ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 790

วิกกี้ไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนที่เคร่งครัดในเรื่องของศาสนาหรือมีอารมณ์ที่ดีที่สุด เธออาจจะไม่ปล่อยเอาไว้ถ้าหากว่ามีครั้งต่อไป

ที่สนามกอล์ฟ ยูเลียน่าได้รังควานเธอและยังเอาน้ำสาดหน้าเธอ แน่นอนว่าเธอได้ตอบกลับด้วยการตบ

และแน่นอนว่ายูเลียนาเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

วิกกี้กำลังจะหมดความอดทนต่อตัวละครที่ยากลำบากเช่นนั้นที่เกาะติดเธอราวกับหมากฝรั่ง และเธอเองก็ไม่ชอบเรื่องการทะเลาะวิวาทในหมู่ผู้หญิง

แม้ว่าวิกกี้จะรับมือไหว แต่เธอเองก็รู้สึกเหนื่อยและระอาที่จะต้องรับมือกับมัน

ดังนั้นจึงเป็นการดีที่สุดที่จะนำยูเลียมาใช้ให้เกิดประโยชน์ เธอเพียงแค่ต้องทำให้ยูเลียนาหวาดกลัวเธอก็เท่านั้น จากนั้นเธอก็จะไม่กล้าเข้ามาก้าวก่ายวิกกี้อีก

เมื่อความสงบและความเงียบเข้าครอบงำ จึงทำให้วิกกี้อารมณ์ดีขึ้น

ทันใดนั้นร่างที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นจากภายนอกหน้าต่าง

“วิก คุณเหม่อลอยอะไร?”

วิกกี้ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะฟื้นคืนสติ

เมื่อเธอมองออกไปตามที่มาของเสียงและเธอก็สังเกตเห็นมัสซิโมที่กำลังยืนอยู่ภายนอกหน้าต่างโดยไขว้มือของเขาไว้ที่หลัง เขามองเธอด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

เธอเลิกคิ้วถาม “คุณมาที่นี่ทำไม?”

“ฉันอยู่บ้านเบื่อ ๆ ฉันเลยออกมาเดินเล่น” จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปทางซ้ายและขวาก่อนจะหันกลับมาและถามว่า “คุณอยากจะออกไปเดินเล่นไหม?”

วิกกี้ครุ่นคิดอย่างรวดเร็วและตกลงทันที

มัสซิโมไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับเธอ ในช่วงเวลาที่เธออยู่กับเกรกอรีเมื่อสี่ปีที่แล้ว เธอเองก็เคยไปเที่ยวกับพี่น้องของเขา เธอจึงค่อนข้างที่จะใกล้ชิดกับพวกเขา

ในฐานะนายน้อยแห่งจักรวรรดิโนแลน มัสซิโมเป็นคนโปรดของครอบครัวของเขา เขาเป็นคนเผด็จการที่รู้จักกันดีในย่านนี้

ครอบครัวของเขาไม่ได้ต่อต้านความสัมพันธ์ของเขากับเกรกอรี อันที่จริงพวกเขาเองก็สนับสนุน ดังนั้นเขามักจะใช้เวลากับเกรกอรีอยู่บ่อย ๆ และทั้งสองคนก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด

วิกกี้ไม่ได้มีความรู้สึกที่ไม่ดีต่อมัสซิโม เมื่อเธอออกมาจากห้อง เธอก็เดินตามทางไปในสวนกับเขา

มัสซิโมถามว่า “คุณคุยกับเกรกอรีหรือยัง?”

วิกกี้ชะงักไปครู่หนึ่งเพราะเธอไม่คิดว่าเขาจะถามถึงเรื่องนี้ เธอยิ้มจาง ๆ “ระหว่างเราไม่มีอะไรให้ต้องพูดถึงอีกแล้ว”

มัสซิโมเงยหน้าขึ้น จากนั้นไม่นานเขาก็ถอนหายใจยาวและพูดว่า “คุณเองก็รู้ว่าเกรกอรีเป็นคนยังไง เขาเป็นคนแบบนั้น เขาอาจจะพูดด้วยลิ้นง่อย ๆ และไม่ยอมรับความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง ถึงแม้ว่าเขาจะรักคุณมากก็ตาม เขาละอายใจเกินกว่าที่จะพูดมันออกมา เพราะว่าเขาทำผิดกับคุณ แต่หัวใจของเขายังเป็นเช่นเดิมตลอดสี่ปีที่ผ่านมา เมื่อคุณก้าวออกไปเขาก็ยังยินดีที่จะรับคุณเข้ามาเพราะว่าเขายังชอบคุณอยู่ ปล่อยอดีตให้ผ่านไปเถอะนะ เราทุกคนควรจะเดินหน้าต่อไป”

วิกกี้มองตรงไปข้างหน้า รัศมีสีทองส่องผ่านต้นไม้ไปตามทางคดเคี้ยว และเกิดเงาระยิบระยับบนพื้นดิน

เธอตอบเบา ๆ “คุณบอกว่าเขารู้สึกผิดตลอดสี่ปีที่ผ่านมา แล้วทำไมเขาถึงไม่ประกันตัวฉันออกมาล่ะ?”

มัสซิโมตกตะลึง เขาเอ่ยออกมา “คุณหมายถึง...”

“ฉันคิดว่าคุณคงจะรู้ว่าฉันไม่ได้เป็นคนฆ่าผู้หญิงคนนั้น”

เธอเอียงศีรษะของเธอเล็กน้อยแล้วจ้องมองไปที่เขา ดวงตาที่ชัดเจนของเธอเปรียบเสมือนทะเลสาบที่ลึกล้ำสะท้อนให้เห็นถึงภาพสะท้อนเล็ก ๆ ของมนุษย์ได้อย่างชัดเจน

มัสซิโมกำลังสูญเสียคำพูด

วิกกี้ยิ้มจาง ๆ “ฉันจะไม่เกลียดเขาที่เขาทำให้ฉันต้องเข้าไปอยู่ในคุก ถ้าหากว่าฉันทำสิ่งนั้นจริง ๆ และกฎหมายจับฉันอย่างยุติธรรม

“แต่สิ่งที่ฉันเกลียดคือการที่เขาใส่ร้ายฉัน เพื่อให้ฉันเข้าไปอยู่ในคุก สุดท้ายแล้วเขาก็ทำให้ฉันเป็นคนผิดอย่างไร้ความยุติธรรม มัสซิโมอย่าบอกว่าคุณไม่รู้ว่าใครเป็นคนฆ่าผู้หญิงคนนั้น เขาทำได้แม้กระทั่งผู้หญิงของเขา มีอะไรบ้างที่เขาจะทำไม่ได้”

มัสซิโมคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดแบบนี้

เขาเกรงว่าเขาอาจจะทำให้เรื่องมันแย่ลงเขาจึงรีบแก้ตัว “วิก ฟังฉันนะ สิ่งต่าง ๆ ไม่ใช่สิ่งที่คุณจินตนาการไปเอง เธอคนนั้นไม่ใช่ผู้หญิงของเขา มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา...”

“ไม่มีอะไรเกิดขึ้น?” วิกกี้เลิกคิ้วและยิ้มให้เขา “มัสซิโม ฉันเห็นพวกเขานอนอยู่บนเตียงเดียวกันด้วยตาของฉันเอง คุณคิดว่าคุณจะได้เห็นสถานการณ์ที่ชัดเจนกว่าที่ฉันเห็นหรือเปล่า?”

มัสซิโมชะงัก

หยาดเหงื่อไหลลงมาที่หลังของเขาราวกับเข็มแท่งเล็ก ๆ ที่กำลังทิ่มแทง ในขณะที่ความเย็นเยียบคืบคลานลงมาที่กระดูกสันหลังของเขา

ในขณะที่เขานิ่งเงียบ วิกกี้ก็กัดปากของเธอแน่น

ทั้งคู่ก้าวไปข้างหน้าอย่างเงียบ ๆ พวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขาเดินเล่นกันมาไกลแค่ไหนแล้ว จู่ ๆ วิกกี้ก็พูดขึ้นว่า “ที่คุณมาวันนี้ เขาบอกให้คุณมาใช่ไหม?”

มัสซิโมหยุดชะงัก และสุดท้ายเขาก็พยักหน้ายอมรับความจริง

วิกกี้ตกใจเล็กน้อยเพราะมันเป็นเพียงแค่การคาดเดาของเธอ แต่ใครจะไปคิดว่าเขาจะยอมรับมัน?

เธอพบว่ามันเป็นเรื่องน่าขบขัน ในขณะเดียวกันความคิดของเธอก็มาพร้อมกับอารมณ์ที่ไม่สมารถจะอธิบายได้ที่กำลังพัวพันกันราวกับความโกลาหลอันแสนจะวุ่นวาย

เธอกล่าวเบา ๆ ว่า “ดูเหมือนว่าเขาต้องการให้ฉันอยู่ต่อจริง ๆ”

นั่นเป็นความจริง

มัสซิโมไม่ปฏิเสธ ดังนั้นเธอจึงถามต่อ “แล้วทำไมเขาไม่มาบอกฉันเองล่ะ?”

มัสซิโมยักไหล่พร้อมด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น "ใครจะรู้? บางทีอาจเป็นเพราะว่าเขาได้บอกคุณแล้วแต่คุณไม่ยอมฟัง เขารู้ดีว่ามีกำแพงที่ขวางกั้นระหว่างคุณทั้งสองคนเอาไว้อยู่เสมอ ถ้าเขามาพูดมันด้วยตัวเอง คุณก็จะปฏิเสธ และคุณอาจจะเก็บความสงสัยเอาไว้ล่วงหน้าก่อนที่เขาจะได้พูดมันออกมา นั่นเป็นเหตุผลที่เขาขอให้ผมมา”

ด้วยเหตุนี้ มัสซิโมจึงถอนหายใจยาว เขางุนงงกับความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้จริง ๆ

“พวกคุณไม่ได้มีช่วงเวลาที่ดีร่วมกันเหรอ? มีสิ่งดีดีเกิดขึ้นระหว่างคุณสองคน และพวกคุณก็ยังเป็นเพื่อนในวัยเด็กอีกด้วย มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?”

คำพูดของเขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่อยู่ลึกลงไปของวิกกี้ทันที เธอมีความคิดเช่นเดียวกันนี้อยู่ภายในใจ ใช่ มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?

ครั้งหนึ่งพวกเขาเคยดูแลกัน ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกัน รู้จักและไว้วางใจซึ่งกันและกัน และต้องการที่จะอยู่ร่วมกันมาก แต่แล้วทำไมมันถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้?

วิกกี้ไม่มีคำตอบ ไม่มีใครมีคำตอบ

ความเงียบเข้าครอบงำทั้งคู่ทันที พวกเขาเดินมาจนสุดทางเดิน วิกกี้หันไปมองที่มัสซิโมแล้วพูดว่า “บอกให้เขาทิ้งอดีตไว้ในอดีตและก้าวเดินไปข้างหน้า อย่าพูดเรื่องนี้กับฉันอีก”

มัสซิโมขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เห็นด้วยกับการตอบสนองที่เฉียบขาดและเย็นชาของวิกกี้ เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามว่า “จะไม่มีการหันหลังกลับจริง ๆ เหรอ?”

วิกกี้กัดริมฝีปากและตอบอย่างประชดประชัน "ไม่มี"

หลังจากนั้นเธอจึงหันหลังกลับอย่างจริงจัง และตรงไปที่ห้องของเธอ

มัสซิโมไม่สามารถรั้งเธอเอาไว้ได้อีก เขายืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ และเฝ้าดูร่างที่กำลังหายเข้ามุมไป เขาถอนหายใจอย่างหมดหนทาง จากนั้นเขาก็ส่ายหัวและหันหลังเดินไปยังทิศทางตรงกันข้าม