ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 478

“มันคือความจริงเหรอ มันอยู่ในมือของคุณจริง ๆ ของชิ้นนี้หายไปหลายปีแล้ว ใช่ของแท้หรือเปล่า?”

นายท่านลีย์จำของที่อยู่ในกล่องได้อย่างชัดเจน ใบหน้าของเขาแดงก่ำไปด้วยความตื่นเต้น ในขณะที่มือซีดของเขาสัมผัสแค่เบา ๆ ร่างกายของเขาก็สั่นเทา

เกล เชลบีไม่พูดแต่เพียงยิ้มอยู่ข้าง ๆ พวกเขา

เนลล์เห็นว่านายท่านลีย์ตื่นเต้นแค่ไหน เธอจึงถามว่า “คุณปู่ ปู่รู้ไหมว่ามันคืออะไร?”

นายท่านลีย์พยักหน้า

จากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

"จริงของหนู ของขวัญชิ้นนี้มันล้ำค่าเกินไป เราไม่สามารถรับมันได้อย่างง่าย ๆ ”

เขายืดตัวขึ้นเพื่อมองไปที่เกล ความตื่นเต้นทั้งหมดก่อนหน้านี้หายไปจากใบหน้าที่แก่ชราของเขา กลับกลายเป็นสายตาที่เฉียบคมแทน

"บอกพวกเรามาสิ! คุณมีความตั้งใจอะไรถึงนำสิ่งของชิ้นนี้มาที่นี่ในวันนี้เพื่ออะไร?”

เกลยิ้มและจิบชา เขาตอบด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ “คำถามของนายท่านช่างน่าแปลก หลานสาวของผมเพิ่งแต่งงาน ผมจะมีเจตนาอื่นอะไรนอกจากให้เป็นของขวัญกับเธอ”

นายท่านลีย์สูดลมหายใจเข้า “คิดว่าฉันจะเชื่อเรื่องไร้สาระแบบนี้เหรอ?”

หลังจากหยุดไปชั่วครู่ เขาก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “คนอื่น ๆ อาจไม่รู้ถึงนิสัยที่แท้จริงของตระกูลเชลบี แต่ฉันรู้ดี คุณจะไม่ทำอะไรที่มันจะไม่เป็นประโยชน์กับคุณ คุณนำของขวัญล้ำค่ามาให้และยังอ้างว่าคุณไม่ได้หวังสิ่งใดตอบแทนอะไร เว้นแต่ดวงอาทิตย์จะขึ้นจากทิศตะวันตก ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้”

เนลล์และกิดเดียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับการเลือกคำพูดของนายท่านลีย์

เกลหัวเราะเบา ๆ

“คำพูดของนายท่านช่างไม่สมเหตุสมผลเลย ของขวัญสำหรับเนลลี ไม่ว่าเธอจะหรือไม่ขึ้นอยู่กับเธอ ถ้าคุณเลือกตัดสินจากความเป็นสุภาพบุรุษด้วยกับหัวใจของจอมหลอกลวง ผมก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก อย่างไรก็ตาม ผมเกรงว่าทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคุณ”

ใบหน้าของนายท่านลีย์แดงก่ำ เมื่อได้ยินคำตอบของเกล

เขาเงียบไปนานก่อนที่จะส่งเสียงออกทางจมูก

"สุภาพบุรุษ? ฮึ่ม! หากคุณเป็นสุภาพบุรุษ ในโลกนี้ก็จะไม่มีคนโกงอีกต่อไป!”

ในวันนี้ เกล เชลบีไม่ได้มาเพื่อต่อสู้กับนายท่านลีย์ แม้ว่าทั้งสองคนจะสู้กันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่เกลก็ชัดเจนเกี่ยวกับจุดประสงค์ของเขาที่จะมาที่นี่ในวันนี้

แม้จะมีการยั่วโมโหจากนายท่านลีย์ แต่เกลก็ไม่ได้ตอบสนอง เขาเพียงจ้องมองที่เนลล์พร้อมกับประกายในดวงตาของเขา

“เนลลี่ เธอรู้ไหมว่านี่คืออะไร?”

เนลล์เม้มริมฝีปากและส่ายหัว

“คุณเคยได้ยินเกี่ยวกับตำนานของอัญมณีเหอซีไหม?”

เนลล์ตกใจมาก แน่นอนว่าเธอรู้เรื่องตำนานอันโด่งดังนี้ แม้แต่คนที่เพิ่งไปโรงเรียนประถมก็รู้เรื่องนี้

หยกอันล้ำค่าที่คุ้มค่า ที่คนทั้งเมืองมองว่ามันเป็นสมบัติอันล้ำค่าตั้งแต่ยุคจ้านกว๋อ หลังจากนั้นไม่กี่พันปี มันถูกพบเจอครั้งสุดท้ายในช่วงปลายของราชวงศ์ถัง ก่อนที่มันจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เมื่อคิดถึงความสำคัญทางประวัติศาสตร์ของหยกที่สวยงามชิ้นนี้ หัวใจของเนลล์ก็เริ่มเต้นแรง เธอมองไปที่แผ่นหยกที่อยู่ในกล่องและทันใดนั้นก็เชื่อมต่อหัน เธอสั่นสะท้านอย่างทั่วถึง

“คุณหมายถึง…”

เกล เชลบียิ้มอย่างลึกลับ จากนั้นจึงเอื้อมมือไปหยิบแผ่นหยกออกจากกล่องไม้

“หยกนี้แกะสลักมาจากอัญมณีของเหอซี นับตั้งแต่ช่วงเริ่มต้นของสงครามระหว่างรัฐ อัญมณีเหอซีได้ผ่านราชวงศ์มานับไม่ถ้วนและมันช่วยชีวิตพวกเขาไว้ทั้งหมด จักรพรรดิฉินทำเป็นตราประทับหยกและส่งต่อเป็นเวลาหลายพันปีจนกระทั่งสูญหายไป เมื่อสิ้นสุดของราชวงศ์ถัง

“หลังจากผ่านไปหลายต่อหลายมือ บรรพบุรุษของเราโชคดีที่ได้พบมัน น่าเสียดายที่มันสูญเสียความรุ่งโรจน์ในอดีตไปเมื่อหลายพันปีก่อนและได้รับความเสียหายอย่างหนัก บรรพบุรุษของเราต้องการที่จะฟื้นฟูให้เป็นรูปแบบเดิม ซึ่งเป็นตราประทับหยก แต่ไม่สามารถทำได้ไม่ว่าพวกเขาจะหาช่างฝีมือกี่คน ในที่สุด พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องแกะสลักเป็นแผ่นหยก”

เขายื่นแผ่นหยกให้ เนลล์และกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “นี่เป็นของล้ำค่าที่สุดของพ่อคุณตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ เขาเกิดมาพร้อมกับไข้หวัด ดังนั้นเขามักจะกอดแผ่นหยกนี้เพื่อหลับ ตอนนี้ผมให้คุณ ถ้าไม่อยากรับมันไว้ก็ทุบได้เลย เพราะพ่อของคุณไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว เขาไม่ต้องการมันอีกแล้ว ไม่ว่าหยกชิ้นนี้จะสวยงามเพียงใด เมื่อไม่มีเพื่อจุดประสงค์อะไร มันก็เป็นเพียงแค่หินที่มีตำหนิ”

เนลล์รู้สึกว่าฝ่ามือของเธอเศร้าลงเล็กน้อย แผ่นหยกเย็นอยู่ในมือของเธอ