ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 592

สิ่งที่ลูซี่มีหลงเหลืออยู่ในกระเป๋าของเธอ มีเพียงแค่เช็คเงินสดจำนวนยี่สิบล้านเท่านั้น ค่าจ้างสำหรับหนังที่ถ่ายทำล่าสุด และกำไรจากการถ่ายโฆษณาอีกสองตัว

ปกติแล้วเธอต้องการที่จะเก็บเงินของเธอในกรณีมีเหตุฉุกเฉินในอนาคตข้างหน้า

แต่อย่างไร ในที่สุดเธอก็ยอมทำให้เซซิลที่สี่ตกลงได้ ดังนั้นเป็นเรื่องธะรมดาที่เธอไม่อยากจะเสียโอกาสนี้ไป

ระหว่างที่คิดอย่างนี้ ลูซี่ถอนหายใจ วางแอปเปิ้ลที่ถูกปอกไปครึ่งลูกไว้และจับมือของแม่ของเธอ “แม่ หนูรู้ว่าแม่เป็นห่วงหนูและรู้สึกผิดเกี่ยวกับเงิน แต่เซซิลที่สี่ไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่าย ๆ ยิ่งหย่าเร็วเท่าไร ยิ่งทำให้เราได้ใช้ชีวิตที่ปกติ ไม่อย่างนั้น เขาจะยังคงคอยสร้างปัญหาให้เรา เราจะใช้ชีวิตกับการอยู่แบบนั้นได้ยังไง?”

ลูซี่เป็นห่วงแม่ของแม่มากกว่าตัวเธอเอง

แม่ของเธอกำลังจะได้รับการผ่าตัด และอาจต้องอยู่ในกระบวนการพักฟื้นร่างกายเป็นเวลานาน

ในขณะตอนนั้น มันเป็นเรื่องสำคัญที่จะหลีกเลี่ยงความโกรธ ลูซี่ไม่อยากให้เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นระหว่างกระบวนการ

ดังนั้นระเบิดเวลาอย่างเซซิลที่สี่อาจจะโผล่มาในวันหนึ่งและปล่อยระเบิดลงที่แม่และลูกสาว ถ้าพวกเขาหาทางจำกัดเขาได้พวกเขาก็ต้องดำเนินการเลย

แม่ของลูซี่รู้ว่าลูกของเธอพูดถูก

แต่อย่างไร ในฐานะผู้ปกครอง ลูกสาวของเธอต้องแบกรับหลายอย่าง เพราะความผิดพลาดของตัวเธอเอง

ตอนนี้ลูซี่จะต้องเป็นหนี้สิบล้าน ก็เพื่อที่เธอจะได้การหย่าที่ราบรื่น

ไม่มีใครจะสามารถยอมรับได้อย่างใจเย็น

ระหว่างที่คิด แม่ของลูซี่มองที่เธอด้วยความเจ็บปวดที่เทียบไม่ติดและตาของเธอเริ่มแดง

เธอจับไปที่ลูกสาวและพูด “ลูลู ฟังแม่นะ ไม่ต้องห่วงแม่ แม่รู้ตัวดีที่สุด แม่เตรียมพร้อมสำหรับแรงกดดัน ถ้าเขาอยากจะมาหาแม่จริง ๆ งั้นก็ปล่อยเขา แม่จะรอเขา แม้ว่าถ้าแม่จะต้องตายพร้อมกับเขา แม่จะไม่ยอมให้เขามาแตะต้องลูกเด็ดขาด”

สิ่งสุดท้ายที่ลูซี่อยากจะได้ยินคือคำพูดพวกนี้

การแสดงของเธอเริ่มมืดมนทันที ในขณะที่เธอพูดด้วยความโกรธ “แม่กำลังพูดอะไรอยู่? หมายความว่ายังไง ‘แม้ว่าจะต้องตายพร้อมกับเขา?’ แม่คิดแบบนี้ได้ยังไง?”

แม่ของลูซี่ก้มหัวลงพร้อมกับเช็ดน้ำตา และฝืนยิ้ม “แม่แค่พูด ตั้งแต่พ่อของลูกตาย ลูกก็ไม่เคยได้ใช้ช่วงชีวิตที่ดีเลยตั้งแต่วัยเด็ก ในตอนนี้ที่ในที่สุดก็กำลังจะดีขึ้น แม่ไม่อยากจะให้ลูกต้องแบกรับหนี้สินที่เยอะขนาดนี้เพราะแม่”

ลูซี่ถอนหายใจอีกครั้งและพูดอย่างนุ่มนวล “แม่ หนูสามารถหาเงินได้แล้ว เชื่อหนูนะ หนูจะหาเงินห้าสิบล้านคืนมาไม่นาน อีกอย่างไม่ว่าเงินจะสำคัญมากขนาดไหน แม่สำคัญกับหนูมากกว่า แม้ว่าถ้าในอนาคตเราไม่มีเงิน แต่ตราบใดที่เราอยู่ด้วยกันก็มีความสุขก็พอแล้ว”

แม่ของเธอมองไปที่เธอ ถูกกระตุ้น แต่เศร้าในขณะเดียวกัน

ภายใต้การจ้องมองอย่าไม่สั่นคลอนของลูซี่ ในที่สุดเธอก็พยักหน้า

“ก็ได้ แม่จะฟังลูก”

ลูซี่เห็นว่าในที่สุดเธอก็ยอมตกลง และเผยรอยยิ้มที่มีความสุข อย่างโล่งใจ

ทั้งคู่พูดคุยเสร็จพอดี ในขณะที่โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นมา

เธอหยิบมันขึ้นมาและเห็นว่าเนลล์โทรมา

สายตาของเธอส่องประกายทันที

เธอจึงรีบบอกแม่ของเธอ “แม่ หัวหน้าของหนูโทรมา ขอไปรับสายข้างนอกนะ”

แม่ของเธอรีบพยักหน้า

ลูซี่หยิบโทรศัพท์ของเธอและเดินออกไป

“สวัสดีค่ะ พี่เนลลี่”

“ลูซี่ วันนี้ทำอะไร?”

เสียงอ่อนโยนและชัดเจนของเนลล์ดังขึ้นจากอีกด้าน

ลูซี่ไม่ได้ปิดบังและพูดตามตรง “ฉันมาหาแม่ที่โรงพยาบาลค่ะ”

เนลล์ยิ้ม “เรื่องที่บอกก่อนหน้านี้ มีผลแล้วนะ”