ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 789

ในขณะที่วิกกี้พูด ใบมีดก็ถูกเลื่อนจากหูของยูเลียนาลงไปที่คอของเธอ ใบมีดที่ทำด้วยโลหะที่เย็นยะเยือกทิ้งความหนาวเย็นไว้บนผิวหนังของเธอจนเธอแทบจะร้องไห้

“วิกกี้ อย่า...อย่าทำแบบนี้ คุยกันดี ๆ ก่อน...”

ไม่ว่ายูเลียนาจะอวดดีและหาญกล้ามากแค่ไหน แต่เธอก็เป็นเพียงแค่หญิงสาวคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตอยู่ภายใต้กำบัง แล้วเธอกลับถูกใครบางคนถือมีดขู่เช่นนี้ได้ยังไงกัน?

ดังนั้นเมื่อเธอได้สัมผัสกับใบมีดอันแข็งแกร่งที่กำลังกดลงบนผิวหนังของเธอ เธอก็แทบทรุด

แน่นอนว่าวิกกี้จะไม่ปล่อยให้เธอหลุดจากเบ็ดไปได้ง่าย ๆ สายตาของวิกกี้มืดมนลงจากนั้นเธอก็พูดต่อ “อ้อ แล้วคุณก็ยังไม่รู้ว่าฉันเคยทำอาชีพอะไรมาก่อนใช่ไหม?”

ยูเลียนาส่ายหัว “ไม่ ฉันไม่รู้”

“ถ้าอย่างนั้น...ลองเดาดูไหม? ถ้าคุณเดาถูกฉันจะปล่อยคุณไป”

ยูเลียนาทำได้เพียงแค่ยืนฟังและสาปแช่งวิกกี้อยู่ภายในใจ เธอไม่กล้าพูดอะไรและพยายามมองตาวิกกี้อย่างระมัดระวัง

ผู้หญิงคนนี้มีบุคลิกที่ดีและน่าดึงดูด เธอผสมผสานระหว่างความไร้เดียงสาและความทนทานที่เป็นเอกลักษณ์เข้าด้วยกัน ทรงผมที่สั้นของเธอดูเฉียบคมและเรียบร้อยซึ่งช่วยเสริมดวงตาที่ลึกล้ำภายใต้ชีวิตที่ยุ่งเหยิงของเธอ

ยูเลียนาไตร่ตรองและส่ายหน้า “ฉันไม่รู้”

เธอไม่มีความคิดเห็นใด ๆ เลย

อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาจากรูปลักษณ์และเสน่ห์ของวิกกี้แล้ว ยูเลียนาคาดเดาได้ว่าเธออาจจะมีชีวิตที่ดีเช่นกัน ไม่อย่างนั้นออร่าของเธอคงจะไม่เปล่งประกายเช่นนี้

แต่เธอก็ไม่สามารถบอกได้อย่างชัดเจนว่าวิกกี้เคยทำอะไรมาก่อน เธอมีลางสังหรณ์หลังจากที่สัมผัสได้ถึงรัศมีที่อันตรายที่เล็ดลอดออกมาจากวิกกี้ แต่เธอก็ไม่กล้าพูดมันออกมา

วิกกี้ไม่ได้รู้สึกโกรธเมื่อสังเกตเห็นปฏิกิริยาของเธอ แต่เธอกลับยิ้มแทน

มันคงจะดีกว่าถ้าเธอไม่ยิ้ม เพราะเมื่อเธอทำเช่นนั้น ยูเลียนาก็รู้สึกได้ว่ากระดูกสันหลังของเธอกำลังสั่นเทา เธออยากให้วิกกี้จบเรื่องนี้โดยเร็วและปล่อยเธอไป

วิกกี้ขยับเข้าไปใกล้หูของเธอและพูดเบา ๆ “ฉันเคยเป็น…นักฆ่า”

อะไรนะ?

ยูเลียน่าตกตะลึงอย่างสมบูรณ์

นักฆ่า? เวรแล้วไง

วิกกี้กล่าวต่อ “ฉันฆ่าคนมามากกว่าที่คุณคิด คุณคงจะไม่เคยเห็นนักฆ่าฆ่าใครมาก่อนใช่ไหม? อันที่จริงแล้วฉันมีวิธีเป็นหมื่นวิธีที่สามารถทำให้คุณตายได้ และฉันยังรับประกันได้เลยว่าจะไม่มีใครบอกได้ว่าใครเป็นคนทำ อยากลองดูไหม?”

คำพูดของเธอราวกับยาพิษ

ในที่สุดยูเลียนาก็เข้าใจว่าวิกกี้ไม่ได้ล้อเล่น

วิกกี้แสดงสีหน้าที่เรียบเฉยมากจนเกินไป อันที่จริงเธอไม่แสดงความโกรธแค้นออกมาเลย ยูเลียนารู้ดีว่าเธอกำลังอารมณ์เสีย เธออารมณ์เสียมาก!

ยิ่งเธออารมณ์เสีย เธอก็ยิ่งดูสงบ!

น้ำนิ่งไหลลึก พื้นผิวของมันอาจจะดูมั่นคงแต่อันตรายมากมายนั้นถูกซ่อนเอาไว้อยู่เบื้องล่าง

ยูเลียนาตกใจมาก!

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอจึงรับรู้ได้ทันทีว่าวิกกี้มีความกล้าและความสามารถในการฆ่าเธอได้จริง ๆ จากนั้นวิกกี้ก็จะสามารถอำพรางร่างของเธอได้โดยที่ไม่มีใครตามหาเธอพบ และไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

ในตอนนี้เธอสำนึกผิดอย่างแท้จริง เธอรู้สึกเสียใจที่เธอก้าวก่ายผู้หญิงคนนี้

โชคดีที่วิกกี้ไม่ได้ตั้งใจที่จะฆ่าเธอ เมื่อเธอตระหนักได้ว่ายูเลียนาดูซีดเซียวมากแค่ไหน เธอก็คลายมือของเธอออกอย่างช้า ๆ และเก็บกริชของเธอกลับเข้าที่จากนั้นเธอก็ยืดตัวตรง

เธอยังคงดูสงบราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เธอถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก “แล้วตอนนี้คุณยังคิดว่าฉันเป็นคนขโมยสร้อยคอของคุณไปหรือเปล่า?”

ยูเลียนาส่ายหน้าทันที

วิกกี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ถ้าอย่างนั้น?"

“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!” ยูเลียน่าหวาดระแวง จากนั้นเธอก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้ เธอจึงยืดตัวตรงและพูดว่า “ฉันจะไปทันทีและจะไม่มารบกวนคุณอีก ฉันขอโทษที่ฉันไม่รู้และประเมินคุณต่ำไป ได้โปรดเมตตาฉัน และยกโทษให้ฉันได้ไหม?”

ริมฝีปากของวิกกี้ขดเป็นรอยยิ้มที่ละเอียดอ่อนและเธอก็พยักหน้า “จำคำพูดของคุณเอาไว้ ความอดทนของฉันมีจำกัด ถ้ามีครั้งต่อไป…"

“จะไม่มีครั้งต่อไป ฉันสัญญา!"

ยูเลียนารู้สึกสิ้นหวัง ทันทีที่เธอพูดจบเธอก็ยกมือขึ้น และทำท่าทางราวกับว่าเธอกลัวว่าวิกกี้จะไม่เชื่อคำในพูดของเธอ

วิกกี้ยิ้มตอบและมองดูเธออย่างรู้ทัน ยูเลียนาเข้าใจความหมายและวิ่งหนีไปทันที

ในขณะที่เธอมองดูยูเลียนาที่กำลังวิ่งไปตามทางเดินอย่างว่องไว รอยยิ้มของวิกกี้ก็จางหายไป

แอนเดรียเห็นทุกอย่างและเต็มไปด้วยความกลัว และความเคารพต่อนายหญิงของเธอ เธอกลัวในคำพูดของวิกกี้ เมื่อมาถึงคฤหาสน์แล้วเธอก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอรู้สึกตกใจทันทีเมื่อเธอได้ยินว่าวิกกี้เป็นนักฆ่า

ในทางกลับกัน เธอเองก็เคารพในวิธีการของวิกกี้ที่ทำให้ยูเลียนาหวาดกลัว

วิกกี้ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา

เมื่อครุ่นคิดเรื่องนี้ แอนเดรียก็เงยหน้าขึ้นอีกครั้งและเหลือบมองไปที่วิกกี้

เธอมองออกไปที่นอกประตูในขณะที่เธอกำลังเก็บกวาดข้าวของบนโต๊ะที่ยูเลียนาและสาวใช้ของเธอรื้อออกมาก่อนหน้านี้

วิกกี้ไม่ได้มองไปที่แอนเดรีย เธอก้มหน้าลงและสั่งว่า “ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว ออกไปได้แล้วล่ะ”

แอนเดรียขยับริมฝีปากของเธอ เธอต้องการบอกกับวิกกี้ว่า นายน้อยจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดจากเบ็ดถ้าหากว่าเขาได้รับลมแห่งความวุ่นวายจากยูเลียนา

วิกกี้ควรจะเล่าเหตุการณ์นี้ให้เกรกอรีฟัง ว่ายูเลียนาต้องการโยนวิกกี้ออกไปจากคฤหาสน์ แต่เธออาจจะต้องจบลงด้วยการโยนตัวเองออกไป

อย่างไรก็ตาม เมื่อแอนเดรียตระหนักได้ว่าเธอยังรู้จักวิกกี้ไม่ดีพอและไม่แน่ใจในบุคลิกของวิกกี้มากนัก ถ้าหากว่าเธอพูดเช่นนั้น วิกกี้อาจจะไม่ชอบเธอก็ได้

ถึงอย่างนั้นแอนเดรียก็ยังสงสัยว่าวิกกี้อาจจะไม่ต้องการบอกกับเกรกอรี และให้เขาจัดการกับเรื่องนี้

สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่กล้าที่จะแสดงความคิดเห็นใด ๆ เธอเพียงตอบรับ และออกจากห้องไปอย่างเชื่อฟัง

เมื่อเธอออกไป ห้องของวิกกี้ก็สงบลงในที่สุด

วิกกี้ยังคงยืนอยู่ที่เดิมอย่างเหม่อลอย ราวกับว่าเสียงดังและความโกลาหลทั้งหมดบนโลกใบนี้ได้หายไปแล้ว เธอรู้สึกเสียการทรงตัวเล็กน้อย

แต่ความรู้สึกนั้นคงอยู่เพียงแค่ไม่กี่วินาที ในไม่ช้าเธอก็สงบสติอารมณ์และหัวเราะกับตัวเอง เมื่อเธอนึกถึงปฏิกิริยาของยูเลียนาก่อนหน้านี้

อันที่จริงเธอไม่เคยสนใจเรื่องของยูเลียนาเลย มันไม่สำคัญและไม่คุ้มค่ากับเวลาของเธอ ดังนั้นแม้ว่าวิกกี้จะรู้กลอุบายที่คลุมเครือของเธอมาโดยตลอด แต่วิกกี้ก็แสร้งทำเป็นว่าเธอไม่ได้สังเกตเห็นการกระทำของยูเลียนาเลย

เพราะไม่ว่ายังไงเธอก็ถูกบงการโดยเกรกอรี ชายผู้นั้นแสร้งทำเป็นอ่อนโยนและควบคุมสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างทรงพลัง แม้แต่คนที่เจ้าเล่ห์ที่สุดก็ยังไม่สามารถหลบหนีจากเงื้อมมือของเขาได้

นอกจากนี้วิกกี้ยังตระหนักได้ว่า เกรกอรีอาจจะไม่ได้มีความจริงใจให้กับผู้หญิงคนนั้นเลยด้วยซ้ำ

ยูเลียนาเป็นเพียงเบี้ยของเขาเท่านั้น ดังนั้นการเสียเวลาและพลังงานไปกับเธอจะสร้างปัญหาให้กับตัววิกกี้เองเท่านั้น

ดังนั้นวิกกี้จึงไม่เคยใส่ใจและไม่เคยคิดที่จะวุ่นวายกับเธอ แต่แล้วสิ่งนั้นก็ไม่ได้หยุดอีกฝ่ายหนึ่งไม่ให้สร้างปัญหากับเธอได้