ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 449

เมื่อผิวของเจเน็ตสัมผัสกับน้ำอุ่น รูขุมขนทั่วร่างกายของเธอก็เปิดออกอย่างช้า ๆ เธออดไม่ได้ที่จะหลับตาและถอนหายใจเบา ๆ มันช่างผ่อนคลายจริง ๆ !

หลังจากแช่น้ำนานกว่าครึ่งชั่วโมง เธอก็รู้สึกหิวมาก

ดังนั้นเธอจึงออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องและเรียกรูมเซอร์วิส

อาหารกลางวันถูกเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว

เธอไม่เคยให้ความสำคัญกับอาหาร เธอกำลังกินข้าวอยู่ในห้องนั่งเล่นอยู่ จู่ ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เธอมองไปรอบ ๆ และพบว่าเป็นโทรศัพท์บ้านในโรงแรม เธอรับสายทันที

เสียงสดใสของหญิงสาวที่แผนกต้อนรับพูดขึ้น “สวัสดี นี่ใช่คุณแจ็คแมนหรือเปล่าคะ?”

เจเน็ตอึ้งไปครู่หนึ่ง เธอยังคงถือตะเกียบของเธอ “ตอนนี้เขาไม่อยู่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“สวัสดีค่ะ คือพอดี คุณลีเธอรออยู่ที่ชั้นล่าง เธอบอกว่าเธอเป็นเพื่อนของคุณแจ็คแมน เธอมาเยี่ยมเขา คุณช่วยฉันบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ไหม?”

เจเน็ตอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ตะเกียบส่งเสียงดังลั่นขณะตกลงไปบนโต๊ะ

เวลาผ่านไปนาน

"สวัสดี? สวัสดีค่ะ คุณยังอยู่ที่ไหมคะ?”

เจเน็ตหยิบตะเกียบขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ยังคงทำเสียงหงุดหงิด

“เอ่อ เลียม แจ็คแมนออกไปแล้ว เขาจะกลับมาในตอนบ่ายเท่านั้น ทำไมคุณไม่ให้เธอขึ้นมาก่อน!”

“ค่ะ ก็ได้ค่ะ!”

การโทรสิ้นสุดลง

เจเน็ตอยู่ในอาการตกใจอยู่พักหนึ่ง

เพื่อนของเลียม?

เขามีเพื่อนผู้หญิงจริง ๆ เหรอ ทำไมเธอไม่เคยรู้เรื่องนี้?

สักพักก็มีเสียงเคาะประตู

เธอวางตะเกียบลงทันทีแล้วเดินไปเปิดประตู

เธอปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเปิดประตู

ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเธอสวมชุดเดรสลูกไม้สีขาว ผมสีดำตรงยาวลงมาที่เอว เธอมีรูปร่างผอมบางและผิวขาว แม้ว่ารูปร่างหน้าตาของเธอแม้จะไม่งดงามนัก แต่ให้ความรู้สึกแบบสวยอย่างเรียบ ๆ เธอมีลักษณะที่เด่นชัดของคนที่มีความรู้และได้รับการอบรมสั่งสอน

การปรากฏตัวของเธอไม่ได้โอ้อวดหรือรุนแรง ในทางกลับกันใคร ๆ ก็คงรู้สึกดีกับเธอในแวบแรก

“คุณใช่ภรรยาของเลียมหรือเปล่าคะ?”

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มเบา ๆ และยื่นมือข้างหนึ่ง “สวัสดี ฉันแม็กซีน ลี เพื่อนของเลียม”

เลียมเนี้ยนะ?

เจเน็ตผงะเล็กน้อยเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินใครบางคนที่พูดถึงเขาอย่างสบาย ๆ แบบนี้ จากนั้นเธอก็รีบเอื้อมมือไปจับมือผู้หญิงคนนั้นด้วยรอยยิ้มที่ค่อนข้างเขินอาย "สวัสดีค่ะ"

แม็กซีนเอียงศีรษะและเหลือบมองเข้าไปในห้อง ถามว่า “เลียมอยู่ที่ไหนคะ?”

“เขาออกไปหารือเกี่ยวกับธุรกิจบางอย่าง เขาจะกลับมาอีกทีในช่วงบ่ายเท่านั้น”

จู่ ๆ เจเน็ตก็ตระหนักว่าพวกเขายังยืนอยู่ที่ประตู เธอรีบเดินเอียงกลับเข้าไปเพื่อให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามา เธอยิ้มและพูดว่า “เข้ามานั่งด้านในก่อนสิคะ”

แม็กซีนพยักหน้าและเดินเข้าไป

ข้างในมีความรกนิดหน่อย มีผ้าเช็ดตัวที่เธอใช้เช็ดผมให้แห้งหลังจากแช่ตัวในบ่อน้ำพุร้อน ซึ่งเธอไม่ทันได้เก็บ มีรองเท้าแตะที่เลียมเปลี่ยนก่อนเขาจะออกไป ซึ่งเธอบังเอิญเตะออกไป นอกจากนี้ยังมีอาหารครึ่งที่กินอยู่บนโต๊ะ

เมื่อเห็นว่าแม็กซีนกำลังสังเกตห้องอยู่ เจเน็ตก็รู้สึกเขินเล็กน้อย

เธอถามอย่างเร่งรีบ “คุณกินข้าวหรือยัง? ถ้าคุณยังไม่ได้กิน คุณต้องการให้ฉันสั่งอะไรให้คุณไหม?”

แม็กซีนส่ายหัวพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ!”

หลังจากหยุดไปพักหนึ่ง เธอก็เสริมขึ้นมาว่า “สุขภาพฉันไม่ค่อยดีเท่าไร ครอบครัวเลยไม่ยอมให้ฉันกินอาหารนอกบ้าน”

เจเน็ตรู้สึกว่าใบหน้าของเธอแข็งทื่อ

เธอเหลือบมองอาหารง่าย ๆ บนโต๊ะและรู้สึกกวนใจอย่างอธิบายไม่ถูก

อย่างไรก็ตาม แม็กซีนก็ไม่ได้สังเกตมันเท่าไร เธอเดินไปรอบ ๆ ห้อง จับเสื้อผ้าบนชั้นวางของและพลิกดูหนังสือบนชั้น ราวกับว่าเธอคุ้นเคยกับสถานที่นี้มาโดยตลอด

เจเน็ตขมวดคิ้วขณะที่เธอพิงประตู ดวงตาของเธอค่อย ๆ เย็นลง