ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 741

เขา… เขาจากไปง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอ?

หญิงสาวรู้สึกสับสนเล็กน้อย ในความคิดเห็นของเธอ เขาได้ซื้อเธอมาแล้ว ดังนั้นเขาควรจะทำให้ชีวิตการเป็นอยู่ของเธอดีขึ้น

แต่ว่าในตอนนี้เขาเพิ่งจะ...จากไป?

พ่อบ้านออสบอร์นได้เดินมาเห็นเธอที่กำลังมึนงงอยู่ เขาก้าวเท้าไปข้างหน้า และพูดอย่างเป็นมิตรด้วยรอยยิ้มว่า “สาวน้อย ได้โปรดตามผมมาทางนี้ครับ”

เด็กสาวจึงกลับมามีสติอีกครั้ง เธอมองไปที่พ่อบ้านพลางพยักหน้ารับ

ในที่สุดเธอก็ถูกจัดให้อยู่ในห้องรับแขกของคฤหาสน์

ทุกอย่างในห้องรับแขกถูกเตรียมเอาไว้หมดแล้ว และแม้ว่าเธอจะมาที่นี่อย่างเร่งด่วน แต่คฤหาสน์แห่งนี้ก็มีของใช้สำหรับผู้หญิงที่เตรียมเอาไว้อยู่แล้ว

พ่อบ้านออสบอร์นตั้งตารอวันที่เกรกอรีจะพาผู้หญิงสักคนหนึ่งกลับมาที่นี่นานแล้ว เขาคิดมาเสมอว่าข้าวของเครื่องใช้พวกนี้คงจะไม่ได้ใช้อีกต่อไปแล้ว

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อเกรกอรีได้พาผู้หญิงคนหนึ่งกลับมาที่บ้าน สิ่งของเหล่านี้จึงกลายเป็นสิ่งที่เธอจำเป็นต้องใช้ในทันที

เมื่อหญิงสาวเข้ามาในห้อง เธอก็ต้องตกใจกับการตกแต่งภายในที่ดูหรูหรา รวมไปถึงเหล่าเครื่องสำอาง เสื้อผ้า และรองเท้าแบรนด์หรูจากประเทศต่าง ๆ

พ่อบ้านออสบอร์นเดินตามเธอเข้าไป และพาเธอไปที่ห้องด้วยรอยยิ้ม “ของที่อยู่ในห้องนี้มีไว้สำหรับคุณทั้งหมด คุณใช้มันได้เต็มทีเลยนะครับ และถ้าหากว่าคุณขาดเหลืออะไรก็สามารถเรียกหาผมได้เสมอ”

เด็กสาวละสายตาจากความหรูหราที่กำลังส่องประกายวาววับ พลางมองไปที่บัตเลอร์ด้วยความประหม่า

“คุณลุงคะ คือฉันไม่รู้ว่าจะเรียกคุณลุงว่ายังไงดี”

น้ำเสียงของเธอนุ่มนวล และมีความเขินอายอยู่เล็กน้อย ซึ่งนั่นทำให้เธอสามารถเอาชนะใจคนได้เป็นอย่างดี

รอยยิ้มบนใบหน้าของพ่อบ้านออสบอร์นเข้มขึ้น เขาตอบกลับอย่างอบอุ่นว่า “นามสกุลของผมคือออสบอร์น ผมเป็นพ่อบ้านของที่นี่ อีกไม่กี่ปีผมก็แก่แล้ว ทุกคนที่นี่จึงเรียกผมว่าลุงออสบอร์น ถ้าคุณไม่รังเกียจ จะเรียกผมแบบนั้นก็ได้นะครับ”

หญิงสาวพยักหน้า

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง นายออสบอร์นก็ถามเธอว่า "แล้วคุณชื่ออะไร?"

หญิงสาวมองมาที่เขาก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "ฉันชื่อ ยูเลียนา ลินช์ ค่ะ"

เมื่อยูเลียนาได้พูดชื่อของเธอออกไป พ่อบ้านออสบอร์นก็ได้คิดไปถึงตระกูลผู้ดีในประเทศจีน ที่เขาเคยรู้จักว่ามีตระกูลไหนนามสกุลลินช์หรือเปล่า

แต่เขาก็จำครอบครัวที่มีลูกสาวชื่อ ยูเลียนา ลินช์ ไม่ได้เลย

แต่ทว่าเขาไปต่างประเทศมาตั้งหลายปีแล้ว ดังนั้นบางทีครอบครัวที่มั่งคั่งรายอื่น ๆ อาจจะปรากฎขึ้นมาใหม่ในประเทศจีนของช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาก็ได้

เป็นอีกครั้งที่เขาจำชื่อของเด็กผู้หญิงทั้งหมดในครอบครัวเหล่านั้นไม่ได้

ในความเป็นจริง แม้ว่าเธอจะไม่ได้มาจากครอบครัวที่ร่ำรวย แต่ตราบใดที่เธอยังเป็นผู้หญิงที่มีบุคลิกดี และปฏิบัติต่อนายน้อยได้เป็นอย่างดี ทุกอย่างก็คงจะดีเอง!

พ่อบ้านออสบอร์นคิดอะไรง่ายมาก นายน้อยอยู่คนเดียวมานานแล้ว เขาไม่ต้องการที่จะจู้จี้จุกจิกกับนายน้อยของเขาอีกต่อไป ตราบใดที่เธอเป็นผู้หญิงที่ดี และรักนายน้อยอย่างแท้จริง ไม่ว่าภูมิหลังของครอบครัวเธอจะเป็นอย่างไรมันก็ไม่เป็นไร!

ขณะที่เขากำลังคิดเรื่องนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ผุดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ มันกลายเป็นความเมตตาและเป็นกันเองมากขึ้นเล็กน้อย

เขามองดูยูเลียนาและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “นี่มันก็สายมากแล้ว คุณลินช์ควรพักผ่อนให้เร็วหน่อยนะครับ อาหารเย็นจะเสิร์ฟตอนหกโมงเย็น ผมจะให้คนมาแจ้งกับคุณอีกทีเมื่อถึงเวลา”

ยูเลียนาพยักหน้าและกล่าวขอบคุณเขาอย่างสุภาพอีกครั้ง

รอยยิ้มบนใบหน้าของพ่อบ้านออสบอร์นเข้มขึ้น

เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินออกไป

ประตูห้องถูกปิดลง ยูเลียนาทำหน้าครุ่นคิด พลางมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่จนกระทั่งเสียงฝีเท้าข้างนอกจางหายไป

เธอเดินเข้าห้องไปแค่ไม่กี่ก้าว ก่อนจะเดินไปที่หน้าต่าง

นอกหน้าต่างเป็นสนามหญ้าสีเขียวขนาดใหญ่ มีภูเขาเขียวขจีอยู่ที่ปลายสนามนั้น มีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ด้วย แต่เนื่องจากว่าตอนนี้เป็นฤดูหนาวจึงไม่มีใครลงมาว่ายน้ำ แต่ทว่าเธอยังคงเห็นว่าน้ำในสระนั้นใสสะอาดมากเพียงใด ทำให้เธอรู้ได้ในทันทีเลยว่าสระนั้นมีคนคอยเปลี่ยนน้ำและทำความสะอาดมันทุกวัน

เธอขมวดคิ้วขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว