ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 480

เขาถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ซึ่งเธอได้ยินเสียงแหบและง่วงนอนอยู่ในน้ำเสียงของเขา

เนลล์ทำเสียงตอบรับเล็กน้อย ตอนนี้เขาตื่นแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรอีก

“ฉันอยากดื่มอะไรหน่อย?”

“อย่าขยับ ผมจะไปเทน้ำให้คุณ”

เขาหันกลับไปนั่งขณะที่พูด เทน้ำอุ่นหนึ่งแก้วในเวลาไม่นาน

เนลล์ถือแก้วไว้ในมือของเธอและจิบสักสองสามจิบ

ทันใดนั้น ภายในห้องก็มีเสียงท้องร้องของเธอที่ดังขึ้นอย่างชัดเจน

เนลล์หน้าแดงก่ำ

กิดเดียนชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ยิ้มให้เธอพร้อมกับเลิกคิ้วสูง "หิวเหรอ?"

แก้มของเนลล์เริ่มแดงขึ้น เธอพยายามหาคำตอบแต่ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

ในท้ายที่สุด เธอทำได้เพียงพยักหน้าด้วยความสัตย์จริงเท่านั้น

กิดเดียนเอามือลูบหัวเธอแล้วพูดว่า “นั่งนิ่ง ๆ ซะ ผมจะทำให้คุณกิน”

เนลล์ตกใจมาก “คุณจะทำอาหารเหรอ?”

“คุณเห็นใครอยู่หรือเปล่าล่ะ?”

ทันใดนั้นเธอก็รู้ว่าเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว ร้านอาหารที่สามารถซื้อกลับบ้านปิดหมดแล้วในตอนนี้ นอกจากนี้ เนลล์กำลังตั้งครรภ์ เธอไม่สามารถกินอาหารจากตลาดกลางคืนได้เลย

เมื่อพิจารณาว่าตอนนี้สาวใช้ก็ไม่อยู่บ้านเหมือนกัน จึงไม่มีใครทำอาหารได้นอกจากกิดเดียน

เนลล์เกาหัวด้วยความเขินอาย “งั้นก็ได้ค่ะ”

เธอหยุดครู่หนึ่งก่อนพูดว่า “ฉันจะช่วยคุณเอง!”

กิดเดียนหัวเราะเบา ๆ “ถ้าคุณรู้สึกเบื่อที่จะต้องนั่งรออยู่รอบ ๆ แล้วล่ะก็”

เนลล์สบัดผ้าห่มออกทันทีและลุกขึ้นจากเตียง เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะวิ่งไปที่ห้องครัว กิดเดียนก็ขมวดคิ้ว เขาเอื้อมมือไปคว้าเสื้อแจ็คเก็ตมาสวมให้เธอ

“อย่าวิ่งไปรอบ ๆ จนเกินไปนะ ระวังล้มด้วย” กิดเดียนเตือนเธอ

เนลล์แลบลิ้นออกมา เขาหมดหวัง เมื่อต้องพูดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ เขาทำได้แค่แตะจมูกเธอหนึ่งครั้งแล้วบ่นว่า “ซน”

จากนั้นทั้งสองก็ลงไปข้างล่าง

กิดเดียนเดินเข้าไปในครัวราวกับว่าเขาเคยทำมาแล้วนับได้พันครั้ง

วันนี้เขาสวมเสื้อสเวตเตอร์ถักสีอูฐ และกางเกงสีเทาอ่อน สไตล์สบาย ๆ นี้ทำให้เขาดูเป็นมิตรมากกว่าปกติ

ในขณะเดียวกันเนลล์ก็เดินตามเขาไปรอบ ๆ ราวกับเป็นหางเล็ก ๆ ของเขา แม้ว่าเธอจะรู้วิธีทำอาหาร แต่ก็ไม่มีใครยอมให้เธอเข้าไปในครัว หลังจากที่เธอตั้งครรภ์

พวกเขาคิดว่ามันไม่ดีสำหรับเธอที่จะสูดควันพวกนั้นเข้าไป โดยหวังว่าเธอจะพักผ่อนมากกว่านี้ และห้ามไม่ให้เธอทำงานอย่างหนัก

เนลล์รู้สึกว่าบางครั้งความกังวลของพวกเขาก็ไร้สาระ อย่างไรก็ตาม เธอรู้ว่านี่คือวิธีดูแลเธอ ดังนั้นเธอจึงไปกับพวกเขาโดยไม่ทักท้วง

กิดเดียนหยิบผักใบเขียวและไข่สองฟองออกจากตู้เย็น “เราจะทำก๋วยเตี๋ยวกัน โอเคไหม?”

เนลล์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม "โอเค"

กิดเดียนปล่อยให้ผักเขียวแช่ในชามที่เติมน้ำแล้วตอกไข่อีกใบ นิ้วที่เรียวยาวและเรียวยาวของเขาจับตะเกียบไว้แน่นในขณะที่คนไข่คน มันเป็นภาพที่น่าทึ่งที่ได้เห็น

เนลล์พิงที่ประตู ดวงตาของเธอกวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้องครัวก่อนจะถามว่า “มีอะไรให้ฉันช่วยไหม?”

กิดเดียนเหลือบมองเธอสักครู่ “คุณทนกลิ่นของมันได้เหรอ?”

มีช่วงหนึ่งที่เธอไม่สามารถดมกลิ่นในครัวได้ มันเหมือนจะอ้วก ถ้าเธอเพียงแค่ได้กลิ่นโชย ๆ

เนลล์สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วรอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้าของเธอ

“วันนี้ฉันไม่เป็นอะไร”

ดวงตาที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณของกิดเดียนเป็นประกายด้วยความปิติยินดี “คุณช่วยผมล้างต้นหอมหน่อย?”

"ได้เลย"

ทั้งสองคนทำธุระในครัวโดยไม่พูดอะไรมาก เมื่อเนลล์ล้างต้นหอมเสร็จแล้ว กิดเดียนก็นำต้นหอมมาหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ หลังจากนั้นก็ใส่ลงไปในน้ำเมื่อเดือด

เนลล์ยืนอยู่ข้างเขาและมองดู ขณะที่เขาเทเครื่องปรุงรสทุกชนิดลงในชามใบเล็ก ๆ นั้น มือเหล่านั้นที่ผ่านการฆ่าและช่วยชีวิตในสนามรบตอนนี้กำลังหั่นผัก แต่พวกมันพอดีกันจนดูเหมือนไม่มีอะไรที่แปลกแยก

กิดเดียนทำก๋วยเตี๋ยวเสร็จในเวลาไม่นาน

ก๋วยเตี๋ยวที่มีไข่กับผักมันดูเรียบง่ายและธรรมดา แต่กิดเดียนพยายามทำให้มันดูเหมือนเป็นอาหารที่มีรสชาติดี

เขามีชามก๋วยเตี๋ยวอยู่ในมือข้างหนึ่งและยืนรอ ขณะที่เนลล์หยิบตะเกียบ ทั้งสองเดินออกจากครัวด้วยกัน

“โอ้ กลิ่นหอมจัง!”