ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 758

หัวใจของเด็กนั้นอ่อนไหว

วิกกี้ตัวน้อยรู้ว่าเธอไม่เป็นที่ต้องการบนโลกใบนี้

หากไม่มีบิดาผู้ให้กำเนิดแล้ว มารดาผู้ให้กำเนิดของเธอก็ไม่สามารถดูแลเธอได้ เธอเป็นดั่งขอนไม้ที่ลอยล่องลอยวกวนจนหาทางไปไม่เจอ

แล้วในที่สุดก็มีใครบางคนเต็มใจรับเธอเข้ามาดูแล ใครคนนั้นยังเต็มใจซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ที่สวยงาม และสอนให้เธอหัดอ่านเขียน แน่นอนว่าเธอต้องการที่จะรักษาโอกาสนี้เอาไว้ และจะไม่ยอมปล่อยให้มันหลุดมือไป

ท้ายที่สุดแล้ว สำหรับวิกกี้ตัวน้อยนั้น ไม่ว่าเธอจะฉลาดหลักแหลมแค่ไหนแต่เธอก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ

วิธีเดียวที่จะทำให้เธอรู้สึกสบายใจ แทนที่จะเป็นคนที่ทำทุกอย่างเพื่อเงิน หรือเป็นคนที่ไม่ทำตัวให้เกิดประโยชน์ใด ๆ เธอกลับต้องการทำให้ตัวเองรู้สึกว่าเธอไม่ใช่คนที่ไร้ประโยชน์

แน่นอนว่าผู้อำนวยการชรารู้ดีว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

เขารู้สึกลำบากใจและไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไร แม้ว่าเขาจะไม่เห็นด้วยกับวิธีการของวิกกี้ แต่เขารู้ว่ามันเป็นทางเดียวที่จะทำให้เธอรู้สึกสบายใจ ดังนั้นเขาจึงปล่อยให้เธอทำทุกอย่างที่เธอต้องการ

จากนั้นเธอก็อาศัยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจนกระทั่งเธออายุได้ 18 ปี

และนั่นก็ทำให้เกรกอรี่และวิกกี้ได้เคียงข้างกันและกันมาเกือบสิบปี

สิบปีนั้นช่างเป็นสิ่งที่ยากที่จะลืมเลือนสำหรับวิกกี้ เกรกอรี่เองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน

พวกเขาเป็นดังรากไม้สองรากที่พัวพันกันเพื่อดูดซับสารอาหาร และเติบโตไปด้วยกัน

ในตอนนั้น นอกจากเจนนี่และวาเนสซ่าแล้ว ก็ไม่มีใครจากครอบครัวเทย์เลอร์มาหาเธอเลย

วิกกี้ไม่เคยเกลียดเจนนี่ เพราะถึงยังไงวิกกี้ก็รู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเจนนี่เลย

ในตอนที่วิกกี้จากมา เจนนี่เป็นเพียงเด็กทารกที่ยังอยู่ในท้อง

ดังนั้น เมื่อใดก็ตามที่เจนนี่มาหาเธอพร้อมกับอาหารอร่อย เธอก็ไม่เคยปฏิเสธที่จะรับมันเอาไว้

นอกจากวิกกี้เต็มใจที่จะยอมรับน้ำใจของน้องสาวของเธอแล้ว เธอยังยินดีที่จะรับเจนนี่เป็นญาติของเธออีกด้วย เพราะท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็มีสายเลือดเดียวกัน

เจนนี่ยังเด็กมากในตอนนั้น ดังนั้นเธอจึงไม่เข้าใจความแค้นระหว่างผู้ใหญ่ และเธอก็ไม่รู้ว่าทำไมวิกกี้จึงออกมาอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และไม่ยอมอยู่บ้านในเมื่อเธอเป็นพี่สาวของเจนนี่

แม้ว่าเจนนี่จะเคยถามใครหลายคน แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดความจริงกับเด็กตัวเล็ก ๆ

เมื่อวันเวลาผ่านไปดั่งสายน้ำไหล

เมื่อวิกกี้อายุ 18 ปี ผู้อำนวยการชราเกลนก็ถึงแก่กรรม

เกรกอรี่ออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไปก่อนสองปี เขาไปที่นั่นเพื่อเรียนหนังสือและอยู่ในฐานะแขก ซึ่งต่างจากวิกกี้ มันจึงเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ถ้าหากว่าเขาจะจากไปไม่ช้าก็เร็ว

เพราะวิกกี้คิดว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้คือบ้านที่แท้จริงของเธอ แม้ว่าเกรกอรี่จะจากไป แต่เธอก็จะไม่ไปจากที่นี่

เกรกอรี่และวิกกี้รู้จักกันและใช้ชีวิตด้วยกันมาหลายปี ดังนั้น แม้ว่าพวกเขาจะต้องแยกจากกัน แต่พวกเขาก็ทิ้งความทรงจำที่ไม่สามารถลบเลือนได้ไว้ในใจของกันและกัน

เธอมักจะนึกถึงสิ่งที่เขาพูดกับเธอที่ใต้ต้นไม้ในสวนก่อนที่เขาจะจากไปเสมอ

“วิกกี้ ทำไมเธอไม่ไปกับฉันล่ะ?”

เธอมองเขาด้วยรอยยิ้มและส่ายหน้าเล็กน้อย “ฉันขอโทษ ฉันคงไปกับนายไม่ได้”

อันที่จริงเธอไม่สามารถไปกับเขาได้ ถึงแม้ว่าผู้อำนวยการชราเกลนจะจากไปแล้ว แต่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ยังคงอยู่