ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 747

ยูเลียนาพูดพร้อมกับเผยรอยยิ้มหวานบนใบหน้าของเธอ

เสียงของเธอเต็มไปด้วยน้ำเสียงประจบประแจง

เธอมีท่าทีประจบสอพลอ และอ่อนโยนเมื่ออยู่ต่อหน้าของเกรกอรี ยิ่งไปกว่านั้นยูเลียนาเองก็ดูงดงามไม่แพ้กัน ถ้าไม่ใช่ด้วยเหตุผลนี้ พ่อของเธอจะไม่ละเลยพฤติกรรมแย่ ๆ ของเธอ เพื่อที่เขาจะได้ส่งเธอไปเอาใจพวกผู้ชายในแวดวงธุรกิจ

ซึ่งนั้นมันแสดงให้เห็นว่ายูเลียนาต้องเป็นคนที่หน้าตาดีอย่างแน่นอน

ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น หากว่าพวกเขาได้มาอยู่ในสถานการณ์ และช่วงเวลาแบบนี้ พวกเขาคงจะพากันหลงเสน่ห์ความงามของเธอไปแล้ว

แต่เกรกอรีกลับมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชาเท่านั้น

แววตาของเขาดูไร้อารมณ์และเหมือนว่าเยาะเย้ยเธออยู่ มันจึงกลายเป็นสถานการณ์ที่น่าอับอายสำหรับยูเลียนา

เขาพูดกับเธออย่างไร้อารมณ์ว่า “พ่อครัวในคฤหาสน์ของผมตายกันไปหมดแล้วเหรอ? คุณถึงอยากจะทำอาหารให้ผมทาน?”

ยูเลียนาเงียบไป

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินคนพูดกับเธอด้วยความไร้ความปรานีแบบนี้ จนเธอเกือบจะสูญเสียการควบคุมความรู้สึกของเธอไปแล้ว

ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่าใครก็ตามที่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะเอาใจคนอื่นก็คงจะต้องรู้สึกเขินอายแบบนี้เช่นกัน หากว่าอีกฝ่ายปฏิเสธน้ำใจของคุณอย่างไร้ความปราณี

แต่ทว่ายูเลียนาเองก็ได้ผ่านอะไรมาตั้งมากมายในช่วงเวลานี้

ความคิดของเธอจึงแตกต่างออกไปจากรูปลักษณ์ที่เย่อหยิ่งของเธอโดยสิ้นเชิง

นั่นคือเหตุผลที่ความอับอายนั้นอยู่กับเธอเพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น ก่อนที่เธอจะระงับมันไว้ได้

เธอวางอาหารลงบนโต๊ะใกล้ ๆ แล้วยิ้มออกมา “ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคุณเกรแฮมไม่อยากกินอาหารที่ฉันทำ ฉันมีแค่เพียงสิ่งหนึ่งที่อยากจะขอจากคุณเท่านั้น และถ้าหากว่าคุณตกลง คุณจะขอให้ฉันทำอะไรก็ได้ ตกลงไหมคะ?”

เกรกอรีมองดูเธอด้วยความเย็นชา

ยูเลียนาก้มศีรษะของเธอลงเล็กน้อย นิ้วของเธอถูกกำเอาไว้จนแน่น เมื่อผ่านไปได้ครู่หนึ่งเธอก็พูดขึ้นมาว่า “สิ่งที่ฉันเพิ่งจะบอกกับคุณไปฉันจริงจังนะคะ ถ้าคุณส่งฉันกลับไปที่ประเทศจีน พ่อของฉันก็จะบังคับให้ฉันแต่งงานกับคนอื่น”

เธอพูดต่อหลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง “คุณ... เกรแฮมอยู่ในระดับสูงตั้งแต่คุณยังเด็ก บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณถึงไม่เข้าใจความลำบากของผู้หญิงอย่างฉัน คุณควรจะรู้ว่าสำหรับผู้หญิงอย่างฉัน การแต่งงานเท่ากับการเปลี่ยนชีวิตเรา

“ฉันอยากจะเป็นเหมือนกับผู้หญิงธรรมดา ๆ ทั่วไป ฉันอยากไปเรียน ทำงาน และใช้ชีวิตของตัวเองตามปกติ อยากทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ ฉันไม่อยากถูกบังคับให้แต่งงานกับผู้ชายคนอื่นที่แก่พอที่จะเป็นพ่อของฉันได้

“บางทีนี่อาจเป็นโอกาสที่ดีสำหรับหญิงสาวคนอื่น ๆ ที่จะได้ไต่เต้าขึ้นไปในสังคม แต่ในกรณีนี้ไม่ใช่สำหรับฉัน”

“ฉันสามารถทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวของฉันได้ แต่นั่นไม่ได้หมายถึงการเสียสละชีวิตของตัวเองและความรักได้ คุณเกรแฮมคะ ฉันขอร้องล่ะคะ ได้โปรดช่วยฉันด้วย! ได้ไหมคะ?”

เกรกอรี่ยังคงนิ่งและสงบ

เขานั่งบนโซฟาพลางเหยียดขายาวออกไป ในขณะที่เอนหลังพิงเบาะนั่ง มันทำให้เขาดูเหมือนเป็นคนที่เข้าถึงยาก

คำพูดที่ออกมาจากปากของเขาก็ยังคงความเย็นชาเช่นเคย

“ทำไมผมต้องช่วยคุณด้วยล่ะ?”

ไม่ใช่ว่ายูเลียนาไม่ได้คากการณ์ถึงคำตอบของเขา

แต่ว่าเธอก็ยังรู้สึกเจ็บอยู่ดีเมื่อได้ยินคำนั้นออกมาจากปากของเขาจริง ๆ เธอรู้สึกอายมากจนหัวใจของเธอแทบจะแตกสลาย

เธอพูดต่อว่า “ฉันสามารถทำทุกอย่างที่คุณเกรแฮมต้องการให้ฉันทำได้นะคะ! ตราบใดที่มันเป็นสิ่งที่ฉันสามารถทำได้”

รวมถึง… อุทิศตนให้กับเขา

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดดัง ๆ ออกมาแต่เกรกอรีก็สามารถเดาได้ว่า กำลังเกิดอะไรขึ้นในความคิดของเธอ

สายตาของเกรกอรีเริ่มดูถูกดูแคลนเธอมากขึ้น ในขณะที่เขาหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “งั้นไหนคุณลองบอกผมมาทีซิว่า คนอย่างผมจะขอให้คุณมาช่วยเหลืออะไร?”

ยูเลียนาหยุดนิ่งอยู่กับที่

แม้ว่าเธอจะมาที่นี่ด้วยความคิดที่จะอุทิศตนให้กับเขา แต่เขาจะขอให้ผู้หญิงอย่างเธอบอกความจริงกับเขาออกมาดัง ๆ ได้อย่างไร?