แม่ของลูซี่อายุมากแล้ว แต่กลับต้องมาถูกสั่งสอนจากลูกสาวของเธอเอง เธอจึงรู้สึกอับอายเล็กน้อยในทันที
แต่อย่างไร เธอก็ว่าลูซี่พูดถูก
ก่อนหน้านี้ เธอรู้สึกกังวลและพูดจาไม่มีเหตุผล
ดังนั้นคราวนี้เธอไม่ปฏิเสธ เธอเชื่อฟังและพูด “ได้ ได้ ได้ แม่รู้”
ลูซี่ยิ้มและยืนขึ้นอย่างโล่งใจ
“งั้นหนูจะโทรหาเขาตอนนี้”
“ก็ได้”
ลูซี่ค้นหาเบอร์ของเซซิลที่สี่และกดโทรออก
ระหว่างการรอสายไม่ได้นานอย่างที่คิด ก่อนที่เขาจะรับสาย
เสียงลวก ๆ ของเซซิลที่สี่ดังขึ้นจากปลายสาย
“นี่ใคร?”
ลูซี่พูดด้วยเสียงที่ใจเย็น “ฉันเอง”
ปลายสายเงียบไปสักพัก
จากนั้น เขาหัวเราะอย่างร่าเริ่ง “อ๋อ เธอเอง มีอะไร?”
“คุณสัญญาแล้วเมื่อวานว่าคุณจะไปที่สำนักกิจการพลเรือนด้วยกันวันนี้เพื่อไปเซ็นต์ใบหย่า มาเจอกันตอนนี้!”
“โอ้ไม่!” เขาตบหน้าผากของเขาทันที “ดูความขี้ลืมของฉันสิ ฉันลืมสิ่งสำคัญอย่างนี้ไปได้ยังไงกันนะ? ฮ่าฮ่า...ขอโทษนะ เมื่อคืนฉันตั้งใจดื่มมากไปและพึ่งจะตื่น เธอ อ่า...คุยกับแม่เธอหรือยัง?”
ลูซี่ขมวดคิ้ว ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างจากน้ำเสียงของเซซิลที่สี่
เธอลดเสียงลง “ฉันคุยแล้ว คุณจะมาเมื่อไหร่?”
“ฉัน… ตอนนี้ฉันไม่สะดวก ทำไมไม่รอฉันหน่อยล่ะ? ฉันจะโทรกลับไปตอนที่ฉันเสร็จตรงนี้แล้ว”
เมื่อเขาพูดอย่างนั้น ลูซี่ไม่มีทางเลือก
เธอมอลเวลาและเห็นว่าตอนนี้แค่ 10.00 น.เอง
ไม่มีเหตุผลที่จะต้องรีบ ดังนั้นเธอจึงตกลง
“ก็ได้ ฉันจะรอคุณโทรมา”
“ได้”
หลังจากที่วางสาย แม่ของลูซี่มองไปที่เธอด้วยความกังวัล “เป็นยังไงบ้าง? เขาจะมาเมื่อไหร่?”
ลูซี่ขมวดคิ้ว เธอรู้สึกไม่ดีแต่เธอไม่ได้พูดไปตรง ๆ เพื่อไม่ให้แม่ของเธอเป็นห่วง
เธอเพียงแค่ส่ายหน้าและพูด “เขาบอกว่าเขามีเรื่องต้องจัดการตอนนี้ และจะมาเมื่อเขาเสร็จ อีกอย่างมันยังเช้าอยู่ และยังไงสำนักกิจการพลเรือนยังไม่ปิดจนกว่าจะถึง 17.30 น เขาน่าจะมาทันเวลา”
แม่ของเธอพยักหน้าในสิ่งที่เธอพูด
ลูซี่ต้องการจะให้แม่ของเธอสบายใจ เพราะเธอไม่ไว้ใจที่จะให้เซซิลที่สี่ไปทำพิธีการกับแม่ของเธอเพียงลำพัง
แต่อย่างไร เธอไม่รู้ว่าเขาจะมาเมื่อไหร่ เธอจึงอยู่ที่โรงพยาบาลทั้งวัน
เธอคิดว่าเซซิลที่สี่จะโทรหาเธอ เมื่อเขาเสร็จงาน
แต่แม้ว่าจะรอมาห้าชั่วโมงเต็ม ก็ไม่มีใครโทรมา
มองดูที่นาฬิกาซึ่งเป็นเวลา 15.00 น. แล้ว ลูซี่กลับรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย และรีบโทรหาเขา
เธอไม่คิดว่าโทรศัพท์ของเขาจะปิดเมื่อเธอโทรไป
หน้าของเธอเริ่มซีด ไม่รู้ว่าเซซิลที่สี่จะจงใจไม่รับสายของเธอหรือว่ามีเรื่องด่วนเข้ามา
ดังนั้น สิ่งเดียวที่เธอทำได้มีเพียงแค่โทรซ้ำแล้วซ้ำอีก
อารมณ์ของลูซี่เต็มไปด้วยรู้สึกสิ้นหวัง
แม่ของเธอเห็นสีหน้าของเธอและปลอบประโลมเธอ “ลืมไปเถอะ ถ้าวันนี้มันไม่ได้ผล ค่อยลองใหม่พรุ่งนี้ เขารักเงินมากขนาดนี้ เขาคงไม่ยอมแพ้ให้กับเงินจำนวนมากขนาดนี้”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก