ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 746

สิ่งที่ยูเลียนาเข้าใจก็คือพ่อของเธอไม่เคยเข้มงวดกับเธอ เมื่อเทียบกับน้องชายของเธอที่บ้านแล้ว พ่อของเธอจะสอนน้องชายของเธออย่างเข้มงวดทุกวัน แต่ทัศนคติที่พ่อของเธอมีต่อเธอนั้นค่อนข้างโอนอ่อนเกินไป

มันโอนอ่อนเสียจนถึงจุดที่พ่อของเธอไม่เคยเห็นในสิ่งที่เธอทำ ไม่ว่าเธอจะเย่อหยิ่งสักแค่ไหน และแม้ว่าเธอจะเป็นเด็กเหลือขอที่โง่เขลา ที่รู้จักแค่เพียงการซื้อของฟุ่มเฟือยมาใช้ จนกลายเป็นแฟนคลับการแต่งหน้า พ่อของเธอก็ยังไม่ยุ่งเกี่ยวกับชีวิตของเธอเลย

ยูเลียนาคนก่อนคิดว่านั้นคงเป็นเพราะพ่อของเธอรักเธออย่างสุดหัวใจ

แต่เมื่อเธอได้ออกมาจากชีวิตที่สุดแสนจะสบายของเธอ และต้องมาประสบพบเจอกับเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ เธอจึงตระหนักได้ว่าเธอไม่ได้มีอำนาจพอที่จะต่อต้านหรือจัดการกับสถานการณ์เหล่านี้ได้

เธอเพิ่งจะรู้ว่าบางทีพ่อของเธออาจจะทำทั้งหมดนี้ เพราะเขาไม่เคยรักเธอเลยตั้งแต่แรก

ในสายตาของเขา ยูเลียนาไม่เคยเป็นคนที่เขาต้องการดูแล

ยูเลียนาเป็นลูกสาวของเขา แต่เธอก็เป็นเครื่องมือของตระกูลลินช์ด้วย

เธอไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าเบี้ยหมากรุกที่ไร้อำนาจ ที่มีเพียงแค่ความงามตามชื่อของเธอเท่านั้น

เหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ ถือว่าเป็นตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบที่สุด เมื่อครอบครัวลินช์ประสบปัญหาทางธุรกิจ พ่อของยูเลียนาก็บังคับให้เธอแต่งงานกับชายคนหนึ่งที่มีอายุมากพอที่จะเป็นพ่อของเธอได้เลยในทันที

ความเป็นจริงนี้ทำให้ยูเลียนารู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

แต่เธอก็ไม่มีทางเลือก

ยูเลียนาจำเป็นต้องคว้าโอกาสที่อยู่ตรงหน้าเธอเอาไว้ จากนั้นเธอก็จะกลับไปพิสูจน์ให้พ่อของเธอได้เห็นว่าเธอไม่ได้เป็นคนไร้ประโยชน์อีกต่อไป

ตราบใดที่เธอมีโอกาส เธอจะคว้ามันเอาไว้เพื่อสร้างความภาคภูมิใจให้กับพ่อของเธอ

เมื่อยูเลียนาคิดแบบนี้ เธอจึงปรับเปลี่ยนใบหน้าของเธอเล็กน้อยและเผยยิ้มออกมา

"คุณเกรแฮมคะ…”

“ใครอนุญาตให้คุณเข้ามาไม่ทราบ?”

ก่อนที่เธอจะพูดจนจบประโยค เกรกอรี่ก็พูดตัดบทเธอซะก่อน

ยูเลียน่าชะงักไปในทันที เธอไม่สามารถพูดประโยคที่เหลือจนจบได้

เกรกอรีมีสีหน้าเยือกเย็นราวกับหิน ดวงตาที่เฉียบคมของเขาดูราวกับน้ำแข็ง และเสียงของเขามีความรู้สึกโกรธที่น่าสะพรึงกลัว

เขาไม่ได้สนใจมองยูเลียนาเลยแม้แต่น้อย ก่อนจะตะโกนเรียก ออสบอร์น!”

พ่อบ้านออสบอร์นเริ่มแก่แล้ว ด้วยร่างของเขา เขาไม่สามารถหยุดยูเลียนาหรือแม้แต่ไล่ตามเธอได้ทัน ดังนั้นเขาจึงใช้เวลาพอสมควรกับการเดินมาที่ห้องอ่านหนังสือ

เมื่อมองดูสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า พ่อบ้านออสบอร์นก็รู้ว่ามีบางอย่างที่ไม่ราบรื่นเกิดขึ้น สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปในขณะที่เขาอธิบาย “ผมต้องขอโทษด้วยครับนายน้อย ผมห้ามเธอไว้ไม่ได้...”

“พาเธอออกไปจากที่นี่ซะ!”

เกรกอรีไม่ฟังคำอธิบายของเขาพลางออกคำสั่งทันที

นายออสบอร์นหลับตาลง เขารู้ว่าคราวนี้เกรกอรีรู้สึกโกรธมากอย่างไม่ต้องสงสัย เขารีบตอบ “ครับนายน้อย”

ขณะที่เขาพูด เขาก็หันหลังกลับมาบอกยูเลียนาว่า “คุณลินช์ครับ คุณเห็นมันแล้วเหมือนกันใช่ไหมครับ กรุณาตามผมออกไปข้างนอกด้วยครับ”

เกรกอรีไม่ใช่คนเดียวที่รู้สึกโกรธ แต่นายออสบอร์นก็รู้สึกเช่นเดียวกัน

เมื่อต้องมาเผชิญกับการกระทำที่หยาบคายของยูเลียนา มันทำให้เขาถึงกับพูดไม่ออก

ท้ายที่สุด เขาก็เป็นพ่อบ้านที่ยอดเยี่ยม เขาเคยชินกับการรักษาความสงบไม่ว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ใด นั่นคือเหตุผลที่การแสดงออกของเขาในตอนนี้ค่อนข้างสงบ

ยูเลียนายังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ ซึ่งนั้นทำให้เขารู้สึกประหลาดไปไม่น้อย

เธอยังคงยืนอยู่ที่นั่น และจ้องมองไปที่เกรกอรี โดยไม่ได้สนใจในสิ่งที่พ่อบ้านออสบอร์นพูดเลย

“ฉันไม่ไปค่ะคุณออสบอร์น คุณกลับไปก่อนฉันได้เลยค่ะ ฉันมีเรื่องที่อยากจะคุยกับคุณเกรแฮมค่ะ”

หลังจากฟังสิ่งที่เธอพูดจบ พ่อบ้านออสบอร์นก็ขมวดคิ้วขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว