ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 788

ผู้ต้องสงสัยคนเดียวที่เหลืออยู่คือ วิกกี้ โทมัส

จึงเป็นเหตุผลที่ยูเลียนามาตามหาสร้อยคอของเธอกับวิกกี้

อย่างไรก็ตาม เมื่อดูจากพฤติกรรมของวิกกี้แล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้กังวลใจกับข้อเท็จจริงที่ว่ายูเลียนากำลังจะเข้าไปค้นห้องของเธอเลย หรือว่าบางทีเธออาจจะไม่ได้ขโมยมันไปจริง ๆ

ยูเลียนาครุ่นคิดอย่างเงียบ ๆ แต่เมื่อเธออยู่ที่นี่แล้วเธอก็ควรจะลองเข้าไปหาดู ดังนั้นเธอจึงรวบรวมความกล้าและกล่าวว่า “ได้ ฉันจะค้นหามันเอง!”

จากนั้นเธอก็พาจินนี่สาวใช้ของเธอเข้ามาในห้อง

ในระหว่างที่ผู้หญิงสองคนกำลังรื้อค้นห้องอยู่นั้น วิกกี้ยังคงนั่งอยู่บนโซฟาอย่างไม่ใส่ใจ

ตรงกันข้าม แอนเดรียที่กำลังเข้ามาเสิร์ฟชาให้วิกกี้ก็รู้สึกตกใจเมื่อเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น

“คุณโทมัส พวกเขากำลังทำอะไรคะ?” แอนเดรียรู้สึกประหม่า

วิกกี้ตอบเธอด้วยท่าทางสงบนิ่ง “ปล่อยให้พวกเขาค้นหาไปแอนเดรีย”

แอนเดรียรู้สึกรำคาญใจ แต่เธอก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา

ห้องของวิกกี้ไม่ใหญ่มากนัก และวิกกี้เองก็ไม่ชอบให้มีสิ่งของมากเกินไปอยู่ในห้องของเธอ ดังนั้นการตกแต่งจึงค่อนข้างเรียบง่ายและง่ายต่อการค้นหา

ยี่สิบนาทีต่อมาการค้นหาก็สิ้นสุดลง

ยูเลียนาโกรธมากเมื่อเธอสังเกตเห็นวิกกี้ที่ยังคงนั่งอยู่บนโซฟาโดยไม่สนใจเธอเลย เธอรู้สึกได้ถึงความโกรธเกรี้ยวที่ท่วมท้นจนใบหน้าของเธอร้อนผ่าว

วิกกี้เงยหน้าขึ้นมองยูเลียนาอย่างสงบและถามว่า “คุณค้นหาเสร็จหรือยัง? เจอสร้อยคอของคุณหรือเปล่าล่ะ?”

ยูเลียน่ากัดริมฝีปากของเธอแน่น เธอโต้กลับอย่างดื้อรั้น “มันอาจจะไม่ได้อยู่ในห้องของเธอ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่ได้เป็นคนขโมยมันไป เธออาจจะซ่อนมันไว้ที่ไหนสักแห่ง”

การกระทำของวิกกี้ ทำให้ยูเลียนาตกตะลึงมากขึ้น

วิกกี้หัวเราะเยาะและไม่ได้มีร่องรอยของความโกรธเลยแม้แต่น้อย เธอยังคงนั่งอยู่ที่เดิมและกล่าวว่า “ดูจากสิ่งที่คุณพูดแล้ว ไม่ว่ายังไงคุณก็จะคิดว่าต้องเป็นฉัน”

ยูเลียนากลืนน้ำลายด้วยความรู้สึกประหม่า ภายใต้การจ้องมองที่เยือกเย็นของวิกกี้

อย่างไรก็ตาม มันสายเกินไปที่จะถอยกลับในตอนนี้ ยูเลียนาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องโทษผู้หญิงคนนี้ แทนที่เธอจะถอยหนีแต่เธออาจจะทำเรื่องนี้ให้เป็นเรื่องใหญ่เลยก็ได้ เพราะผลลัพธ์ที่ดีที่สุดคือการกำจัดวิกกี้ออกไป

แววตาชั่วร้ายปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ

เธอจ้องมองวิกกี้ด้วยรอยยิ้มประชดประชัน “ทุกคนรู้ดีว่าฉันกำลังพยายามที่จะให้โอกาสเธอถ้าหากว่าเธอรู้สึกผิด วิกกี้ ฉันบอกเธอตรง ๆ ว่าแม่ของฉันได้มอบสร้อยคอเส้นนั้นให้กับฉันและมันก็สำคัญกับฉันมากด้วย ถ้าเธอเป็นคนขโมยมันไป ฉันขอเตือนว่าให้เธอส่งมันคืนมาให้ฉัน ถ้าไม่อย่างนั้น…”

“ถ้าไม่อย่างนั้น?” วิกกี้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยือก

แต่ยูเลียนาไม่ได้ยิน ดังนั้นเธอจึงพูดต่ออย่างไม่ใส่ใจ “ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะให้เกรกอรีไล่เธอออกไป! เตรียมตัวเอาไว้ได้เลย!”

“ฮึ!” วิกกี้ยิ้มเยาะ

บรรยากาศโดยรอบยังคงเป็นปกติ ยิ่งเธอสงบมากเท่าไร มันยิ่งทำให้ยูเลียนารู้สึกว่าเธอไม่คู่ควรกับความสนใจของวิกกี้มากเท่านั้น ราวกับว่าวิกกี้สามารถบดขยี้เธอได้อย่างง่ายดายด้วยปลายนิ้วของเธอ

เธอกล่าวว่า “ยูเลียน่า ฉันต้องยอมคุณจริง ๆ เลย”

ยูเลียนาตกตะลึง เธอขมวดคิ้วเพราะไม่รู้ว่าวิกกี้กำลังคิดจะทำอะไร

วิกกี้กล่าวต่อ “คุณรู้ไหมว่าทุกครั้งที่ฉันมองดูคุณ ฉันรู้สึกเหมือนกำลังมองดูคนปัญญาอ่อนที่โง่เขลา และทุกครั้งที่ฉันอารมณ์ไม่ดี ฉันรู้สึกว่าปัญหาทั้งหมดของฉันไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป เมื่อฉันได้เห็นคุณ เพราะท้ายที่สุดแล้ว แม้แต่คนที่มีปัญหาทางสมองยังคงมีชีวิตที่ดีได้ แล้วทำไมฉันจะมีชีวิตที่ดีต่อไปไม่ได้ล่ะ?”

ยูเลียนาเข้าใจในทันที ใบหน้าของเธอบึ้งตึงอย่างสมบูรณ์ เธอกัดฟันแน่นและพูดว่า “วิกกี้ เธอกล้าดียังไง…”

"ทำไมฉันจะไม่กล้า?" วิกกี้ยืนขึ้นทันที เธอมีรูปร่างที่ผอมเพรียวและสูงกว่ายูเลียนาประมาณห้าหกเซนติเมตร เธอดูน่ากลัวทันทีเมื่อเธอยืนขึ้น แม้ว่าความสูงจะต่างกันไม่มากนัก แต่วิกกี้ก็สามารถทำให้บรรยากาศแปรปรวน และกระดูกสันหลังสั่นของเธอก็สั่นสะท้านได้ทันที

เธอเดินเข้ามาใกล้ยูเลียนามากขึ้นและพูดว่า “ฉันเชื่อในหลักการเดียวเสมอว่าตราบใดที่คนอื่นไม่มารบกวนฉัน ฉันก็จะไม่ไปรบกวนคนอื่น คุณหาเรื่องฉันอย่างไม่ลดละ และในตอนนี้คุณก็ยังพยายามที่จะใส่ร้ายฉัน คุณคิดว่าคนอย่างวิกกี้ โทมัส เป็นคนขี้ขลาดเหรอ? ราวกับว่าฉันเป็นคนที่คุณจะจัดการและตำหนิยังไงก็ได้อย่างนั้นเหรอ?”

ออร่าอันน่าสะพรึงกลัวของเธอกดขี่ยูเลียนาอย่างสิ้นเชิง เธอสั่นสะท้านและถอยหนีด้วยความหวาดกลัว เธอกลืนน้ำลายและพูดตะกุกตะกัก “เธอกำลังจะทำอะไร?”

วิกกี้หัวเราะเยาะ

ยูเลียนาจนมุมในที่สุด

วิกกี้ยกมือขึ้นแล้ววางมือลงบนผนังข้าง ๆ ศีรษะของยูเลียนา จากนั้นเธอก็ค่อย ๆ โน้มตัวไปข้างหน้าและจ้องไปที่ด้านหลัง

ทั้งสองคนใกล้ชิดกันมากจนยูเลียนาสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่เย็นยะเยือกของวิกกี้ทันที

ลมหายใจของผู้หญิงคนนี้เย็นยะเยือก! เธอไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา!

ในขณะที่ความคิดเหล่านั้นแวบเข้ามาในหัวของยูเลียนา วินาทีถัดมาเธอก็รู้สึกเจ็บที่ใบหู วิกกี้หยิบกริชออกมาแล้วกดใบมีดอันวาววับลงกับหูของเธอ

ใบหน้าของยูเลียนาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอกลายเป็นหินและไม่สามารถขยับกล้ามเนื้อได้

เธอพูดตะกุกตะกัก “เธอ…เธอกำลังพยายามจะทำอะไร?”

วิกกี้หัวเราะเยาะ เธอสูดหายใจเข้าอย่างแผ่วเบา

เสียงของเธออ่อนโยน ราวกับว่าเธอกำลังพูดจาอ่อนหวานแทนที่จะเป็นการขู่เธอ

แต่สิ่งที่เธอทำนั้นกลับน่ากลัวยิ่งนัก ราวกับงูพิษที่เย็นยะเยือกกำลังเลื้อยเข้าไปในหูของยูเลียนา จนทำให้ขนบนผิวหนังของเธอลุกซู่

วิกกี้พูดเบา ๆ “เดาสิว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนสุดท้ายที่มันกล่าวหาฉันเช่นนี้”

ยูเลียนาเองก็ยังไม่รู้จักวิกกี้ดีพอ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนสุดท้ายคนนั้นคือใคร แล้วเธอจะรู้คำตอบได้ยังไง?

อย่างไรก็ตาม วิกกี้ไม่ได้คาดหวังให้เธอตอบคำถาม วิกกี้จึงกล่าวต่อ “เธอตายไปแล้ว เธอตายด้วยกริชเล่มนี้ ฉันกรีดผิวหนังของเธออย่างช้า ๆ บาดแผลบนใบหน้า ร่างกาย และขาของเธอรวมกันทั้งหมด 91 แผล จากนั้นฉันก็กรีดคอของเธอ และเธอก็ตายลงในที่สุด”

ใบหน้าของยูเลียนาซีดเซียวด้วยความกลัว เธอสามารถจินตนาการได้ถึงความเจ็บปวดเมื่อใบมีดวิ่งผ่านได้ทันที ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าของเธอเป็นดั่งมารจากขุมนรก

เสียงของเธอสั่นเทา “ถ้า...ถ้าเธอกล้าแตะต้องฉัน เกรกอรีจะต้องไม่ปล่อยเธอไปแน่นอน”

วิกกี้หัวเราะเยาะอย่างเยือกเย็น "โอ้? จริงเหรอ? แต่ถ้าฉันไม่เชื่อล่ะ? ทำไมเราไม่ลองมาดูกันว่า เขาจะแก้แค้นให้คุณไหมเมื่อคุณตาย”