ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 745

พ่อบ้านออสบอร์นตัวแข็งทื่อ เขารู้สึกประหลาดใจที่เห็นยูเลียนาอยู่ที่นี่

ครั้งสุดท้ายที่เห็นยูเลียนาคือตอนที่เธอกำลังทานอาหารอยู่อีกชั้นหนึ่งของคฤหาสน์ เธอจะมาถึงที่นี่ได้อย่างรวดเร็วได้อย่างไร?

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเกรกอรียังอยู่ในห้องอ่านหนังสืออยู่ สีหน้าของพ่อบ้านออสบอร์นก็เปลี่ยนไป เขารีบเดินไปหายูเลียนาในทันที

ในอีกด้านหนึ่ง ยูเลียนากำลังหลงทาง

คนใช้เพิ่งจะบอกกับเธอว่าเกรกอรีอยู่ในห้องอ่านหนังสือชั้นบน แต่เธอก็ไม่ได้ชี้ให้เห็นว่ามันอยู่ตรงไหน

หลังจากที่ยูเลียนาขึ้นไปที่ชั้นบนแล้ว เธอก็ได้รู้ว่าชั้นนี้มีห้องมากเกินไป ประตูห้องถูกปิดเอาไว้ทุกบาน เธอจึงไม่รู้ว่าห้องไหนเป็นห้องไหน

เธอไม่มีทางเลือกนอกจากจะต้องหาห้องของเกรกอรีทีละห้อง

แต่เธอก็ไม่ได้ต้องการทำให้มันเกิดความวุ่นวาย เพราะเธอก็ไม่ต้องการถูกมองว่าเป็นคนไร้มารยาท นั่นคือเหตุผลที่เธอเหลือบมองเข้าไปในห้องหลังจากเปิดประตูแต่ละห้องอย่างเงียบ ๆ

การที่เธอเดินไปตามทางเดินแบบนั้น เป็นผลให้เธอถูกมองว่าน่าสงสัยในสายตาของคนอื่น

เมื่อพ่อบ้านออสบอร์นเดินเข้ามาใกล้ยูเลียนา เธอวางถาดลงบนพื้นและหันหน้าไปทางประตู เธอหมุนลูกบิดประตูและมองเข้าไปข้างใน

สิ่งที่เธอเห็นภายในห้องนั้นก็คือห้องรับแขกที่ยังไม่ได้รับการตกแต่ง นี่ไม่ใช่ห้องอ่านหนังสือที่เธอกำลังมองหาอยู่ เธอเดินถอยห่างออกจากประตูมาด้วยความท้อแท้

หลังจากที่เธอปิดประตูลง เธอก็ก้มลงหยิบถาดที่วางอยู่บนพื้น จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นแล้วหันหลังกลับ

ทันทีที่เธอหันกลับมา เธอก็ได้ชนเข้ากับใครสักคนหนึ่ง

ยูเลียนาตกตะลึงและกรีดร้องออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ในขณะที่เธอเริ่มกรีดร้องพ่อบ้านออสบอร์นก็รีบเอามือปิดปากของเธอทันที

หลังจากปิดปากเธอได้แล้ว คุณออสบอร์นก็ดึงยูเลียนาเข้าไปที่ด้านข้าง จากนั้นเขาก็ปล่อยมือออกแล้วถามว่า “คุณลินช์ คุณมาที่นี่ทำไม?”

ยูเลียนารู้สึกไม่พอใจที่พ่อบ้านออสบอร์นเอามือปิดปากและลากเธอออกไปเป็นอย่างยิ่ง

แต่เมื่อคิดพิจารณาดูแล้วว่าเขาเป็นถึงพ่อบ้านของคฤหาสน์แห่งนี้ และเธอเป็นแค่เพียงแขกรับเชิญ ยูเลียนาจึงตัดสินใจที่จะเก็บคำบ่นของเธอเอาไว้ในใจ

ยูเลียนานึกอะไรบางอย่างขึ้นได้เล็กน้อย เมื่อเธอได้ครอบครองคฤหาสน์แห่งนี้ และกลายเป็นคุณนายเกรแฮมแล้ว เธอจะต้องทำให้มั่นใจให้ได้ว่าพ่อบ้านออสบอร์นจะต้องโดนลงโทษกับการกระทำของเขา

ขณะที่เธอกำลังคิดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของเธอก็คลายจากความตึงเครียดลง จากนั้นเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและสุภาพว่า “พ่อบ้านออสบอร์นค่ะ ฉันมาที่นี่เพื่อตามหาคุณเกรแฮมค่ะ”

พ่อบ้านออสบอร์นขมวดคิ้วขึ้นมาเมื่อได้ยินในสิ่งที่เธอบอก

“คุณมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?”

ยูเลียนายิ้มออกมา ในมือถือถาดเอาไว้ข้างหน้าของเธอพลางพูดว่า “คือว่า ตอนที่ฉันกำลังกินข้าวเย็นอยู่ แล้วฉันก็ดันคิดขึ้นมาได้ว่าคุณเกรแฮมอาจจะยังไม่ได้กินข้าว ฉันก็เลยเลือกเอาอาหารอร่อย ๆ มาส่งให้เขาที่นี่ค่ะ พ่อบ้านออสบอร์นคะ คุณเกรแฮมกำลังอยู่ในห้องอ่านหนังสือใช่ไหมคะ?”

พ่อบ้านออสบอร์นพูดว่า “ผมเคยบอกคุณไปแล้ว ว่าเขากำลังทานอาหารอยู่ในห้องอาหารอีกห้องหนึ่ง คุณเอาของพวกนี้กลับไปเถอะ เขาไม่ต้องการมันหรอกครับ”

ตอนแรกเขาคิดว่าท่าทางที่รุนแรงของเขาจะทำให้ยูเลียนารู้สึกกลัวขึ้นมาบ้าง

แต่ยูเลียนากลับทำเหมือนว่าเธอไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูด ซึ่งนั้นมันทำให้เขารู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก

เธอถือถาดอาหารเอาไว้ในมือ และไม่ได้สนใจคำพูดของพ่อบ้านออสบอร์น ก่อนจะหัวเราะออกมา "พ่อบ้านออสบอร์นคะ คุณไม่ใช่คุณเกรแฮมนะคะ คุณจะรู้ได้ยังไงว่าเขาอยากกินของพวกนี้หรือเปล่า? คุณเกรแฮมยังไม่ได้กินข้าวเลย และยิ่งเขายุ่งมากจนดึกดื่นป่านนี้ อีกอย่างฉันเองก็ไม่ได้มีอะไรทำ ฉันคิดว่าฉันควรจะแสดงความขอบคุณต่อเขาด้วยการเอาอาหารมาให้เขาทาน”

หลังจากพูดจบประโยคเธอก็เดินหน้าต่อไป

สีหน้าของพ่อบ้านออสบอร์นเปลี่ยนไปเมื่อเขาเห็นสิ่งที่ยูเลียนากำลังทำ

เขาพยายามที่จะหยุดเธอไว้อีกครั้ง

“คุณลินช์ครับ บุคคลภายนอกไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องอ่านหนังสือของนายน้อยครับ คุณควรกลับไปที่ห้องพักของคุณซะ”

ยูเลียนาเหลือบมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง

สายตาของเธอมีความเย็นชาเล็กน้อย

“นายน้อยของคุณบอกเอาไว้แบบนี้เหรอ?”