ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 486

ป้าจอยซ์สร้างความมั่นใจแก่นายท่านลีย์

“นายท่านอย่าวิตกกังวลมากนัก โชคดีที่พวกเขาได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้ล่วงหน้าแล้ว นายน้อย คุณนำสิ่งของจำเป็นมาแล้วหรือยัง?”

กิดเดียนพึมพำ “เรารีบออกจากบ้านจึงทิ้งมันไว้ที่บ้าน ผมเลยขอให้ใครสักคนไปเอามันมาแล้ว”

“เอาล่ะ อย่าวิตกกังวลจนเกินไป คุณผู้หญิงแข็งแกร่งมาก ดังนั้นเธอจะผ่านมันไปได้ จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

แม้ว่าป้าจอยซ์จะพูดอะไร เธอก็ยังเดินไปที่โถงทางเดิน ดูจากรูปลักษณ์แล้ว เธอคือที่สุดในบรรดาพวกเขาทั้งหมด

กิดเดียนนั่งบนม้านั่งและกอดศีรษะของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกประหม่ามากจนปลายนิ้วของเขาแข็งทื่อ

กิดเดียนรู้สึกใจร้อนกับการเดินไปมาของป้าจอยซ์ว่า “ป้าจอยซ์ หยุดเดินวนไปวนมาได้ไหม?”

ป้าจอยซ์เห็นสีหน้าหงุดหงิดของกิดเดียนและไม่กล้าพูดต่อ เธอจึงนั่งลงเงียบๆ

ในเวลาต่อมาจู่ ๆ กิดเดียนก็ลุกขึ้นและเดินเข้าไป

ป้าจอยซ์ตกตะลึง เธอต้องการจะเรียกหาเขา แต่ถูกท่านผู้หญิงห้ามไว้

"ปล่อยเขาไป ในตอนนี้เขาคงเป็นคนที่กังวลที่สุด การอยู่คนเดียวสามารถช่วยให้เขาสงบสติอารมณ์ได้”

ป้าจอยซ์เงียบไป

กิดเดียนเดินไปที่มุมไกล ๆ ซึ่งไม่ได้ไกลจากห้องคลอด เขายังสามารถมองเห็นห้องคลอดแต่มันก็ยังพอที่ห่างพอที่จะหลีกเลี่ยงฝูงชนได้

เขาหยิบบุหรี่หนึ่งซองออกจากกระเป๋าของเขา หากมองใกล้ ๆ พวกเขาจะเห็นว่านิ้วของเขาสั่น

เมื่อถือไฟแช็ก กิดเดียนก้มศีรษะลงและจุดบุหรี่ได้เพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น

กิดเดียนหายใจเข้าเล็กน้อยและพ่นควันออกมาเล็กน้อย ดวงตาคมคู่ของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงท่ามกลางควัน

ในเวลานี้ แมทธิว สตาร์กนำของมาให้ตามที่เนลล์ได้ขอ

แมทธิวเห็นกิดเดียนสูบบุหรี่อยู่ที่มุมห้อง เขาตะโกนออกมาว่า “ท่านประธาน!”

ด้วยใบหน้าที่ทรุดโทรม กิดเดียนจึงดึงกระเป๋ามาจากแมทธิว

จากนั้นเขาก็หยิบบุหรี่อีกอันหนึ่ง หักมันแล้วโยนมันลงในถังขยะ กิดเดียนถือกระเป๋าเดินกลับไปที่ห้องคลอดอย่างท่าทางที่ผ่าเผย

เมื่อเห็นเงาของกิดเดียนที่ดูเหมือนเพิ่งฟื้นจากความตาย แมทธิวก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขัน

ประธานกำลังจะมีลูกหรือกำลังจะทำสงคราม?

สำหรับแมทธิว การมีลูกและออกรบนั้นแตกต่างกันเหมือนท้องฟ้าและดิน

อย่างไรก็ตามสำหรับเนลล์แล้ว สองอย่างนี้ก็ไม่ได้ต่างกัน

การดำเนินการเป็นไปอย่างราบรื่นและรวดเร็ว

ศัลยแพทย์หลักเป็นแพทย์เก่าที่มีประสบการณ์ กิดเดียนได้ร้องขอเป็นพิเศษสำหรับการย้ายจากต่างประเทศและเขาอยู่ที่เมืองหลวงเป็นเวลา 2 สัปดาห์เพื่อรอการทำคลอดเนลล์

การรักษาเหมือนกับในสมัยโบราณเมื่อพระราชินีให้กำเนิดบุตร

เมื่อเสียงร้องของทารกแหลมคมดังมาจากห้องคลอด ทุกคนที่อยู่ข้างนอกต่างตกใจในตอนแรก แต่ก็เปี่ยมด้วยความสุขในวินาทีต่อมา

“คลอดแล้ว!”

กิดเดียนรู้สึกท่วมท้น

ประตูห้องคลอดยังคงปิดอยู่ แต่กิดเดียนรู้สึกเหมือนถูกแช่แข็งเอาไว้ มันเหมือนกับว่าเขากลายเป็นหินเมื่อได้ยินเสียงร้องของทารก

ท่านผู้หญิง นายท่านลีย์ ร้องไห้ออกมาด้วยความยินดีเล็กน้อยและผลักเขาไปข้างหน้า

“ทำไมแกถึงยังยืนอยู่ตรงนี้อีก? เขาเป็นลูกชายของแกนะ! ไปดูเร็ว ๆ !”

กิดเดียนตอบสนองในภายหลังเพราะร่างกายของเขาตกตะลึงกับผลกระทบที่ยิ่งใหญ่นี้ ไม่ว่าเขาจะทำอะไร มันก็ล่าช้าไปหมด ไม่เหมือนกับการเคลื่อนไหวที่ปกติของเขา

แพทย์จึงนำทารกออกมา

“ยินดีด้วย เด็กผู้ชาย!”

“เป็นเด็กที่ดีนะ โตขึ้นไปเขาจะสดใสเหมือนกิดเดียนอย่างแน่นอน”

ทุกคนรุมล้อมอยู่รอบ ๆ ทารก ท่านผู้หญิงเป็นคนแรกที่พาทารกออกจากอ้อมแขนของหมอ เมื่อมองดูทารกที่ห่อตัวโดยที่ตาบวมเล็ก ๆ ของเขายังคงปิดอยู่ นายท่านก็เกือบร้องไห้ด้วยความปิติยินดี

อย่างไรก็ตาม สีหน้าของกิดเดียนดูไม่ค่อยร่าเริงนัก

กิดเดียนถามหมอโดยไม่แม้แต่จะชำเลืองมองดู “ภรรยาของผมเป็นอย่างไรบ้าง?”

หมอยิ้มและพูดว่า “เธอยังต้องใช้เวลาสองสามนาทีในการทำความสะอาด เธอจะออกมาในไม่ช้า”

“ผมเข้าไปหาเธอได้ไหม?”

“เดี๋ยวก่อน เราไม่อยากทำให้มดลูกแปดเปื้อน”