ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 577

แน่นอนว่ากาเร็ธไม่คิดจะปฏิเสธ เขาพยักหน้า “ได้ครับ ตกลง”

ดังนั้นทั้งสามคนหาพื้นที่ในคืนนั้น เพื่อที่จะนัดคุยเกี่ยวกับโปรเจกต์

บทสนทนาดำเนินการอย่างเรียบง่าย

กาเร็ธไม่ได้ส่วนร่วมในโครงการนี้อย่างที่เขาตั้งใจ

เขารู้ว่าเนลล์จะต้องยอมแบกรับความเสี่ยงหากเธอลงทุนในโปรเจกต์นี้ และความจริงที่ว่าเขาญาติของกิดเดียนที่ไม่มีความสำคัญพอที่จะลงทุนด้วย

ดังนั้นเขาจึงดำเนินการเรื่องนี้ด้วยความสุจริต

ทั้งสามพูดคุยกับเป็นเวลาสองชั่วโมงก่อนที่จะได้ข้อสรุป

ตามความเข้าใจอย่างถี่ถ้วน เนลล์รู้ว่าจะมีความเสี่ยงสูงแต่มันโอกาสที่ควรค่าแก่การเสี่ยง

อย่างที่กิดเดียนพูด ถ้าอันนิง อินเตอร์เนชั่นเนล ไม่ตกลงกับความลงทุนที่สูง และการทำงานที่เสี่ยงมากขนาดนี้ นักลงทุนรายอื่น ๆ คงไม่ยอมตะลุยไปกับมันแน่นอน

การเป็นผู้นำในอุตสาหกรรมย่อมมีจุดสูงสุดของมัน แต่มันมักจะมาพร้อมกับความรับผิดชอบที่ต้องแบกรับไว้

ในท้ายที่สุด เนลล์อนุมัติโปรเจกต์นี้ที่ถูกเสนอโดยกาเร็ธ

ในเมื่อเธอต้องบินไปทำธุรกิจบางอย่างในสัปดาห์ถัดไป เธอจึงจัดสรรเงินส่วนหนึ่งให้เขาล่วงหน้า และจะจ่ายส่วนที่เหลือให้เขาหลังจากที่เธอกลับมา

เรื่องนี้เป็นอันตกลงกันไว้ในขณะนี้

หลังจากที่ทั้งสามแยกย้าย เนลล์ก็ตรงกลับมายังบ้านของเธอ

ลิซซี่ที่พักอยู่ที่ เฟิงเฉียว วิลล่าในช่วงเวลนี้

เจ้าตัวเล็กวีมอนด์ ซึ่งอายุเพียงแค่หนึ่งขวบ แม้ว่าเขาจะยังเล็กและยังเดินไม่ค่อยได้ แต่เจ้าตัวเล็กวีมอนด์ ก็ฉายแววความร้ายกาจของเขาแล้ว

ยกตัวอย่าง เขามักจะก่อกวนในระหว่างที่พ่อของเขากำลังทำงานอยู่ และชอบปีนขึ้นไปบนโต๊ะเครื่องแป้งของเนลล์เพื่อขีดเขียนทั่วทั้งโต๊ะ

ทุกครั้งที่เขาวางแผนร้าย ๆ เขามักจะชอบพูดมาก และไม่มีใครสามารถเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

มีครั้งหนึ่งที่เจ้าตัวเล็กวีมอนด์กำลังขีดเขียนลงบนพื้น พร้อมกับตีริมฝีปากของเขา

วันนั้นเนลล์และกิดเดียนกำลังพักผ่อนอยู่ มันเป็นช่วงเวลาหายากที่ทั้งครอบครัวจะนอนกอดกันอยู่บ้านและเพลิดเพลินกับการพักผ่อนที่รอคอยมานาน ทันใดนั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงที่เบาและไม่ชัด

“ดะ...ดะด้า”

ทุกคนต่างตกตะลึง โดยเฉพาะอย่างยิ่งกิดเดียน เขาค้างและมองไปที่เขาอย่างไม่เชื่อ

ยังคงยังอยู่ที่พื้น เจ้าตัวเล็กวีมอนด์ที่ยังคงเล่นอยู่กับพู่กัน และไม่รู้ตัวว่าได้ทำสิ่งที่น่าเหลือเชื่อสำเร็จ

กิดเดียนเด้งตัวออกจากโซฟาและรีบอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา เขาถาม “เมื่อกี้เรียกว่าอะไรนะ?”

ในตอนนั้นเจ้าตัวน้อยวีมอนด์ยังมีอายุไม่ถึงปี และน้อยกว่าสิบเดือนอีกด้วย เด็กน้อยจ้องไปที่เขาด้วยสายตางงงวยก่อนที่หัวเราะคิกคักออกมา

ด้วยน้ำลายที่ไหลเต็มปาก เขาตีริมฝีปากของตัวเองและร้อง “ป๊ะ...ป๊ะป๊า!”

กิดเดียนมีความสุขที่สุดในชีวิตของเขา!

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่คุณพ่อมือใหม่ แต่มันเป็นประสบการณ์ครั้งแรกที่ได้ยินลูกของเขาพูดคำแรกออกมาด้วยหูของเขาเอง

ใครจะสามารถเข้าใจถึงความรู้สึกที่เขากำลังเผชิญอยู่ได้

กิดเดียนเต็มไปด้วยความสุขความดีใจ และให้คนใช้เตรียมงานเลี้ยงเฉลิมฉลองในคืนนั้น

เนลล์รู้สึกเศร้าเล็กน้อย

เธอวิ่งเพื่อที่จะไปอุ้มลูกและแกล้งเขา “เจ้าตัวเล็กวีมอนด์ ไหน ๆ ก็เรียกปะป๊าแล้ว แล้วมะม๊าล่ะ?”

แต่ถึงอย่างไร เจ้าตัวเล็กวีมอนด์มอบแต่ความเมินเฉยให้กับเธอ

แต่แขนน้อย ๆ จ้ำม้ำของเขาเอื้อมตรงไปยังหน้าอกของเธอแทน

“มู...มู มู…”