ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 790

วิกกี้ไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนที่เคร่งครัดในเรื่องของศาสนาหรือมีอารมณ์ที่ดีที่สุด เธออาจจะไม่ปล่อยเอาไว้ถ้าหากว่ามีครั้งต่อไป

ที่สนามกอล์ฟ ยูเลียน่าได้รังควานเธอและยังเอาน้ำสาดหน้าเธอ แน่นอนว่าเธอได้ตอบกลับด้วยการตบ

และแน่นอนว่ายูเลียนาเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

วิกกี้กำลังจะหมดความอดทนต่อตัวละครที่ยากลำบากเช่นนั้นที่เกาะติดเธอราวกับหมากฝรั่ง และเธอเองก็ไม่ชอบเรื่องการทะเลาะวิวาทในหมู่ผู้หญิง

แม้ว่าวิกกี้จะรับมือไหว แต่เธอเองก็รู้สึกเหนื่อยและระอาที่จะต้องรับมือกับมัน

ดังนั้นจึงเป็นการดีที่สุดที่จะนำยูเลียมาใช้ให้เกิดประโยชน์ เธอเพียงแค่ต้องทำให้ยูเลียนาหวาดกลัวเธอก็เท่านั้น จากนั้นเธอก็จะไม่กล้าเข้ามาก้าวก่ายวิกกี้อีก

เมื่อความสงบและความเงียบเข้าครอบงำ จึงทำให้วิกกี้อารมณ์ดีขึ้น

ทันใดนั้นร่างที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นจากภายนอกหน้าต่าง

“วิก คุณเหม่อลอยอะไร?”

วิกกี้ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะฟื้นคืนสติ

เมื่อเธอมองออกไปตามที่มาของเสียงและเธอก็สังเกตเห็นมัสซิโมที่กำลังยืนอยู่ภายนอกหน้าต่างโดยไขว้มือของเขาไว้ที่หลัง เขามองเธอด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

เธอเลิกคิ้วถาม “คุณมาที่นี่ทำไม?”

“ฉันอยู่บ้านเบื่อ ๆ ฉันเลยออกมาเดินเล่น” จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปทางซ้ายและขวาก่อนจะหันกลับมาและถามว่า “คุณอยากจะออกไปเดินเล่นไหม?”

วิกกี้ครุ่นคิดอย่างรวดเร็วและตกลงทันที

มัสซิโมไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับเธอ ในช่วงเวลาที่เธออยู่กับเกรกอรีเมื่อสี่ปีที่แล้ว เธอเองก็เคยไปเที่ยวกับพี่น้องของเขา เธอจึงค่อนข้างที่จะใกล้ชิดกับพวกเขา

ในฐานะนายน้อยแห่งจักรวรรดิโนแลน มัสซิโมเป็นคนโปรดของครอบครัวของเขา เขาเป็นคนเผด็จการที่รู้จักกันดีในย่านนี้

ครอบครัวของเขาไม่ได้ต่อต้านความสัมพันธ์ของเขากับเกรกอรี อันที่จริงพวกเขาเองก็สนับสนุน ดังนั้นเขามักจะใช้เวลากับเกรกอรีอยู่บ่อย ๆ และทั้งสองคนก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด

วิกกี้ไม่ได้มีความรู้สึกที่ไม่ดีต่อมัสซิโม เมื่อเธอออกมาจากห้อง เธอก็เดินตามทางไปในสวนกับเขา

มัสซิโมถามว่า “คุณคุยกับเกรกอรีหรือยัง?”

วิกกี้ชะงักไปครู่หนึ่งเพราะเธอไม่คิดว่าเขาจะถามถึงเรื่องนี้ เธอยิ้มจาง ๆ “ระหว่างเราไม่มีอะไรให้ต้องพูดถึงอีกแล้ว”

มัสซิโมเงยหน้าขึ้น จากนั้นไม่นานเขาก็ถอนหายใจยาวและพูดว่า “คุณเองก็รู้ว่าเกรกอรีเป็นคนยังไง เขาเป็นคนแบบนั้น เขาอาจจะพูดด้วยลิ้นง่อย ๆ และไม่ยอมรับความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง ถึงแม้ว่าเขาจะรักคุณมากก็ตาม เขาละอายใจเกินกว่าที่จะพูดมันออกมา เพราะว่าเขาทำผิดกับคุณ แต่หัวใจของเขายังเป็นเช่นเดิมตลอดสี่ปีที่ผ่านมา เมื่อคุณก้าวออกไปเขาก็ยังยินดีที่จะรับคุณเข้ามาเพราะว่าเขายังชอบคุณอยู่ ปล่อยอดีตให้ผ่านไปเถอะนะ เราทุกคนควรจะเดินหน้าต่อไป”

วิกกี้มองตรงไปข้างหน้า รัศมีสีทองส่องผ่านต้นไม้ไปตามทางคดเคี้ยว และเกิดเงาระยิบระยับบนพื้นดิน

เธอตอบเบา ๆ “คุณบอกว่าเขารู้สึกผิดตลอดสี่ปีที่ผ่านมา แล้วทำไมเขาถึงไม่ประกันตัวฉันออกมาล่ะ?”

มัสซิโมตกตะลึง เขาเอ่ยออกมา “คุณหมายถึง...”

“ฉันคิดว่าคุณคงจะรู้ว่าฉันไม่ได้เป็นคนฆ่าผู้หญิงคนนั้น”

เธอเอียงศีรษะของเธอเล็กน้อยแล้วจ้องมองไปที่เขา ดวงตาที่ชัดเจนของเธอเปรียบเสมือนทะเลสาบที่ลึกล้ำสะท้อนให้เห็นถึงภาพสะท้อนเล็ก ๆ ของมนุษย์ได้อย่างชัดเจน