ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 594

โจเอลซึ่งรู้อยู่แล้วว่าการผ่านตัดในวันนี้จะต้องปลอดภัยแน่

แต่ถึงอย่างไร ถ้าเขาไม่ได้ยินกับหูของตัวเอง เขาก็จะยังคงกังวัลอยู่ไม่ว่าอะไรก็ตาม

ในตอนนี้ ที่การผ่าตัดได้เป็นอันสำเร็จจริง

เขายังเป็นความหวังเดียวของลูซี่อีกด้วย

ในระหว่างที่คิดอย่างนี้ โจเอลปล่อยให้คุณหมอขอตัวและไปพักก่อน

ในตอนนี้ มีบางคนกำลังส่งตัวแม่ของลูซี่ ที่ซึ่งพึ่งผ่าตัดเสร็จไปยังห้องดูแลพิเศษ เพื่อให้สามารถดูแลเธอเป็นการส่วนตัว

ในเมื่อเธอยังไม่ผ่านช่วงเวลาวิกฤต 48 ชั่วโมง ลูซี่จึงยังไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าเยี่ยม

เธอทำได้เพียงมองผ่านกระจกแก้วที่หนาอย่างห่าง ๆ

แม่ของเธอนอนผอมแห้ง และดูซีดเซียวอยู่บนเตียงสีขาวขาวของโรงพยาบาล

อัตราการเต้นของหัวใจจองเธอที่เต้นอย่างปกติ ปรากฏบนหน้าจอของเครื่องวัดชีพจรที่วางตั้งไว้อยู่ข้างเตียง แต่น้ำตากลับเริ่มไหลลงมา ในตอนที่เธอจ้องมองมัน

ด้วยเหตุบางอย่าง โจเอลเดินเข้ามาจากด้านหลังของเธอ

เขาดึงเธอเข้าสู้อ้อมกอดของเขา จากนั้นยกแขนของเขาจับไปที่หลังหัวของเธอและค่อย ๆ กดให้เธอซบลงไปไหล่ของเขา

เขาพูดอย่างอ่อนโยน “ร้องสิ คุณจะรู้สึกดีขึ้นหลังจากร้องไห้”

ลูซี่ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้นานกว่านี้ เธอเกาะเขาไว้ ดึงเสื้อของเขาและร้องไห้ออกมา

หญิงสาวที่อยู่ภายในอ้อมกอดของเขาร้องไห้อย่างหนัก ราวกับกำลังคลายความกังวล ความคับข้องใจ และความกลัวที่เธอสะสมมาเป็นปี ๆ ทั้งหมดออกมาในทีเดียว

โจเอลยืนอยู่อยู่อย่างนิ่ง ๆ ปล่อยให้เธอจับเขาและพักพิงเขาและยอมให้เธอปล่อยน้ำตาของเธอให้ไหลใส่เสื้อของเขา

เป็นความรู้สึกที่มีความสุข และสงบสุขที่ไม่เคยมีมาก่อน ราวกับความอบอุ่นที่พุ่งผ่านเข้าสู่หัวใจของเขา เติมเต็มเข้ามาจนเขาไม่สามารถรับสิ่งอื่นไว้ได้อีกแล้ว

ลูซี่ไม่รู้ตัวว่าเธอร้องไห้มานานขนาดไหน แต่เธอหยุดร้องเมื่อเธอไม่มีน้ำตาหลงเหลืออยู่

เธอปล่อยตัวเขาพร้อมกับค่อย ๆ ถูหางตาของเธอและเมื่อมองย้อนกลับไปทำให้เธอรู้สึกอับอายเล็กน้อย

เมื่อเธอเห็นว่าบนเสื้อของเขามีรอยเปียกขนาดไหนเพราะมาจากน้ำตาของเธอ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับลูกมะเขือเทศ

“นั่น…ฉันขอโทษ ฉันทำให้เสื้อผ้าของคุณเปื้อน”

โจเอลยิ้ม และไม่ได้ใส่ใจ

เขายกมือของเขาขึ้นมา เพื่อจัดผมของเธอที่หลุดลุ่ยและยุ่งเหยิง พร้อมกับพูด “เสื้อผ้าของแฟนเป็นสิ่งที่พร้อมให้คุณทำเปื้อนนะ”

น้ำเสียงที่น่าหลงใหล และสายตาอันอุ่นทำให้หัวใจของลูซี่สั่นระรัวด้วยเหตุผลบางอย่าง

อุณหภูมิบนใบหน้าของเธอเริ่มร้อนขึ้น และหน้าของเธอแดงจากแก้มถึงใบหูของเธอ

เธอบีบมือของเธอและถามอย่างอึกอัก “คุณหิวไหม? คุณอยากกินอะไรก่อนหรือเปล่า?”

โจเอลไม่ได้สังเกตตัวเองมาก่อนหน้านี้ แต่เมื่อเธอพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ทำให้เขาเริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาเล็กน้อย

ตั้งแต่ที่พวกเขามาถึงตั้งแต่เช้า จนถึงตอนนี้พวกเขาไม่ได้ทานอะไรเลยแม้แต่ขำเดียว

พวกเขาใจจดใจจ่ออยู่ที่คน ๆ เดียวในห้องผ่าตัด ทำไมให้เขาไม่ได้ทานอาหารกลางวันที่คาริน่าซื้อมาให้พวกเขา

โจเองจับมือของเธอและพูด “เดี๋ยวผมพาคุณไปทานเป็ดย่างของโปรดของคุณนะ”

ลูซี่ค้างและหันไปมองแม่ของเธอที่อยู่ในห้องไอซียู

“แต่…”

โจเองรู้ดีว่าเธอจะต้องไม่เต็มใจที่จะไปแน่ ๆ แต่ก็ไม่สามารถที่จะปล่อยท้องว่างได้ อีกอย่างเขาไม่ปล่อยให้เธออยู่ที่นี่ทั้งคืนแน่ ๆ ร่างกายของเธออาจจะรับไม่ไหว

ดังนั้น เขาลดเสียงของเขาลงและพูดอย่างจริงจัง “เราจะรีบกลับมาหลังจากทานมื้อค่ำเสร็จ คืนนี้คุณเข้านอนตอน 23.00 น. แล้วพรุ่งนี้คุณค่อยกลับมาทันทีที่คุณตื่น ถ้าคุณปฏิเสธล่ะก็ ผมจะไม่อนุญาตให้คุณมาที่นี่ในวันพรุ่งนี้”

การแสดงออกที่จริงจังของเขาค่อนข้างจะดุร้าย

ลูซี่ไม่สามารถบอกได้ว่าเขาจริงจังหรือไม่ แต่เธอไม่กล้าแม้แต่ขัดคำสั่งของเขา ไม่อย่างนั้น ถ้าเขาไม่ให้เธอมาพบแม่ของเธอพรุ่งนี้ เธออาจจะต้องกังวลจนตายเลยก็ได้

ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ

“ก็ได้”