ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 712

ท้ายที่สุดเธอก็ทานอาหารแค่ในตอนเช้าเท่านั้น เธอผ่านความเจ็บปวดมาทั้งวัน เมื่อพิจารณาจากท้องฟ้าที่มืดมิด และคบเพลิงในมือของผู้หญิงคนนั้น เนลล์ก็รู้ได้ในทันทีว่าตอนนี้เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว

แน่นอนว่าเธอกำลังหิวโหย

เธอเลียริมฝีปากของเธอด้วยความเขินอาย พลางตบที่หน้าท้องที่กำลังส่งเสียงร้องของเธอ “คุณโอเคหรือเปล่า?”

“ฉันไม่เป็นไร! มีของกินรออยู่! ถ้าคุณสามารถลุกขึ้นมาจากเตียงเองได้ ฉันจะพาคุณไปกินข้าวข้างนอก”

เนลล์พยักหน้า แม้ว่าจะปวดเมื่อยร่างกายไปทั้งตัว แต่เธอก็บังคับตัวเองให้ลุกขึ้น

เธอค่อย ๆ เดินตามผู้หญิงคนนั้นออกไปข้างนอก เธอพบว่าภายนอกนั้นเป็นห้องโถงสีดำสนิท มีเพียงตะเกียงน้ำมันก๊าดบนโต๊ะที่กำลังส่องสว่างบริเวณโดยรอบ

ผู้หญิงคนนั้นพาเธอไปที่โต๊ะเพื่อนั่งลง “อดทนหน่อยนะ ฉันจะไปเอากับข้าวมาให้”

พอพูดจบเธอจึงเดินไปที่ห้องอื่น

เนลล์นั่งอยู่ที่นั่นและตรวจสอบพื้นที่บริเวณนั้นด้วยแสงที่มีเพียงเล็กน้อย

บ้านไม่ใหญ่ พื้นดินไม่ราบเรียบ และไม่ได้ทำมาจากปูนซีเมนต์ โต๊ะทำขึ้นมาจากไม้สีเข้มคล้ายใช้สีทาคลุมพื้นผิวเอาไว้ สีแดงบนพื้นผิวส่วนใหญ่ของโต๊ะถูกลอกออก

มีชั้นวางของขนาดใหญ่อยู่ข้าง ๆ กับโต๊ะ และดูเหมือนว่าจะเก่าแก่มากแล้วด้วย เธอสามารถเลือกข้าวของเครื่องใช้ประจำวันได้ภายในชั้นวางของนี้

เธอไม่รู้ว่าเธอตกลงมาที่ไหน แต่ดูจากสถานการณ์ปัจจุบันแล้ว เธอน่าจะอยู่ในหมู่บ้านที่ห่างไกลและด้อยการพัฒนา

พวกชาวบ้านก็ใช้ตะเกียงน้ำมันก๊าดเช่นเดียวกัน หรือที่นี่ไฟฟ้าอาจจะยังเข้ามาไม่ถึง?

หัวใจของเธอจมลงเมื่อเธอตระหนักถึงสิ่งนี้

ไม่นานนักผู้หญิงคนนั้นก็เดินออกมาพร้อมชามในมือสองใบ

ชามหนึ่งเป็นข้าวกล้อง และอีกชามเป็นผักและเนื้อสองสามชิ้น

เธอยิ้มออกมา “นี่เป็นของเหลือจากเมื่อคืนนี้ หวังว่าคุณจะไม่รังเกียจที่จะกินมัน”

เนลล์ยิ้มพลางรับตะเกียบ “ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้ก็ดีมากแล้ว”

แน่นอนว่าในเวลาแบบนี้ เธอไม่ควรเรื่องมาก เธอไม่เคยกินข้าวกล้องมาก่อนเลย และอาหารจานนี้ก็ไม่ได้ทำให้ความอยากอาหารของเธอเพิ่มขึ้น

ถึงอย่างนั้นเนลล์ก็เข้าใจได้ดีว่าเธอจำเป็นต้องกินเพื่อฟื้นกำลัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสภาพแวดล้อมที่ท้าทายเช่นนี้

ยิ่งไปกว่านั้น มันจะเป็นการแสดงความขอบคุณน้ำใจให้กับผู้หญิงคนนั้นอีกด้วย

ผู้หญิงคนนั้นโล่งใจเมื่อเนลล์เริ่มกิน เธอนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ ๆ พลางหยิบเข็มยาวสองอันกับหลอดด้ายออกมา และเริ่มถักเสื้อสเวตเตอร์

เนลล์มองเธออย่างลังเล สุดท้ายก็เอ่ยปากถามเธอว่า “พี่คะ ที่นี่คือที่ไหนกันเหรอคะ?”

ผู้หญิงคนนั้นมองเธอแล้วยิ้ม “ที่นี่คือหมู่บ้านเทลล์ที่ซึ่งอยู่ห่างไกล คุณคงไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนแน่ ๆ”

เนลล์ครุ่นคิด เธอไม่เคยได้ยินเรื่องราวใด ๆ เกี่ยวกับหมู่บ้านนี้มาก่อน

เธอถามอีกครั้งว่า “ที่นี่คือประเทศทีหรือเปล่าคะ?”

ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้า “ใช่แล้วล่ะ แต่ว่าหมู่บ้านของเราตั้งอยู่ในภูมิภาคใต้สุด ติดกับแอฟริกา สงครามเกิดขึ้นมากมายในภาคใต้ ดังนั้นผู้คนที่นั่นจึงอยู่ท่ามกลางความยากลำบาก และต้องทนทุกข์ทรมานเป็นอย่างมาก”

เนลล์ขมวดคิ้ว

ติดกับแอฟริกา? นั่นหมายความว่าเส้นทางบินกลับไปที่จีนไม่ถูกต้อง!

อีกครั้งที่เธอเข้าใจเรื่องทั้งหมด

ต้องมีใครบางคนทำอะไรบางอย่างบนเครื่องบิน และเปลี่ยนเส้นทางการบินโดยที่ผู้โดยสารไม่ทันได้สังเกต