ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 589

แต่ถึงอย่างไร เธอก็รู้ไม่ว่าเซซิลที่สี่กำลังวางแผนอะไรอยู่ มันต้องไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ ๆ

ดังนั้น เธอจึงไม่มีทางตกลงที่จะยอมให้เขาดูแลแม่ของเธอแน่ ๆ

ระหว่างคิดอย่างนี้ ลูซี่ปฏิเสธโดยไม่ลังเล “ไม่จำเป็น แม่ดีขึ้นแล้วและไม่ต้องการการดูแลของคุณ”

ท่าทางของเขาเปลี่ยนเป็นความมืดมนทันทีเพราะคำพูดของเธอ

“ลูลู เธอพูดอะไรน่ะ? เธอยังคงเป็นเมียของฉันนะ! เรายังไม่ได้หย่ากันแถมยังเป็นคู่ที่ถูกต้องตามกฎหมาย และแน่นอนฉันยังมีสิทธิ์ที่จะไปเยี่ยมเธอตอนที่ป่วย”

ลูซี่เอียงศีรษะของเธอและจ้องมองเขาอย่างเย็นชา

จากนั้น เธอจึงเยาะเย้ย

“ไม่เอาหน่า คุณไม่ต้องแสดงต่อหน้าฉันขนาดนี้ก็ได้ อาการของแม่ไม่ดีมาหลายปีแล้ว และแถมแม่ยังรักษาตัวมานับครั้งไม่ถ้วน แล้วตอนนี้อยู่ ๆ คุณจะมาสนใจอะไร?

“รู้ว่าตอนนี้แม่จะได้ผ่าตัด คุณก็คลานกลับมาและบอกว่าคุณเป็นห่วงแม่? นี่เซซิลที่สี่ คุณคิดจะทำอะไรกันแน่? ทำไมไม่พูดออกมาเลยล่ะ?

“อย่างน้อยเราจะยังได้คุยกันเรื่องราคา ถ้ามันไม่แพงจนเกินไป ฉันอาจจะสามารถช่วยคุณได้ แต่ถ้าคุณอยากจะเจอแม่ของฉัน ฉันก็คงต้องขอโทษด้วย ที่คุณมีความหวังเพียงแค่ก้อนหิมะเล็ก ๆ ในนรกเท่านั้น”

คำพูดเหล่านี้ทำให้สีหน้าของเซซิลที่สี่เปลี่ยนไปทันที

เขาที่มองลงไปที่เท้าของเขาในขณะนั้น จากนั้นเขาก็จ้องมองลูซี่และตะโกน “ลูซี่ อย่าโหดร้ายนักเลย! เธอเป็นเมียของฉัน เธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงมาห้ามไม่ให้ฉันเจอเธอ? ฉันอยากเธอเจอเมื่อไหร่ก็ได้!”

ลูซี่ยืนขึ้นเช่นกันและเยาะเย้ยเขา

“เมีย? ที่ผ่านมาคุณได้ทำหน้าที่ของสามีบ้างหรือเปล่า? คุณอยู่ที่นั่นไหมตอนที่แม่ป่วย? และในตอนที่แม่กำลังทุกข์ทรมาน?

“ก็ไม่ สิ่งที่คุณทำคือการเย้ยเย้ยและพูดถากถางแม่อย่างไม่สิ้นสุด สิ่งเดียวที่คุณทำคือการเอาเงินที่แม่เก็บออมวันต่อวันไปเล่นการพนันจนหมด สิ่งเดียวที่คุณให้แม่คือความโศกเศร้าและความผิดหวัง ตอนนี้คุณกล้าที่จะมาที่นี่และพูดว่าคุณเป็นสามีของเธอได้ยังไง?”

“เพียะ!”

ทันทีที่จบคำพูด มือที่หนักหน่วงฟาดเข้าที่หน้าของลูซี่เต็มแรง

เซซิลที่สี่โกรธจนสั่นไปทั้งตัว

เขาจ้องมองไปที่ลูซี่ด้วยดวงตาที่คมกริบราวกับใบมีด ที่พร้อมจะเฉือนใบมีดเข้าไปในร่างของลูซี่

“แ-แกบังอาจ! ปีกของแกต้องแข็งแรงมากพอ แกถึงกล้ามาพูดกับฉันอย่างนี้ ฉันสาบานว่าฉันจะ…”

เขากำลังจะยกมือของเขาขึ้นมาอีกครั้ง

แต่ในตอนนั้น โทรศัพท์ของลูซี่ก็ได้ขึ้น

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอย่างกระทัน ทำลายบรรยากาศความตึงเครียดระหว่างคนสองคน ลูซี่รีบวิ่งไปที่โต๊ะกาแฟและหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาจากกระเป๋า

บนหน้าจอโทรศัพท์ ปรากฎชื่อของโจเอล ฟอสเตอร์

ความคับข้องใจและความกลัวทั้งหมดดูเหมือนจะหายไปในทันที

น้ำตาของเธอไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้ เธอมองกลับไปที่เซซิลที่สี่ และกดรับโทรศัพท์อย่างไม่ลังเล

“ฮัลโหล”

ในตอนที่เธอรับโทรศัพท์ เซซิลที่สี่พยายามจะเอื้อมมือมา และกำลังจะเปิดปากพูดเพื่อหยุดเธอ

แต่อย่างไร เขาก็สายเกินไป

ลูซี่เชื่อมต่อโทรศัพท์และตั้งใจจะเปิดลำโพง

ในสาย โจเอลพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยน

“เธอนอนอยู่หรือเปล่า ลูลู?”

ลูซี่พยายามเต็มที่เพื่อกลั้นน้ำตา กำมือของเธอแน่นและพยายามทำพูดอย่างปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ยัง ไม่อะไรหรือเปล่า?”

“ไม่มีอะไรหรอก” ในอีกด้านหนึ่ง เสียงของโจเอลเต็มไปด้วยรอนยิ้ม ราวกับว่าความอ่อนโยนจะหลั่งไหลออกมา

“ผมแค่คิดถึงและอยากจะได้ยินเสียงของคุณ มันดึกมากแล้ว คุณควรรีบพักผ่อน”

ลูซี่ฝืนยิ้มแม้ว่าเธอจะรู้ว่าเขาไม่สามารถจะเห็นรอยยิ้มนี้ก็ตาม และพูดต่อ “คุณก็เหมือนกัน”