ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 588

แต่ถึงอย่างไร เขาไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

ลูซี่มองดูเวลา

“เริ่มดึกแล้ว ฉันต้องกลับไปพักผ่อนแล้ว”

โจเอลไม่เต็มใจที่จะอยู่ห่างจากเธอ ถ้าหลังจากนี้ ทั้งคู่ตัดสินใจจะจะอยู่ด้วยกันอย่างเป็นทางการ เขาคงจะไม่ต้องรู้สึกฝืนใจอีกต่อไป

แต่อย่างไร เขารู้ว่าเรื่องอย่างนี้ไม่ควรจะเร่งรีบในทีแรก ไม่อย่างนั้นทุกอย่างอาจจะพังได้อย่างง่ายดาย

ดังนั้นเขาจึงพยักหน้า จับมือเธอและพูด “ผมจะไปส่งคุณ”

ในครั้งนี้ ลูซี่ไม่ได้ปฏิเสธ

โจเอลตามเธอจนถึงทางเข้าบ้านของเธอ คอยมองเธอเปิดประตูและเข้าไปในบ้าน จากนั้นเขาดึงเธอเพื่อจูบลงที่ริมฝีปากอีกครั้ง และโบกมือลาในที่สุด

ลูซี่ยิ้มจะมองเขาเดินจากไป ราวกับพวกเขาเป็นคู่รักที่สนิทกันมาก

ในตอนที่ลิฟท์มาถึง เขาเข้าไป และประตูก็ปิดลงและลิฟท์ก็เคลื่อนตัวลงไป

รอยยิ้มของเธอหุบลงในทันที

ลูซี่ปิดประตู เอามือปิดหน้าของเธอและนั่งลงที่พื้น

มีเพียงแค่โคมไฟอยู่ทีทางเข้า แสงไฟสีเหลืองสาดส่องไปยังร่างกายของเธอราวกับเธอกำลังเดียวดายอยู่บนเกาะในยามค่ำคืน

เธอนั่งลงบนพรมในขณะที่เธอกอดขาของเธอ หน้าของเธอจมอยู่ระหว่างเข่าของเธอ ในกับพลังงานในร่างกายของเธอถูกสูบไปและไม่รู้สึกอยากจะเคลื่อนไหว

ทั่วทั้งร่างกายและหัวใจของลูซี่รู้สึกเหนื่อยล้า

เธอรู้ว่าโจเอลรักเธอขนาดไหน และสิ่งที่เขาพูดออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจของเขา

แต่เพราะอย่างนี้ เธอกลับยังรู้สึกกลัว

เธอกลัวว่าเธอจะไม่ดีอย่างที่เขาคิดไว้

เธอกลัวว่าสักวันหนึ่ง เธอจะทำให้เขาผิดหวัง

ลูซี่ถอนหายใจ ในขณะคิดเรื่องนี้และลุกยืนขึ้นหลังจากนั้นสักพัก

แต่อย่างไร ในตอนนั้น เธอได้ยินเสียงลมหายใจที่ช้าและลากยาวมาจากด้านใน

เธอตะลึงและทั่วทั้งร่างกายของเธอแข็งทื่อ

ถ้าให้พูดตรง ๆ มันไม่ใช่เสียงลมหายใจ แต่เป็นเสียงกรนจากผู้ชายที่กำลังหลับอยู่

มีใครบางคนอยู่ในห้องนอน?

ใบหน้าของลูซี่ซีดในขณะที่เธอคิด

หลังจากลังเล เธอยังคงนิ่งและไม่ได้โทรหาโจเอลที่พึ่งออกไปให้กลับมา

แต่เธอเดินย่องไปที่ห้องครัวเพื่อหยิบมีดมาแทน และมุ่งหน้าไปยังห้องนอน

อันที่จริงเธอไม่รู้ว่าใครกำลังส่งเสียงอยู่ภายในห้องนอน

มันดึกมากแล้ว ผู้ชายที่จู่ ๆ มาปรากฏอยู่ในบ้านของเธอ ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน

หรืออาจจะเป็นแฟนคลับคลั่ง?

หรือ…

เธอไม่กล้าจะเปิดไฟเพราะกลัวว่าจะทำให้เขาตื่น เธอหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาและกดเบอร์ตำรวจไว้พร้อมกับวางนิ้วมือไว้บนปุ่ม “โทร” เธอจะได้โทรออกหาตำรวจได้ในอันที่ที่มีบางอย่างเกิดขึ้น

แสงไฟจากโทรศัพท์ของเธอส่องแสงออกมาเล็กน้อยให้เธอมองเห็นทาง เธอจึงค่อย ๆ เดินมุ่งหน้าไปยังห้องนอน

ประตูห้องนอนไม่ได้ถูกปิดสนิท เพียงแค่ถูกแง้มไว้โดยผู้ที่อยู่ด้านใน

เธอยกแขนของเธอละค่อย ๆ ดันประตู เธอมองเห็นบางคนกำลังนอนอยู่บนเตียงผ่านแสดงไฟสลัว

คน ๆ นี้กำลังนอนตะแขงและหันหลังให้กับเธอ ในขณะที่ร่างกายของเขาถูกคลุมด้วยผ้าห่ม

แสงไฟค่อนข้างสลัวเกินไปในขณะที่มีเพียงแค่แสงจากพระจันทร์และแสงไฟอ่อน ๆ จากหน้าจอโทรศัพท์ของเธอ ทำให้เธอไม่สามารถมองคน ๆ นี้ได้อย่างชัดเจน เธอเห็นเพียงแค่ร่างกายที่ดูเหมือนชายผอมบางวัยกลางคน

ชายวัยกลางคนหลับอย่างเต็มตาราวกับว่าเขาไม่มีความกลัวหรือกังวัลเดี่ยวกับการมีอยู่ในบ้านของคนอื่น แถมเขายังกรนเป็นครั้งคราวอีกด้วย