ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 564

ลูซี่ไม่สงสัยเขา ดังนั้นเธอจึงเอื้อมมือไปรับเสื้อผ้า เมื่อคิดว่าผู้ช่วยส่วนตัวลูเทอร์เป็นเพื่อนที่โจเอลไว้ใจได้ สีหน้าของเธอก็อ่อนลง “ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักของคุณ เข้ามาดื่มน้ำสักแก้วก่อนสิคะ!”

ผู้ช่วยส่วนตัวลูเธอร์ โบกมือทันที “ไม่ล่ะ ขอบคุณครับ คุณแคทซ์ ผมมีเรื่องอื่นต้องทำอีก ดังนั้นผมจะกลับเลยครับ”

เขาพูด ขณะเดินจากไป

ลูซี่ไม่ได้พยายามจะรั้งเขาไว้ เธอมองเขาเดินเข้าไปในลิฟต์และปิดประตู

ในไม่ช้า โจเอลก็ออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูพันรอบเอว เผยให้เห็นหน้าอกที่กล้ามเป็นมัด ๆ ขาที่กระชับ และผมเปียกที่ยังมีน้ำหยดอยู่ เขาดูเซ็กซี่และยั่วยวน

เมื่อเขาเห็นลูซี่ถือเสื้อผ้าอยู่ที่ประตู เขาถามว่า “ไมค์ ลูเธอร์มาใช่ไหม?”

ลูซี่ตกใจ เธอหันกลับมาและดวงตาของเธอเบิกกว้าง

ผู้ชายคนนี้ต้องดูดีขนาดนี้เลยเหรอ

แม้ว่าเธอจะมีประสบการณ์จากคืนนั้น แต่ความทรงจำของเธอเกี่ยวกับร่างกายของชายคนนี้ก็เลือนลาง เธอถูกเขาวางยา เธอจะจำทุกอย่างได้อย่างไรกัน

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ร่างกายของเขาเป็นผู้ใหญ่ และกล้ามเนื้อของเขาก็ชัดเจน ท่ามกลางผมยุ่ง ๆ ที่เปียกปอน มีดวงตาคู่หนึ่งที่ลึกล้ำและริมฝีปากสีแดงเชอรี่ เขาดูเหมือนประติมากรรมที่เพิ่งออกมาจากอ่างอาบน้ำ

ลูซี่กลืนน้ำลายโดยไม่ตั้งใจ ด้วยความยากลำบาก เธอละสายตาออกจากร่างของเขาและมองไปที่ผ้าขนหนูของเขา ดวงตาสวยของเธอหรี่ลงแล้วจ้องเขม็ง “ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าใช้ผ้าขนหนูของฉัน ทำไมถึงใช้!”

โจเอลยักไหล่อย่างไร้เดียงสา “ผมไม่ชอบเนื้อผ้าที่ใหม่ของคุณ”

“พวกมันก็เหมือนกันหมด!”

"จริงเหรอ มันไม่เหมือนกันเลยนะ!”

ลูซี่โกรธมากจนปอดของเธอกำลังจะระเบิดออกมา เธอเป็นโรครักความสะอาด ดังนั้นเธอจึงไม่เคยแบ่งปันของใช้ส่วนตัวกับคนอื่น นับประสาสิ่งของที่มีการสัมผัสโดยตรงอย่างผ้าเช็ดตัว

อย่างไรก็ตาม ชายคนนี้ไม่เพียงแต่ทำให้ห้องน้ำของเธอเปื้อน แต่ยังใช้ผ้าเช็ดตัวของเธอด้วย!

นี่มัน…

โจเอลเพิกเฉยต่อดวงตาที่เปล่งประกายของเธอ และหยิบเสื้อผ้าขึ้นมา เมื่อเขาหันกลับมาและเห็นว่าเธอยังคงยืนอยู่ตรงนั้น เขาก็เลิกคิ้วขึ้น “ผมจะเปลี่ยนชุด คุณแน่ใจหรือว่าไม่อยากหนี”

หนีเหรอ แต่นี่คือบ้านของเธอ!

ลูซี่อยากจะกัดเขาเพื่อบรรเทาความหงุดหงิดของเธอ อย่างไรก็ตาม เมื่อชายคนนั้นทิ้งผ้าเช็ดตัวอย่างซุกซน เธอก็หันหลังเดินออกไป

เธอไม่จำเป็นต้องให้ความบันเทิงกับคนไร้ยางอายเช่นนี้!

ประตูห้องก็ปิดลง ลูซี่หยุดที่ประตู ความรู้สึกโกรธภายในท้องกลายเป็นปวดท้อง ตอนนั้นเองที่เธอจำได้ว่าเธอไม่ได้กินอะไรแม้แต่คำเดียวตั้งแต่เช้านี้

ดูเวลาก็หนึ่งทุ่มตรง ตอนนี้สั่งอาหารช้าไปหน่อย เธอจึงถอนหายใจและเดินไปที่ห้องครัวอย่างช่วยไม่ได้

แม้ว่าลูซี่จะเป็นแม่ครัวที่ดี แต่เธอส่วนใหญ่กินแต่บะหมี่เมื่ออยู่คนเดียว มันมีคุณค่าทางโภชนาการและเรียบง่าย

ทันทีที่น้ำเดือด โจเอลก็ปรากฏตัวที่ประตู เมื่อเห็นเธอยุ่งอยู่หน้าเตา เขาก็ถามขึ้นอย่างสนใจว่า “คุณทำอาหารเป็นเหรอ?”

ลูซี่แค่กลอกตาไม่ตอบ

เขาไม่ถือโทษ แต่เขาเดินไปรอบ ๆ และมองไปรอบ ๆ แล้วพูดอย่างโอ้อวดว่า “อย่าลืมทำเผื่อผมด้วย!”

"ทำไมฉันต้องทำ"

ลูซี่ทนไม่ไหวอีกต่อไป

โจเอลมองเธออย่างเคร่งขรึมและพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งล้อเล่นครึ่งจริงจังว่า “ผมจำได้ว่าเพิ่งส่งการประเมินของซูซาน รีท การแสดงของเธอไม่น่าประทับใจนัก ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ดูแลซิงฮุย แต่ผมก็ยังเป็นผู้บริหารของอันนิง อินเตอร์เนชั่นแนล นอกจากนี้ซิงฮุยก็ยังร่วมถึงอันนิง อินเตอร์เนชั่นแนล การแข่งขันระหว่างผู้จัดการในอุตสาหกรรมนี้ดุเดือดมาก บางทีมันอาจจะดีกว่าถ้า…”

“นายน้อยรอง คุณต้องการไข่ด้วยไหม?”

ท่าทางของลูซี่เปลี่ยนไปเป็นร้อยแปดสิบองศา ขณะที่เธอกะพริบตาและยิ้มให้เขา

โจเอลพยักหน้าอย่างพอใจ เขาแสดงสีหน้าลำบากใจ “แล้วแต่คุณเลย! ผมไม่คิดว่าคุณจะทำอาหารอะไรดี ๆ ได้ ดังนั้นผมกินอะไรก็ได้”