ลูซี่ แคทซ์กลัวว่าแม่ของเธอจะเข้าใจสถานการณ์ผิด เธอจึงรีบอธิบายว่า “แม่ อย่าไปฟังเขา เราไม่ได้...”
“ลู!”
โจเอล ฟอสเตอร์ขัดจังหวะเธอก่อนที่เธอจะจบประโยค
เขายืนขึ้น แล้วเดินไปหาเธอและโอบไหล่ของเธอ เพื่อโอบกอดเธอ เสียงของเขาเบาและอ่อนโยน แต่ลูซี่ได้ยินร่องรอยของภัยคุกคามในน้ำเสียงของเขา
“ผมรู้ว่าผมทำให้คุณโกรธหลายวันก่อน คุณก็แค่งอนผม เพราะเราอยู่ด้วยกันมานานมากแล้ว ดังนั้นเราไม่ควรผูกติดอยู่กับเรื่องเล็ก ๆ นี้ แถมป้าก็อยู่ด้วย เธอคงไม่อยากให้เธอกังวลใช่ไหม?”
เขาพูดพร้อมกับออกแรงเล็กน้อยไปที่แขนของเขา ภัยคุกคามนั้นชัดเจนในตัวเอง
ลูซี่โกรธจัด แต่ชายคนนั้นกอดเธอแน่นจนเธอขยับไม่ได้ เธอไม่ต้องการแสดงปฏิกิริยาต่อหน้าแม่มากเกินไป เพื่อที่แม่ของเธอจะได้ไม่ต้องกังวล
ในท้ายที่สุด เธอทำได้แค่มองขึ้นไปที่ชายคนนั้น กัดฟันแล้วพูดว่า “ใครมากับคุณ โจเอล ฟอสเตอร์ หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว!”
โจเอลยิ้มบาง ๆ รอยยิ้มของเขาอ่อนโยนและมีเสน่ห์
“ดูคุณสิ! คุณยังโกรธผมอยู่เลย ลืมไปหรือเปล่าว่า เมื่อคืนคุณอยู่ที่บ้านผม...”
ขณะที่เขาพูด นิ้วมือของเขาบีบเอวของลูซี่เบา ๆ จากด้านหลัง
หลังของลูซี่แข็งทื่อ และนึกถึงคืนนั้นทันทีที่บ้านพักของโจเอล ผู้ชายคนนี้ยังบีบเอวเธอแบบนี้ และขอเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ใบหน้าของเธอซีดเผือดไปหมดแล้ว
โจเอลเห็นว่าการคุกคามของเขาได้ผล และหยุดทำให้เธอลำบากใจ เขาจับไหล่ของลูซี่และหันไปทางแม่แคทซ์
“คุณป้า ผมยังมีงานต้องทำที่ออฟฟิศ เนื่องจากลูอยู่ที่นี่แล้ว ผมจะกลับแล้วครับ”
แม่แคทซ์ รู้ว่าเขาเป็นคนยุ่งและไม่ต้องการใช้เวลามากเกินไป เธอจึงพยักหน้าเห็นด้วย
“อ่อ โอเค ไปเถอะ ๆ ไปทำสิ่งที่คุณต้องการ ขอโทษที่รบกวนในวันนี้”
โจเอลยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไรครับป้า นี่คือสิ่งที่ผมควรทำ”
หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็มองลูซี่เป็นครั้งสุดท้าย และออกจากห้องไปพร้อมกับไมค์ ลูเธอร์
ลูซี่ปิดประตูตามหลังพวกเขาและเดินไปหาแม่ของเธอ
แม่แคทซ์เห็นท่าทางของเธอและถามว่า “ทำไมลูกถึงอารมณ์เสียเหรอ?”
ลูซี่มองไปที่แม่ของเธอ
“แม่คะ แม่ยังถามเรื่องนี้อยู่อีกเหรอ หนูบอกแม่หลายครั้งแล้วนะคะว่า อย่าปล่อยให้คนแปลกหน้าเข้ามาในห้องของแม่อีก แม่อยู่ที่นี่คนเดียวตลอดเวลา และหนูก็ไม่ค่อยอยู่กับแม่ด้วย แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นกับแม่ล่ะ”
แม่แคทซ์ ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะ
“จะมีอะไรเกิดขึ้นกับแม่ได้ล่ะ แม่เป็นแค่หญิงชราที่ป่วย ใครจะกล้าทำอะไรแม่”
เมื่อเธอพูดแบบนี้ เธอคิดว่าลูซี่ยังไม่มีความสุข เธอจึงรีบพูดต่อว่า “แล้วโจเอลไม่ใช่คนแปลกหน้า ลืมไปหรือเปล่า พ่อของลูกเคยเป็นเจ้าหน้าที่ของปู่ของเขา หนูทั้งคู่เติบโตมาด้วยกันในชุมชนเดียวกัน จำไม่ได้หรือไง”
ลูซี่ถือเหยือกน้ำ และนิ้วของเธอก็กำแน่น
เธอหันหน้าหนีจากแม่ของเธอและพูดอย่างไม่กระตือรือร้นว่า “หนูลืมไปแล้ว”
แม่แคทซ์มองไปที่ลูซี่อย่างสงสัย และถามว่า “ตอนนั้นหนูอายุเกือบสิบขวบแล้ว ลืมไปได้ยังไง?”
ขณะที่เธอพูดแบบนี้ เธอถอนหายใจและพูดต่อ “พูดถึงเรื่องนี้ นายน้อยฟอสเตอร์เป็นห่วงเป็นใยมาก แม้ว่าเขาจะรู้ว่าครอบครัวแคทซ์ไม่ได้มีอำนาจแล้วและตอนนี้แม่ก็ป่วยหนัก แต่เขาก็ยังไม่สนใจสถานการณ์ของเราและมาเยี่ยมแม่ ลู เขาเป็นคนดี หนูต้องชื่นชมเขามากกว่านี้”
ลูซี่หันกลับมาแล้ววางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะข้างเตียง เธอมองที่แม่ของเธอด้วยใบหน้ามืดมนและพูดว่า “แม่ หนูไม่ได้คบกับเขา”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก