ

หลังจากถามเลียมว่าเขาคิดอย่างไร เขาก็บอกว่าจะไม่เข้าไป เธอจึงลงจากรถเอง

เธอผลักประตูเปิดและเดินเข้าไปในบ้านเก่าคนเดียว

บ้านไม่ใหญ่โต โครงสร้างของมันชวนให้นึกถึงบ้านที่มีลานหน้าบ้านในสมัยก่อน แต่ก็ไม่ได้เหมือนกันทุกอย่าง เมื่อเข้าไปจะมองเห็นผนังห้องขนาดมหึมา ซึ่งเจาะจารึกโดยอาจารย์เจนกินส์เอง

สนามหญ้าก็รกไปด้วยวัชพืช เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครมาที่นี่เป็นเวลานานหลายปี

มีต้นวิสทีเรียอยู่ที่มุมบ้าน เท่าที่เธอจำได้ มันถูกปลูกไว้เมื่อตอนที่เธออยู่ที่นี่

ต้นกล้าแห่งอดีตได้เติบโตเป็นต้นไม้สูงตระหง่านในปัจจุบัน โดยมีกิ่งก้านใบแผ่กระจายไปทั่วและขยายออกไปด้านนอก ให้ร่มเงาแก่มุมทุกมุมของกำแพง

สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความทรงจำมากนั้นไหน!

เธอเดินไปที่ประตูหลักและเปิดออก ฝุ่นร่วงหล่นลงมาบนหัวของเธอ

ภายในบ้านก็สลัว ๆ เธอเจอสวิตช์ไฟจากความจำและเปิดไฟด้วยการควานหาเอง

โคมแขวนเก่าส่งเสียงอยู่ครู่หนึ่งก่อนในที่สุดก็สว่างขึ้นอย่างไม่เต็มใจ เนื่องจากไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นี่ เฟอร์นิเจอร์ในบ้านจึงคลุมด้วยผ้าขาวเพื่อกันฝุ่น เมื่อเจ้าของกลับมาก็จะได้ทำความสะอาดสถานที่น้อยลง

แต่น่าเสียดาย… ที่เจ้าของคงจะไม่กลับมาแล้ว!

เธอรู้สึกปวดร้าว

เธอเปิดประตูห้องนอน

มีห้องนอนสองห้องที่เชื่อมถึงกัน เธอนึกขึ้นได้ว่าตอนที่เธอนอนไม่หลับในตอนนั้น อาจารย์จะตบไหล่เธอเบา ๆ พร้อมกับปลอบโยนเธอและกล่อมเธอให้หลับ

ความทรงจำกลับมาหาเธอเหมือนกระแสน้ำ ในตอนนี้เองที่เธอค้นพบว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างที่เธอไม่ได้คิดถึงอีกต่อไป เพราะเธอไม่ต้องการคิดถึงมัน ไม่ใช่เพราะว่าเธอลืมไปแล้ว

แต่ความรู้สึกเหล่านั้นที่ประทับอยู่ในในใจและจิตวิญญาณที่จะไม่มีวันจางหายไป!

เธอเข้าไปในห้องที่เธอเคยอยู่เมื่อตอนที่เธอยังเด็ก ขณะที่เธอจ้องไปที่เตียงไม้เล็ก ๆ เธอก็คิดถึงความรู้สึกที่เธอนอนอยู่ตรงนั้น

แล้วเธอก็นอนลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา

ตอนนี้เธอเป็นผู้ใหญ่แล้ว เธอต้องขดตัวให้พอดีกับเตียง มันไม่ใช่ตำแหน่งที่สบายนัก แต่เธอก็รู้สึกถึงความสบายที่หาที่ไหนไม่ได้เลย

เหมือนเธอได้กลับมาเป็นเด็กอีกครั้ง! ไร้เดียงสาแค่ไหน ไร้ความกังวลใจ

เธอค่อย ๆ หลับตาลงและถูกความอ่อนล้าเข้าครอบงำ

นานแค่ไหนแล้วที่เธอได้นอนหลับฝันดีแบบนี้กันนะ!

เธอกำหมัดแน่นและพูดกับตัวเองว่า "แค่นอนพักสักครู่ แม้จะแค่สิบนาทีก็ตามเถอะ"

เธอให้เวลาตัวเองสักสิบนาที

……

“พัตเตอร์!”

จู่ ๆ ก็มีเสียงแปลก ๆ ดังมาจากหน้าต่าง

ดวงตาของเจเน็ตเบิกกว้าง รูม่านตาที่สดใสของเธอส่องประกายราวกับดวงดาวที่เย็นยะเยือก

เธอครางเสียงต่ำ “นั่นใคร?”

ขณะที่เธอพูด เงาก็แล่นผ่านหน้าต่าง

เธอพลิกตัวและลุกขึ้นอย่างรวดเร็วไล่ตามเงาภายนอก

ขณะนี้เป็นเวลาประมาณหนึ่งทุ่มตรง เวลาพลบค่ำได้คืบคลานเข้ามาและไฟถนนก็สว่างขึ้น สายลมเย็นในฤดูใบไม้ร่วงหมุนอยู่ในสนาม แต่ไม่มีใครอยู่ที่นั่น