ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 729

เนลล์ เจนนิ่งส์และแนนซี่ เมอร์เรย์ ปิดปากและจมูกด้วยผ้าชุบน้ำหมาด ๆ

ไม่นานกลิ่นก็จางลงและประตูก็ถูกผลักเปิดออกพร้อมกับเสียงเอี๊ยด

จากนั้นพวกเขาก็รีบเอาผ้าขนหนูเปียกออกจากใบหน้าอย่างรวดเร็วและโยนไปที่มุมหนึ่ง

ห้องมืดถูกแสงไฟสลัว เงาส่อเสียดสองเงามาที่ข้างเตียงและพินิจพิเคราะห์หญิงสาวสองคนบนเตียงอย่างระมัดระวัง

เนลล์สัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่สั่นอยู่เหนือใบหน้าของเธอ ซึ่งทำให้เกิดการเคลื่อนไหวในอากาศ

จากนั้นเสียงต่ำของผู้ชายก็ดังขึ้น

“พวกมันเป็นลม พวแกเข้ามาตรวจสอบสินค้าได้!”

ขณะที่เขาพูดเช่นนี้ พวกเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้า

ด้วยเสียงฝีเท้าที่วุ่นวาย ดูเหมือนจะมีคนมากกว่าหนึ่งคน

แสงจ้าส่องมาที่แก้มของพวกเขา และเนลล์แทบจะสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของแสงที่ส่องอยู่ข้างเธอ

หัวใจของเธอก็เย็นชาไปหมด

เธอได้ยินเสียงผู้ชายที่ไม่คุ้นเคยพูดว่า "ก็ดี ก็ดีทั้งคู่"

เฟร็ดยิ้มอย่างประหม่าและพูดว่า “แล้วราคา…”

“ตามราคาที่คุณพูดกันเถอะ!

"ตกลง!"

เนลล์รู้สึกว่ามีคนมารับเธอ

เธอรู้สึกไม่มั่นคงอย่างมากจากความรู้สึกไร้น้ำหนักในร่างกายของเธอ

อย่างไรก็ตาม ทั้งเธอและแนนซี่ไม่ได้เคลื่อนไหว เหมือนกับที่พวกเขาวางแผนไว้ก่อนหน้านี้

ขณะที่ร่างกายของเธอขยับตามฝีเท้าของชายคนนั้น เธอก็รู้สึกได้ว่าอีกคนกำลังอุ้มเธอลงบันได จากนั้นประตูก็เปิดออก ลมเย็นพัดมากระทบหน้าเธอ

เธอรู้ว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ข้างนอก

“วางเธอไว้ที่ท้ายรถนั่น”

ชายคนหนึ่งสั่งอีกสองคนและวางพวกเขาไว้บนรถสามล้อที่มีรถม้าเหล็ก

เนลล์รู้สึกโล่งใจเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่าน้ำหนักของเธอและในที่สุดร่างกายของเธอก็ติดกับพื้นแข็ง

“อึก!”

พวกเขาได้ยินเสียงประตูเหล็กปิดลง ตามด้วยเสียงโลหะกระทบกันราวกับมีคนล็อคประตูจากด้านนอก

รอบตัวก็มืดมิด

มีเสียงผู้ชายคุยกันและกระซิบข้างนอก

พวกเขากำลังพูดคุยอะไรบางอย่างหรือทำข้อตกลง

หลังจากนั้นไม่นาน การเจรจาก็เสร็จสิ้น และทั้งสองฝ่ายก็หัวเราะกันสองสามครั้ง

เนลล์สัมผัสได้ถึงด้านหน้าของรถที่จมลงราวกับว่ามีใครนั่งอยู่บนนั้น จากนั้นก็มีเสียงคำรามครวญครางตามมา และรถก็สตาร์ทด้วยเสียงก้องกังวาน

ค่ำคืนเงียบสงัดและรถเคลื่อนตัวไปตามถนนบนภูเขาที่ไม่เรียบ

พวกเขาไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนก่อนที่เนลล์จะพยายามลืมตาอย่างระมัดระวัง

มีเพียงความมืดอยู่รอบ ๆ และลำตัวที่พวกเขาอยู่นั้นมืดมากจนเธอมองไม่เห็นนิ้วของตัวเองต่อหน้าเธอ

ข้างๆเธอ แนนซี่ก็ลืมตาขึ้นเช่นกัน

ทั้งคู่ไม่ได้พูด กลับประสานนิ้วเข้าหากันเพื่อบอกอีกฝ่ายว่าสบายดี

ข้างใต้นั้นมีแผ่นไม้แข็งเย็น ล้อกระดอนขึ้นลงบนถนนที่ขรุขระ

ทั้งคู่ไม่กล้าพูดและมองตากว้างในความมืด

ไม่มีใครรู้ว่าคนเหล่านี้กำลังพาพวกเขาไปที่ไหน แต่ก็ยังดีกว่าการพบกับนักฆ่ามืออาชีพที่ติดตามพวกเขา

ดังนั้น ทั้งสองคนจึงมีสติสัมปชัญญะที่จะไม่ขัดขืนและปล่อยให้ตัวเองถูกพาเข้าไปในหีบ

ตั้งแต่พวกเขามาถึงหมู่บ้านนี้ ทุกที่ที่ เนลล์ และ แนนซี่ เคยเห็นมานั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับสังคมยุคใหม่

ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีการสื่อสาร ไม่มีแม้แต่เฟอร์นิเจอร์หรือการขนส่งที่ดี

วันนั้นเป็นครั้งแรกที่พวกเขานั่งรถสามล้อไฟฟ้าที่ขับเคลื่อนด้วยไฟฟ้า แต่พวกเขาไม่คิดว่าจะอยู่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้