ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 479

เมื่อมองดูแสงไฟจากระยะไกล ความคิดของเนลล์ก็มีสับสนเล็กน้อย

เมื่อสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ กิดเดียนจึงถามว่า “มีอะไรหรือเปล่า? คุณคิดอะไรอยู่?"

เนลล์เก็บรวบรวมความคิดของเธอ ก่อนที่จะส่ายหัวและยิ้ม

“ไม่มีอะไร ฉันแค่คิดว่า เกล เชลบีตามหาฉันหลายครั้งมากแค่ไหน เพื่อให้ฉันยอมรับตัวตนของฉัน ในฐานะทายาทของตระกูลเชลบี แต่ฉันก็ยังปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“วันนี้เขาถึงกับนำหยกชิ้นนั้นมาและพูดถึงมรดกของพ่อฉัน แต่ฉันก็ยังปฏิเสธเขา นั่นเป็นเพราะฉันไม่ต้องการเกี่ยวข้องกับตระกูลเชลบี ฉันใจร้ายเกินไปหรือเปล่า?”

กิดเดียนมองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ

เนลล์หัวเราะ “คุณคิดว่ามันแปลกไหมที่ฉันถึงคิดอะไรแบบนี้?”

กิดเดียนไม่อยากจะซ่อนมันเอาไว้ เขาจึงพยักหน้าอย่างจริงใจ

“ก่อนหน้านี้คุณดูถูกพวกเขาไว้มาก ดังนั้นมันก็… ค่อนข้างน่าประหลาดใจ”

เนลล์ถอนหายใจเบา ๆ

เธอเอื้อมมือออกไปลูบท้องเบา ๆ รอยยิ้มอ่อน ๆ ผุดขึ้นที่ริมฝีปากของเธอ

“ฉันก็แปลกใจตัวเองเหมือนกัน เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นในหัวของฉัน ฉันสงสัยว่าฉันถูกคนดีที่ไหนเข้าสิงหรือเปล่า ทำไมฉันถึงเปลี่ยนใจอย่างรุนแรงขนาดนี้?

“ในฐานะพ่อ เขาทำให้แม่ผู้ให้กำเนิดของฉันเสียชีวิต ในฐานะสามีเขาล้มเหลวที่จะปกป้องภรรยา ในฐานะที่เป็นผู้ชายเขาไม่ได้ทำหน้าที่รับผิดชอบของเขาให้สำเร็จ

“ฉันไม่อยากโทษเขาในเรื่องทีผ่านมา และฉันไม่ต้องการที่จะยอมรับว่าพ่อผู้ให้กำเนิดของฉันเป็นคนแบบนี้

“แต่ตอนนี้ฉันมีลูกแล้ว ความคิดเห็นบางอย่างก็เลยเปลี่ยนไป

“ฉันไม่อยากจมปลักอยู่กับเรื่องในอดีตว่าใครผิดใครถูก ทั้งหมดมันทำให้รู้สึกว่าเป็นภาระและไม่ได้สำคัญอะไรในตอนนี้

“พวกเขาตายไปแล้ว ต่อให้คนอื่นคิดอย่างไรก็ไม่มีใครรู้ คนที่ทุกข์คือคนที่มีชีวิตอยู่ แล้วจะมีประโยชน์อะไรกับเรื่องพวกนี้ ใช่ไหม?”

ลมกลางคืนพัดมาที่ผมของเธอ ปอยผมปลิววนรอบใบหน้าของเธอ ใบหน้าที่เล็กกระทัดรัดของเธอดูหม่นหมองและอ่อนล้าท่ามกลางแสงจันทร์

กิดเดียนรู้สึกว่าหัวใจของเขาบีบแน่นไปด้วยความเจ็บปวดที่อ่อนแรงเต็มหัวใจ

เขาเอื้อมมือไปจับมือเธอ ดึงเธอเข้ามาที่หน้าอกของเขา

เนลล์ต้องหยุดและเงยหน้าขึ้นมองเขา

กิดเดียนมองมาที่เธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียด สายตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล

“ถ้าผมรู้ว่าปัญหานี้จะทำให้คุณลำบากใจมาก ผมจะปกป้องคุณและจะป้องกันไม่ให้พวกเขาตามหาคุณเจอตลอดไป”

เนลล์หัวเราะคิกคัก "อะไรกัน?"

เขายังคงแสดงออกอย่างแน่วแน่ “ถึงแม้ว่าคุณจะดูเด็ดเดี่ยว แต่ผมเห็นว่าหัวใจของคุณยังคงสั่นคลอน คุณมีความคิดที่จะกลับไปหาตระกูลเชลบีใช่ไหม?

เนลล์เม้มริมฝีปากแน่นและเงียบไป

สักพักเธอก็พยักหน้าเบา ๆ

“กิดเดียน คุณรู้ไหมว่าการอยู่คนเดียวมันรู้สึกเป็นยังไง?”

กิดเดียนรู้สึกเจ็บในหัวใจราวกับว่าเขาถูกมือของยักษ์จับไว้

เขาพยักหน้า "ผมรู้"

“มันให้ความรู้สึกเหมือนคุณเป็นทุ่นที่ลอยน้ำอยู่ ไม่มีที่มาและไม่มีที่จะไป ฉันเคยคิดว่า ณอร์น เจนนิงส์เป็นพ่อของฉัน และแม่ก็เป็นแม่ของฉัน ถึงแม้ว่าฉันจะเกลียด ฌอร์น เจนนิงส์แค่ไหน ความคิดของฉันมันเป็นขั้นตอนที่เรียบง่ายมาก

“ต่อมาฉันถึงได้รู้ว่าทั้งคู่ไม่ใช่พ่อแม่ที่แท้จริงของฉัน แม้ว่าแม่จะปฏิบัติกับฉันอย่างดีและฉันก็รักเธอ การมนุษย์มันก็คือเรื่องตลกเรื่องหนึ่ง

“คุณอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าพ่อแม่ที่ให้กำเนิดคุณเป็นอย่างไร? บุคลิกของพวกเขาคืออะไร? พวกเขามีลักษณะอย่างไร พวกเขาเคยผ่านอะไรมาบ้าง?

“ญาติที่เหลือของคุณเป็นใคร? พวกเขาทำอะไร? พวกเขาสบายดีไหม พวกเขารู้ว่าคุณมีตัวตนหรือไม่?

“ความคิดแบบนี้ไม่ไร้เดียงสาเหรอ? ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังมีความคิดนั้นอยู่ในหัวโดยไม่ทราบสาเหตุ ดูเหมือนว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างพันกันอยู่ในสายหมอกอันไกลโพ้น ถ้าฉันไม่ริเริ่มที่จะเข้าไปใกล้กว่านี้ สิ่งเหล่านั้นก็จะยังเบลอสำหรับฉันตลอดไป