ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 562

คืนนี้เขาต้องกลับบ้านไปบอกภรรยาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพื่อจะได้ฉลองกัน!

โจเอล ฟอสเตอร์อยู่ต่ออีกไม่นาน ในไม่ช้าเขาก็กลับไปพร้อมกับลูซี่ แคทซ์

เนื่องจากเขาดื่มสุรา เขาจึงไม่ได้ขับรถ ทั้งสองคนจึงนั่งเบาะหลังโดยหันลดกระจกลงครึ่งหนึ่งแทน ลมกลางคืนพัดผ่านเข้ามา กลิ่นหอมหวานของแอลกอฮอล์ผสมกับผู้ชายด้วยลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ที่ตัวผู้หญิง แผ่กระจายไปในยามค่ำคืน

“ในตอนนี้ ฉันจขอขอบคุณที่คุณช่วยพาฉันออกมาจากความอึดอัดนั่น”

ลูซี่ แคทซ์ ขอบคุณเขาอย่างจริงใจ เธอรู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาในปัจจุบัน สิ่งที่โจเอลทำเพื่อรักษาศักดิ์ศรีของเธอ

เธอมองไปที่ด้านข้างของเขา ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาแดงเล็กน้อยจากแอลกอฮอล์ และดวงตาสีดำสนิทของเขาคล้ายกับแอ่งน้ำที่มีเสน่ห์จนสามารถมองเห็นวิญญาณของเขาได้

"แค่นี้เหรอ ผมไม่คำชื่นชมด้วยคำพูด”

ลูซี่ตกตะลึง เมื่อมองดูแววตาหยอกล้อของเขา หัวใจของเธอก็เต้นผิดจังหวะ

เธอยิ้มเล็กน้อย ดวงตาที่สวยงามของเธอหันมาหาเขา ก่อนที่เธอจะเอนกายส่วนบนเข้าหาเขา ปลายนิ้วสีซีดของเธอขูดเสื้อบนหน้าอกของเขาเบา ๆ ขณะที่เธอเม้มริมฝีปากสีแดงสดของเธอเข้าหากัน

“ฉันสงสัยว่า นายน้อยรองฟอสเตอร์ต้องการให้ฉันขอบคุณเขาอย่างไร แต่คืนนี้มีคุณสเวนสันผู้งดงามจ้องมองมาที่ฉันในความมืด การจ้องมองที่พยาบาทนั้นเกือบจะทำให้ฉันรู้สึกขนลุกขนพอง

“บางทีฉันควรโทรไปหาเธอและอธิบายความสัมพันธ์ของเรา เพื่อ… อื้ม…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ จู่ ๆ ก็มีจูบที่เร่าร้อนก็พุ่งเข้ามาเธอ

ลูซี่ถูกจูบจนร่างของเธอไม่มีแรง เธออยากจะต่อต้าน แต่ลึก ๆ แล้วในใจของเธอก็เชื้อเชิญอย่างเงียบ ๆ

จนกระทั่งอีกคนส่งเสียงหัวเราะในลำคอออกมา ลูซี่ได้สติทันทีเมื่อหัวของเธอโดนกระแทก

“โจเอล ฟอสเตอร์!”

เธอผลักเขาออกอย่างโกรธเคือง ก่อนจะรู้ทีหลังว่าเขาได้ผลักเธอให้ไปอยู่ในตำแหน่งที่นอนลงไปบนเบาะแล้ว

รอยยิ้มที่รู้ทันของคนขับรถสะท้อนให้เห็นจากกระจกมองหลัง ลูซี่รู้สึกเขินอายและอับอายจึงตะโกนใส่เขาว่า “คนน่ารังเกียจ!”

โจเอล ฟอสเตอร์ชำเลืองมองไปทางคนขับ สีหน้าเคร่งขรึมทันที เพียงกดปุ่มเดียว ทั้งสองช่องก็แยกจากกันด้วยฉากกั้น และคนขับรถก็หายตัวไปจากสายตาของพวกเขา

เขายังคงจ้องมองเธอจากด้านบน การหายใจของเธอติดขัดเล็กน้อยและเสียงของเธอก็แหบ ซึ่งฟังดูยั่วยวนเป็นพิเศษสำหรับโจเอล

ลูซี่ แคทซ์รู้สึกว่าแก้มของเธอร้อนจัด หัวใจของเธอเต้นเร็วจนเธอกลัวว่ามันจะกระเด็นออกมาจากหัวใจของเธอ เธอหันหน้าและผลักเขาอย่างสุดกำลัง "ลุกขึ้น! มันหนักมาก”

โจเอลปล่อยเธอและลุกขึ้นด้วยรอยยิ้ม เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเกียจคร้านอย่างสง่างามว่า “คราวหน้าถ้าคุณต้องการขอบคุณผม ก็แสดงออกมาในลักษณะแบบนี้”

ลูซี่ แคทซ์ กัดฟันของเธอ "ฝันไปเถอะ!"

หลังจากนั้นเธอก็เตะประตูรถ "หยุดรถ!"

คนขับรถเลี้ยวรถมาจอดริมถนนตามหน้าที่ ซึ่งลูซี่ลงจากรถและกระแทกประตูด้านหลังเธอด้วยเสียงดัง

โจเอลลดหน้าต่างลงและเตือนเธอว่า “อีกตั้งไกลกว่าก็ถึงบ้านคุณ”

“ต่อให้ฉันต้องนั่งแท็กซี่ต่อ ฉันก็จะไม่นั่งรถของคุณ!”

เป็นเหมือนคำพูดที่บอกลากัน ผู้หญิงคนนั้นก็เดินจากไป

โจเอล ฟอสเตอร์วางแขนแนบประตูรถ มองดูเงาที่กำลังเดินจากไป ริมฝีปากของเขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

จู่ ๆ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขามองไปที่มันและกดรับ

“โจเอลจะพาแฟนกลับบ้านเมื่อไหร่ เธอไม่ได้บอกว่าเธอจะพาลูกสะใภ้มาพบฉันเร็ว ๆ นี้หรือไง ทำไมตอนนี้ไม่มีการอัปเดตอะไรเลย”

“เร็ว ๆ นี้”

"จริงเหรอ?"

“ใช่ พวกคุณเริ่มวางแผนงานแต่งงานได้เลย”