ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 517

”มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น”

โจเอลอดไม่ได้ที่จะถาม

ลีวายรีบเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น

เมื่อเขาได้รู้เรื่องเกี่ยวกับสะพานที่หัก แล้วลูซี่ที่กำลังห้อยอยู่ด้านล่าง โจเอลก็ตกใจมาก ตอนนี้เขาบอกได้เลยว่าเขาโกรธมาก

“แล้วทำไมถึงยังยืนอยู่ที่นี่กัน คุณปล่อยให้เธอห้อยอยู่ที่นั่นคนเดียวเหรอ?”

ลีวายรู้สึกผิดมากที่ถูกเขาตะโกนใส่อย่างเย็นชา

“นายน้อยฟอสเตอร์ เราไม่อยากให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น ผมได้เรียกใครสักคนมาแล้ว แต่ฝนมันตกหนักมากและพวกเขากำลังเดินทางมาจากในเมือง มันใช้เวลาอย่างน้อยประมาณยี่สิบนาทีเพื่อมาที่นี่ ผมกลัวว่าลูซี่ไม่อาจจะทนได้นานขนาดนั้น”

คาริน่ากังวลมากจนน้ำตาของเธอไหลออกมาจากดวงตาของเธอ

“นายน้อยฟอสเตอร์ คุณต้องช่วยพี่ลูซี่นะ คุณมีมีเงินทองและมีทางออกที่ดีใช่ไหม?”

ใบหน้าของโจเอลเปลี่ยนเป็นโกรธทันที

“ผมไม่ใช่พระเจ้า และผมไม่อยากให้ใครต้องมานองเลือดที่นี่ ผมทำอะไรได้บ้าง”

ความหวังได้คืบหลานใส่พวกเขา ใบหน้าของคนกลุ่มนั้นมืดมัวทันที

ในตอนนั่นเอง ที่เริ่มมีฟ้าผ่าลงมา

บนท้องฟ้าถูกปกคลุมอีกครั้ง

ทุกคนตกใจกับเสียงฟ้าร้องและทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงขาดมาจากใต้หน้าผา มีคนร้องไห้ “เชือกคงจะอยู่ได้อีกไม่นาน”

ทุกคนหน้าซีดแล้ววิ่งไปที่ขอบหน้าผาเพื่อมองดู

ในตอนแรกเชือกติดอยู่กับสะพาน เพราะว่ามันทรุดโทรมมาหลายปีและการกร่อนของหิน การฉีกขาดที่เล็กน้อยจากจุดหนึ่ง เหมือนเป็นการขู่ว่าจะหัก

“พวกเราจะทำยังไงดี”

คาริน่าร้องไห้ออกมา

ใบหน้าของโจเอลมืดลงทันที ทันใดนั้นเขาก็หันไปมองเห็นเชือกที่อยู่ไม่ไกลออกไป

“เชือกนั้นมันยาวแค่ไหน”

ลีวายรู้ทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร

เขาขมวดคิ้วและพูดอย่างเศร้าว่า “มันไม่ปลอดภัยที่จะใช้คนลงไป เพียงแค่ใช้เชือกกับสภาพอากาศแบบนี้ที่มีฝนตกหนัก หน้าผามันยาวหลายร้อยเมตรมันง่ายที่จะลื่นไถลตกลงไป มันอันตรายเกินไป”

โจเอลไม่ฟังที่เขาพูดเลย เขาถามซ้ำกับคำถามเดิมว่า “ผมถามว่าเชือกนี้มันยาวแค่ไหน”

ลีวายตกใจกับรังสีของเขา เขาหดตัวกลับไปเล็กน้อย และพูดกลับมาว่า “มันประมาณห้าสิบถึงหกสิบเมตร สะพานมีความยาวเพียงแค่สี่สิบเมตร ดังนั้นมันเพียงพอ”

โจเอลไม่ได้พูดอะไรอีก ด้วยใบหน้าที่เย็นชาเขาหันกลับไปที่เชือก ถอดแจ็คเก็ตที่เปียกของเขาออก เหลือเพียงเสื้อยืดเท่านั้น จากนั้นเขาก้เอาเชือกรัดไว้ที่ร่างกายของเขา

“นายน้อยฟอสเตอร์!”

“นายน้อยรอง คุณทำมันไม่ได้”

เด็กที่มีฐานะที่มากับเขาเต็มไปด้วยความตกใจ

ถ้าพากเขายังไม่เข้าใจกับสิ่งที่เขากำลังวางแผนที่จะทำในตอนนี้ พวกเขาก็คือคนไม่มีเหตุผล

พวกเขารู้จักมานานแล้ว ทุกคนรู้ว่าเขาารักความสวยงาม อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นแบบนี้

ฝนตกหนักมาก แต่เขาจะลงไปด้วยเชือก มันบอกได้ว่าเขาบ้าระห่ำขนาดไหน

หนึ่งในนั้นที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับโจเอลรีบโนมน้าวทันที “นายน้อยโจเอล ฟอสเตอร์ มันไม่จำเป็นเลย คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลย ถึงแม้ว่าคุณแคทซ์จะได้การยอมรับว่าเป็นคนสวย แต่พวกเขาก็บอกแล้วว่าผู้ช่วยเหลือใกล้จะมาถึงแล้ว คุณไม่ต้องลงไปด้วยเองหรอก”

โจเอลมองชายคนนั้นด้วยใบหน้าที่เย็นชา “คุณไม่เห็นเหรอว่าเชือกมันกำลังจะขาด คุณคิดว่าเธอสามารถจับมันไว้ได้ถึงยี่สิบนาทีไหม”

คนนั้น “…..”

ชายหนุ่มอีกคนที่มากับเขา เห็นสถานการณ์ก็มาออกความคิดเห็น

“นายน้อยฟอสเตอร์ นี่มันไม่ใช่ตัวคุณเลย ไม่เห็นจำเป็นจะต้องเสี่ยงชีวิตของคุณ เพื่อคนที่คุณไม่รู้จักเลย ใช่ไหม?”