ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 678

ดวงตาของนาตาลีไร้อารมณ์ เมื่อได้ยินคำพูดของเอมิเลีย

ราวกับว่าการชกที่ทรงพลังของเธอนั้นได้ปล่อยลงบนผ้าฝ้ายนุ่ม ๆ เธอรู้สึกโกรธและรำคาญอย่างอธิบายไม่ได้

ห้องเงียบไปชั่วครู่ขณะ จากนั้นนาตาลีก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ และนั่งลงตรงข้ามกับเธอ ทิ้งความคิดที่จะทะเลาะกันด้วยคำพูด

เอมิเลียถอนหายใจอย่างช้า ๆ เมื่อเธอเห็นนาตาลีนั่งลง เพราะมันหมายความว่าเธอเต็มใจที่จะพูด และยังคงมีความหวัง ถ้าหากเธอต้องการจะพูด

สีหน้าของเธอคลี่คลายลงเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น และเธอก็ถามว่า “พี่ พี่อยากดื่มชาแบบไหน?”

“อะไรก็ได้” นาตาลีพูดอย่างตรงไปตรงมา ท่าทางของเธอดูไม่ค่อยใส่ใจ

เอมิเลียไม่ได้สนใจน้ำเสียงของเธอ เธอได้เรียนการชงชาอย่างถูกต้องมาแล้ว ดังนั้นเธอจึงใช้ทักษะของเธอชงชาผู่เอ๋อลงในกา

เมื่อได้ชงชากลิ่นหอมของชาอบอวลไปทั่วทั้งห้อง

นิ้วยาวของเธอเอื้อมมือออกไปรินชาสองถ้วยให้แต่ละคน จากนั้นเธอก็ทำท่าทางเชิญชวน

“พี่สาวลองดูสิ”

นี่เป็นส่วนหนึ่งของมารยาทในพิธีชงชา นาตาลีจึงไม่ปฏิเสธคำเชิญ

เธอไม่กังวลว่าเอมิเลียจะวางยาพิษในชา นอกจากนั้น กลิ่นหอมของชายังซึมซาบไปทั่วทั้งห้องกลิ่นหอมมาก เธอหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ

สายตาของเอมิเลียจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของเธอ เอมิเลียถามด้วยน้ำเสียงที่มีความหวัง “พี่ รสชาติเป็นอย่างไรบ้าง? พี่สังเกตเห็นความแตกต่างในทักษะของฉันกับเมื่อหลายปีก่อนบ้างไหม?”

นิ้วของนาตาลีลูบที่ขอบถ้วย เธอพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “เธอรู้ไหมว่าองค์ประกอบที่สำคัญที่สุดในการเพลิดเพลินกับชาคืออะไร?”

จิตใจของเอมิเลียว่างเปล่า ขณะที่เธอครุ่นคิดกับคำถามนั้นอยู่ครู่หนึ่ง “จิตใจที่สงบสุข?” เธอเดา

"ไม่ใช่" นาตาลีวางถ้วยของเธอลง วางแขนบนโต๊ะ และจ้องมาที่เธออย่างเงียบ ๆ

ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มเล็กน้อยและเป็นมิตร แต่ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเฉยเมยและการเยาะเย้ย

“คนไง”

"คนเหรอคะ?" เอมิเลียรู้สึกงงเล็กน้อย

นาตาลีกล่าวว่า “ใช่ มันขึ้นอยู่ว่าใครเป็นคนที่ชงชา ถ้าเป็นคนที่ใช่ ฉันก็จะคิดว่ามันเป็นชาที่อร่อยที่สุดในโลกไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ตาม ถ้าเป็นคนผิด ฉันก็อดไม่ได้ที่จะไม่ชอบ แม้ว่าเธอจะผ่านสวรรค์และนรกมาเพื่อชงชาก็ตาม เธอไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?”

ใบหน้าของเอมิเลียซีดราวกับกระดาษ เมื่อนาตาลีหยุดพูด ร่างกายของเธอสั่นสะท้าน และตอนนี้เธอดูเปราะบางอย่างไม่น่าเชื่อ

เธอส่ายหัวและพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะร่วงลงมา “พี่ ที่พี่พูดอาจจะเป็นความจริง แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันคิดเลย มันเป็นเวลาหลายปีแล้ว ทำไมพี่ถึงไม่ยกโทษให้ฉัน?”

“ยกโทษงั้นเหรอ?” นาตาลีมองดูเอมิเลียราวกับว่าเอมิเลียเพิ่งเล่าเรื่องตลกที่ใหญ่ที่สุดให้เธอฟัง “เธอพูดถึงการให้อภัย เธอคิดว่าเธอสมควรที่จะพูดเรื่องการให้อภัยกับฉัน ในเมื่อสิ่งที่เธอได้ทำในปีนั้นและก็กลับมาโดยที่ไม่มีใครรู้ใช่ไหม?” เธอเยาะเย้ย

คำพูดที่รุนแรงของเธอเหมือนกับอาบยาพิษเอาไว้ ทำให้เอมิเลียตกใจอย่างมาก

ความทรงจำอันแสนทรมานจากอดีตผุดขึ้นในใจเธอ และขอบตาของเธอก็แดง เธอส่ายหัว ร้องไห้สะอื้น “พี่ พี่เข้าใจฉันผิด ฉันไม่ได้หมายถึงสิ่งที่ฉันทำในปีนั้น ฉันยอมรับว่าตอนนั้นฉันยังเด็กเกินไป ฉันไม่รู้ว่าฉันกำลังทำอะไรลงไป ฉันชอบพี่ซาเวียร์ แต่ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าพี่สองคนหมั้นกันแล้ว

“ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นลูกบุญธรรมของตระกูลไรท์ แต่ฉันอาศัยอยู่ข้างนอกมาสองสามปีแล้วและไม่รู้ว่าพวกพี่คบกัน ถ้าฉันรู้ฉันจะไม่คิดเพ้อฝันถึงเขา”