ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 710

ในเวลานี้ ความคับข้องใจและความวิตกกังวลครอบงำเนลล์

เธอขมวดคิ้วแน่น ขณะที่เธอประสบกับความหายนะที่กำลังจะเกิดขึ้น

โชคดีที่ความปั่นป่วนหยุดลงหลังจากนั้นครู่หนึ่ง และเครื่องบินก็นิ่งอีกครั้ง

ผู้โดยสารคนอื่น ๆ ในห้องโดยสารก็ไม่ได้ว่าอะไร เมื่อผู้โดยสารทราบว่าเครื่องยังทรงตัวอยู่ พวกเขาคิดว่าเกิดจากการกระแทกกับอากาศ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สนใจ

พวกเขากลับไปนอน พูดคุย หรืออ่านหนังสือ

ถึงอย่างนั้นเนลล์ก็ไม่สามารถสงบลงได้

ไม่นานแนนซี่ก็กลับมา

“ฉันบอกพวกเขาแล้ว พวกเขาก็เห็นตรงกันว่าทั้งสองคนดูแปลก สามชั่วโมงครึ่งตั้งแต่เราขึ้นเครื่องบินและพวกเขาก็เดินไปมาสี่หรือห้าครั้งแล้ว”

แนนซี่กระซิบขณะที่เธอนั่งลงข้าง ๆ เนลล์

เนลล์พยักหน้าและมองไปที่ส่วนท้ายของห้องโดยสาร เธอกระซิบกับแนนซี่ว่า “ตอนนี้เธอรู้สึกถึงความปั่นป่วนไหม”

แนนซี่ทําหน้าแปลกใจ เธอกะพริบตา "ค่ะ" อาจจะเกิดจากการเปลี่ยนแปลงของกระแสลม ซึ่งเป็นเรื่องปกติ"

เนลล์ส่ายหัว

“ไม่รู้ทำไม ฉันแค่รู้สึกแปลก ๆ”

“ความรู้สึกแปลก ๆ อะไร”

“ฉันไม่รู้”

เธอลังเล เธอไม่สามารถหาคำที่เหมาะสมเพื่ออธิบายสิ่งที่เธอรู้สึกได้

ในที่สุดเธอก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันอาจจะคิดมากไปเอง! หวังว่าทุกอย่างจะดี”

แนนซี่มองเธอ ไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็หัวเราะ “วันนี้คุณคงเหนื่อยมาก คุณไม่ได้พักผ่อนบนเครื่องบินเลย อยากงีบสักหน่อยไหม?”

เนลล์เข้าใจว่ามันไม่มีประโยชน์สำหรับเธอที่จะต้องกังวลในสถานการณ์เช่นนี้

เธอน่าจะได้พักผ่อนบ้าง สมมติว่าเกิดอะไรขึ้น เธอต้องการพลังและสมาธิของเธอในการแก้ปัญหา ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าและตกลง

เนลล์กลับมางีบหลับต่อ แต่แนนซี่ไม่ทำแบบเดียวกัน ตรงกันข้าม เธอนั่งข้างเธออย่างตื่นตัวและเฝ้ามอง

ห้องโดยสารก็เงียบ ปัจจุบันเครื่องบินได้บินมาเกือบสี่ชั่วโมงแล้ว

ผู้โดยสารส่วนใหญ่ที่เคยพูดคุยหรืออ่านหนังสือก็เริ่มเหนื่อยแล้ว พวกเขาเริ่มผล็อยหลับไป

แอร์โฮสเตสหรี่ไฟในห้องโดยสารแล้วดึงม่าน ความมืดได้กล่อมผู้โดยสารให้หลับไปอย่างง่ายดาย

อย่างไรก็ตาม แนนซี่ได้ยินเสียงกรุ๊งกริ๊งแปลก ๆ

เธอตื่นตระหนกและเครียดขึ้นทันที

เนลล์ก็สะดุ้งตื่นเช่นกัน เธอลืมตาและมองเข้าไปในดวงตาของแนนซี่ พวกเขาสังเกตเห็นความกลัว และความไม่มั่นใจในสายตาของกันและกัน

ในระหว่างนี้ ผู้โดยสารคนอื่นๆ ก็ได้ยินเสียงด้วย

ทุกคนมองไปรอบ ๆ อย่างกังวลใจเพื่อค้นหาที่มาของเสียง

มีคนค้นพบว่ามันมาจากส่วนท้ายของเครื่องบิน

ความรู้สึกหวาดกลัวที่มองไม่เห็นแผ่ซ่านไปทั่วห้องโดยสาร ผู้โดยสารบางคนตะโกนเรียกลูกเรือต้อนรับ ขณะที่คนอื่น ๆ กดปุ่มโทรเหนือที่นั่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แต่น่าแปลกที่ไม่มีใครมา

ตอนนั้นเองที่ผู้คนตระหนักว่าลูกเรือของเที่ยวบินหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

มันแปลกมากที่ไม่มีคนดูแลในห้องโดยสารชั้นหนึ่ง ยิ่งกว่านั้นไม่มีใครมาแม้ว่าผู้โดยสารจะเรียกพวกเขาต่อไปก็ตาม

เสียงครวญครางยังคงอยู่ ทันใดนั้นเครื่องบินก็เริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

ทุกคนบนเรือตื่นตระหนกกับการสั่นสะเทือนที่ไม่คาดคิดนี้ เนลล์และ แนนซี่ ก็ตกใจเหมือนกันและพวกเขาก็คว้ากัน

“มีบางอย่างผิดปกติ!”

ทั้งสองตอบสนองพร้อมกันและอุทานออกมา