ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 537

โคลอี้พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ฉันไม่มีเวลามาคุยเรื่องไร้สาระกับเธอหรอกนะ หลีกทางไปซะ!”

หลังจากพูดจบ โคลอี้รู้สึกว่าเธออยากออกจากงานนี้ แต่ก่อนที่เธอจะเดินออกไปได้ ไอริสก็หยุดเธอไว้ก่อน

ไอริสยิ้มอย่างไร้ความเห็นใจ “เธอประหม่าที่จะออกจากงานนี้นะ เป็นเพราะเธอกลัวว่าฉันจะแฉเรื่องที่เธอทำไว้หรือเปล่าล่ะ?”

โคลอี้รู้สึกโกรธมาก เธอแผดเสียงกลับ "ไอริส เธอต้องการจะทำอะไรของเธอ?"

“ก็ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่ทนการเสแสร้งของเธอไม่ได้ เลยอยากเตือนทุกคนเอาไว้หน่อย”

พูดจบ ไอริสก็หันไปหาฝูงชนและพูดเสียงดังว่า “ทุกคนไม่รู้จริงเหรอ? ผู้หญิงคนนี้ ที่ตอนนี้เป็นภรรยาของนายน้อยฟอสเตอร์ เธอคือ ดาราที่แสนโด่งดังในเมืองหลวงเมื่อสองปีก่อน!”

“ตอนนั้น หัวหน้าหลิวแห่งบริษัทพรรคหมาป่าเสียชีวิต หล่อนพยายามยั่วยวนสามีของฉันแต่ไม่สำเร็จ ถ้าทุกคนไม่เชื่อ ก็ลองค้นหาข่าวเมื่อ 2 ปีที่แล้วดู จะต้องเจอแน่! "

ผู้คนรอบข้างต่างก็มีความทรงจำที่ดีและบังเอิญได้เห็นข่าวในตอนนั้น จึงจำโคลอี้ได้ในทันที พวกเขาก็ตกใจทันที

“อ๋อ ใช่แล้ว! ฉันจำได้! มีคนบอกว่าเป็นนักเรียนมัธยมปลายคนนั้น เป็นเด็กของใครคนหนึ่ง แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่เด็กคนนั้นจะเป็นเธอนะ!”

"จริงเหรอ?"

“จริงสิ ตอนนั้นเป็นข่าวที่ดังมากเลยนะ”

"ให้ตายซิ! คาดไม่ถึงจริง ๆ เธอคนนี้ดูบริสุทธิ์มากเลยนะ"

“นี่ ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ เธอแสร้งทำเป็นเชื่อว่าตัวเองบริสุทธิ์หรอกเหรอ”

“ไม่แปลกใจเลยที่เจ้าจะยั่วนายน้อยฟอสเตอร์ได้! เธอนี่มันไร้ยางอายจริง ๆ!”

โคลอี้มองคนเหล่านั้นที่ชี้มาที่เธอด้วยใบหน้าเยาะเย้ย รังเกียจ เกลียดชัง หรือสมเพชบนใบหน้าของพวกเขา ความรู้สึกเหมือนย้อนไปเมื่อสองปีที่แล้ว การตกเป็นเป้าของการวิพากษ์วิจารณ์ในที่สาธารณะ และถูกทำร้ายด้วยความโหดร้ายของคนเหล่านี้

โคลอี้ตัวสั่นด้วยไปความโกรธ เธอต้องการจะออกจากงานนี้ แต่ไอริสขวางเธอไว้ แม้ว่าเธอต้องการจะอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่เมื่อเธอจะเปิดปากขึ้นพูดก็พบว่าคำพูดต่าง ๆ นั้นกลับหายไป ดวงตาของเธอค่อย ๆ กลายเปลี่ยนแปลงสีแดงก่ำ และน้ำตาก็ไหลเอ่อออกจากดวงตาของเธอ เธอรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว โคลอี้เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น และไม่ยอมจำนน

“โคลอี้ เข้มแข็งไว้! เธอเคยผ่านเหตุการ์ณแบบนี้มาเมื่อสองปีที่แล้วไม่ใช่หรือ? หากเธอยังเปราะบางเหมือนเมื่อก่อน ความทุกข์ทรมานที่เธอต้องทนมาตลอดสองปีที่ผ่านมาจะมีความหมายอะไร?”

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วจึงเงยหน้าขึ้นจ้องไปที่ไอริสอย่างเฉียบขาด “ไอริส ฉันทำอะไรไม่ดีให้เธอต้องมาเล่นงานฉันแบบนี้?”

ไอริสพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา พร้อมยกแขนขึ้นทาบอกด้วยท่าทางที่หยิ่งผยอง

“ฉันนี่เหรอ เล่นงานเธอ? ฉันก็แค่บอกความจริงเท่านั้นเอง”

"แต่เห็นได้ชัดว่าที่เธอพูดมานั้น ไม่ใช่ความจริง!" โคลอี้กัดฟัน ขณะที่เธอเหลือบมองจิมมี่ และพูดว่า “ถ้าคุณไม่ได้บอกฉันว่าจิมมี่อยู่ที่โรงแรมตอนนั้น ฉันจะไปที่นั่นได้อย่างไร คุณเป็นคนโกหกฉันเอง!”

“โคลอี้ ถ้าเธออยากโกหก ได้โปรดโกหกให้เนียนหน่อยนะ ตอนนั้นจิมมี่อยู่ที่โรงแรมอื่นกับฉัน แต่คุณกำลังบอกว่าฉันขอให้คุณไปที่โรงแรมเพื่อตามหาเขา เห็นฉันโง่หรือไง ถ้ารู้ว่าคุณต้องการจะถลุงเงินแฟนของฉัน ฉันควรจะปล่อยให้คุณไปที่โรงแรมเพื่อไปหาเขาไหมล่ะ?”

หัวใจของโคลอี้เต้นแรง และเธอไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้

ใช่ นั่นเป็นความจริง เธอได้รับโทรศัพท์จากไอริส บอกว่าจิมมี่และผู้หญิงคนหนึ่งได้ไปที่โรงแรมเพื่อจองห้องพัก เธอไม่เชื่อว่านั่นเป็นความจริง แต่หลังจากเพิกเฉยต่อการยั่วยุของไอริส โคลอี้เป็นลมเมื่อตอนจะออกจากลิฟต์

แล้ววันรุ่งขึ้น เธอก็ต้องอับอายไปชั่วชีวิต

หลังจากนั้นต่อมา เธอก็ทราบว่าจิมมี่กับไอริสมีอะไรกันที่โรงแรมในคืนนั้น