ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 548

แทบจะไม่มีระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสอง ออร่าของโจเอลนั้นทรงพลัง กลิ่นอันแรงกล้าส่งผลกระทบกับลูซี่ แคทซ์ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

เธอย่อตัวกลับเล็กน้อยอย่างไม่ได้ตั้งใจ ดวงตาของเธอสั่นไหวไปหมดจนเธอไม่กล้าสบตาเขา

ลูซี่พูดด้วยน้ำเสียงขี้อายว่า “นั่นเป็นสถานการณ์ที่คาดเดาไม่ได้ ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณจะมา”

โจเอลหรี่ตาเล็กน้อยและมองดูเธออย่างดูถูก

ไม่นานเขาก็เยาะเย้ย “ไม่เป็นไรถ้าคุณไม่รู้มาก่อน แต่ตอนนี้คุณรู้แล้ว ในเมื่อคุณกล้ามาก คุณไม่ควรติดต่อผม ตอนนี้ผมช่วยคุณแล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมจะปล่อยให้คุณไปอยู่กับคนอื่น”

ร่างกายของลูซี่แข็งทื่อและอ้าปากค้างมองไปที่เขา

"คุณหมายถึงอะไร?"

โจเอลหัวเราะและพูดว่า “ตามที่คุณได้ยินนั่นแหละ”

เขาโน้มตัวลงมา ริมฝีปากของเขาอยู่ใกล้หูของเธอ และเสียงของเขากลมกล่อมแต่ก็เต็มไปด้วยความหลอกลวง มันบ่งบอกถึงความอาฆาตพยาบาทที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน

“ลูซี่ แคทซ์ คุณก็รู้ว่าผมต้องการอะไร คุณก็รู้ด้วยว่าตราบใดที่ผมต้องการบางสิ่ง ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มันมา ตอนแรกผมก็ไม่ได้อยากบังคับคุณ แต่คุณเต็มใจค้างในคืนนั้น คุณคิดว่าใครก็สามารถขึ้นเตียงกับผมได้ทุกคนหรือไง คุณไม่สามารถมาและจากไปตามที่คุณต้องการ คุณปฏิบัติต่อผมในฐานะอะไรกันแน่”

ร่างกายของลูซี่หยุดนิ่งอยู่กับที่ เธอตัวสั่นเพราะคำพูดของเขา

ครึ่งหนึ่งเป็นความกลัว อีกครึ่งหนึ่งเป็นความโกรธ

เธอกัดและพูดว่า “คุณคิดจะทำอะไร?”

โจเอลเข้าไปใกล้เธอและตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “คุณจะรู้มากกว่านี้ในทีหลัง”

หลังจากที่เขาพูดอย่างนี้แล้วเขาก็ยืดตัวขึ้นตรง ความมืดบนใบหน้าของเขาหายไป และความเข้มแข็งที่มาพร้อมกับพลังก็จางหายไป

ในที่สุดลูซี่ก็ได้หายใจ

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกหนักใจ

เธอมองที่โจเอล ขมวดคิ้วและพูดว่า “โจเอล ฟอสเตอร์ ฉันบอกคุณแล้วอย่างชัดเจนว่าฉันไม่มีความรู้สึกต่อคุณ หากคุณยังห่วงใยมิตรภาพในวัยเด็กของเรา อย่าวุ่นวายกับชีวิตของฉัน ถ้าคุณทำตามที่ขอได้ ฉันจะขอบคุณตลอดไป”

โจเอลหัวเราะและไม่รับคำที่เธอพูด เขาพูดแทนว่า “ทำไมผมถึงต้องการความรู้สึกสำนึกในบุญคุณจากคุณ อ่า! มีคนมากมายในโลกนี้ที่ขอบคุณผม ที่แน่นอนคือ ขาดแค่คุณ”

ลูซี่ตกใจมาก ผู้ชายคนนี้ยังคงไม่หยุดยั้งเหมือนเมื่อก่อน เห็นได้ชัดว่าเขามาจากสถานที่ดี แต่เมื่อคำพูดเหล่านี้ออกจากปากของเขา มีคน ๆ หนึ่งอดไม่ได้ที่รู้สึกอยากจะเหวี่ยงเขาลงกับพื้น

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อระงับความหงุดหงิดและความไม่สบายใจของเธอ

ลูซี่รู้ว่าวันนี้ไม่มีทางที่เธอจะเปลี่ยนใจได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงเปลี่ยนเรื่อง

"ก็ได้ สิ่งที่คุณทำไม่เกี่นวกับฉันอยู่แล้ว ฉันไม่ได้อยากรู้ ดึกแล้วฉันอยากพักผ่อน คุณควรกลับไปได้แล้ว!”

คราวนี้ โจเอลมองเธออย่างเข้มข้นแต่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและจากไป

"ปัง!"

ประตูด้านนอกถูกปิดกระแทก ทำให้ลูซี่แน่ใจว่าชายคนนั้นออกไปแล้ว ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังดูดอากาศออกจากเธอ เธอทรุดตัวลงและค่อย ๆ นั่งลงในขณะที่พิงพิงกำแพง

วันรุ่งขึ้น ลูซี่ไปโรงพยาบาลเพื่อไปเยี่ยมแม่ของเธอ

ก่อนที่เธอจะไปถึงวอร์ดอย่างกะทันหัน เธอได้ยินพยาบาลสองคนซุบซิบกันที่โถงทางเดิน ใบหน้าของพวกเธอแดงก่ำด้วยความตื่นเต้นและความเขินอาย

พวกเขากำลังเดินกระซิบอย่างตื่นเต้น

ประตูของวอร์ดถูกผลักเปิดและเสียงหัวเราะภายในหยุดกะทันหัน

ในห้อง แม่แคทซ์กำลังนอนอยู่บนเตียง และ โจเอล ฟอสเตอร์ นั่งอยู่เคียงข้างเธอ กำลังปอกแอปเปิ้ลอยู่

ข้างหลังโจเอลเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของเขา ไมค์ ลูเธอร์ ไมค์เห็นลูซี่เข้ามา เขาจึงโค้งคำนับและทักทายเธอ

“สวัสดีครับ คุณแคทซ์”

ลูซี่ไม่สนใจเขา หน้าของเธอไม่ค่อยดีนัก

เธอจ้องไปที่โจเอลและถามว่า “คุณมาทำอะไรที่นี่?”

โจเอลเพียงเหล่ตาแต่ไม่ตอบ

แม่แคทซ์มีความสุขเกินไปจนไม่ำด้สังเกตเห็นบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจระหว่างทั้งสองตน

เธอแค่กวักมือให้ลูซี่มาหา

“ลู! ลูกมาแล้ว มานั่งนี่สิ”

เมื่อลูซี่เดินไปหาเธอ เธอก็เสริมขึ้นว่า “เด็กคนนี้ ทำไมหนูถึงไม่บอกแม่ว่าหนูมีเพื่อนที่ดี แม่ไม่ได้ห้ามหนูเรื่องมีแฟน อายุหนูก็มากแล้วและแม่คอยสนับสนุนหนูอยู่เสมอ ถ้าโจเอลไม่มาวันนี้ แม่คงไม่รู้เรื่องนี้!”

ขณะที่เธอพูด เธอจ้องไปที่ลูซี่อย่างกล่าวหา

ร่างกายของลูซี่แข็งทื่อ เธอมองโจเอลอย่างไม่เชื่อสายตา

เธอไม่เคยคิดเลยว่าโจเอลจะกล้าขนาดนี้ ไม่เพียงแค่นั้น เขายังพูดเรื่องไร้สาระกับแม่ของเธออีกด้วย