ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 793

แต่แล้วเจนนี่ก็ต้องตกตะลึงเมื่อเธอเหลือบมองไปที่วิกกี้

วิกกี้ยังคงนั่งพิงเก้าอี้อย่างสบายใจ เธอขดริมฝีปากเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ และดวงตาของเธอก็สดใสเหมือนเช่นเคย ไม่มีสัญญาณของความโกรธเคืองใด ๆ

เจนนี่งุนงงและหลงทางเล็กน้อย “พี่สาว คุณ...ไม่คุณโกรธเหรอ?”

วิกกี้เลิกคิ้วมองเธอ

“ทำไมฉันต้องโกรธ?”

“ฉัน...” เธอกัดริมฝีปากของเธอ

วิกกี้ยิ้มตอบ

เธอพูดอย่างแผ่วเบาว่า “ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงฉันจริง ๆ และเธอก็ไม่ได้อยากจะวิจารณ์ฉัน แต่ฉันเพียงแค่ไม่คุ้นเคยกับคำแนะนำที่ดีของเธอ”

เจนนี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านนั้น

เธอถามเบา ๆ “พี่สาว ขอบคุณที่พี่เข้าใจฉัน แต่พี่ยังต้องการที่จะไปอยู่ไหม?”

วิกกี้พยักหน้า

เธอยกถ้วยชาขึ้นมาดื่มก่อนที่เธอจะเอนตัวไปรินชาให้กับเจนนี่ จากนั้นเธอก็ตอบว่า “ฉันต้องไป เจนนี่ ฉันบอกได้แค่ว่าฉันจะไม่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์ แต่ฉันจะต้องไปทวงหนี้ที่เป็นของฉันกลับคืนมา

“เธออาจจะคิดว่าฉันกำลังแก้แค้นให้กับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยการทำเช่นนั้น แต่นี่จะเป็นวิธีเดียวที่จะทำเพื่อคนที่ตายจากไปได้ ฉันต้องไป”

สายตาของเจนนี่ว่างเปล่า

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ค่อยเข้าใจความหมายเบื้องหลังในคำพูดของวิกกี้

วิกกี้ยิ้มอย่างไม่ใส่ใจและชี้ไปที่ถ้วยชาที่อยู่ข้างหน้าของเธอ “ดื่มชาอีกหน่อยสิ ฉันจะไปส่งเธอกลับบ้านหลังจากนี้”

เจนนี่ลดสายตาลงและจ้องมองไปที่ถ้วยชาข้าง ๆ มือของเธอในขณะที่เธอนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง หลังจากตัดสินใจได้แล้วเธอก็หยิบถ้วยชาขึ้นมาและจิบเล็กน้อย

ทั้งคู่ผ่อนคลายก่อนที่พวกเธอจะออกจากร้านหม้อไฟไป

วิกกี้ไม่ได้ขับรถมาที่นี่ ในขณะที่เจนนี่เองก็เป็นเพียงแค่คนงานธรรมดา ๆ ที่ไม่สามารถซื้อรถให้ตัวเองได้

ดังนั้นทั้งสองจึงยืนรอแท็กซี่อยู่ริมถนน

เนื่องจากว่าพวกเขาไม่มีอะไรทำระหว่างรอ ทั้งคู่จึงพูดคุยอย่างเป็นกันเอง

หลังจากการสนทนาในร้านอาหาร เจนนี่ก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะเปลี่ยนความคิดของวิกกี้

แทนที่จะทำให้สถานการณ์มันแย่ลง เธอเลือกที่จะพูดคุยเกี่ยวกับแผนการที่กำลังจะเกิดขึ้นของเธอให้วิกกี้ฟังอย่างมีความสุข

เจนนี่มีเงินแสนเหรียญอยู่ในมือเงินที่วิกกี้ได้มอบให้กับเธอ และเจนนี่ก็ได้วางแผนที่จะเปิดร้านขายเสื้อผ้าเป็นของตัวเอง

ร้านค้าที่มีหน้าร้านใหญ่โตไม่ใช่ทางเลือกที่ดี เพราะธุรกิจเกี่ยวกับเสื้อผ้าในสมัยนี้ค่อนข้างได้รับผลกระทบ ด้วยเหตุนี้เจนนี่จึงมีความตั้งใจที่จะเช่าหน้าร้านเล็ก ๆ และราคาถูก การไหลเวียนของลูกค้าไม่สำคัญมากนัก เธอเพียงแค่ต้องการให้มีห้องโถงสำหรับนิทรรศการ และเน้นไปที่การให้ความสำคัญกับการขายออนไลน์แทน

เจนนี่สนใจการออกแบบแฟชั่นมาโดยตลอด เธอไม่ได้เรียนต่อหลังจากที่สำเร็จการศึกษา ดังนั้นเธอจึงเรียนรู้นอกหลักสูตร

เธออาจจะเทียบเท่ากับนักออกแบบแฟชั่นที่แท้จริงไม่ได้ แต่เธอก็สามารถเรียนรู้วิธีการตัดเย็บเสื้อผ้าของเธอเองได้

เจนนี่มีความใฝ่ฝันที่จะสร้างแบรนด์ของตัวเองอยู่เสมอและเธอก็เคยบอกเรื่องนี้กับวิกกี้ และในตอนนี้เธอก็มีโอกาสให้เธอได้ลองทำมันดูแล้ว

อย่างแรก เธอกำลังจะออกแบบเสื้อผ้าสองสามชิ้นตามเทรนด์ปัจจุบันและนำเสื้อผ้าเหล่านั้นลงขายทางออนไลน์ เจนนี่จะนำเสื้อผ้าสำเร็จรูปมาวางโชว์ในร้านเพื่อให้ลูกค้าได้ลองสวมใส่แบบออฟไลน์หรือเข้ามาเลือกดู เหมือนกับสตูดิโอออกแบบแฟชั่นที่มีตัวอย่างเสื้อผ้าให้ลูกค้าได้ลองสวมใส่ จากนั้นเธอก็จะสามารถสร้างแบรนด์ของเธอได้ทีละขั้น

วิกกี้ไม่เชี่ยวชาญในวิชานี้โดยเฉพาะ แต่เจนนี่ดูเหมือนจะจัดการทุกอย่างได้เป็นอย่างดี

เธอหันกลับมาและสังเกตเห็นประกายแวววาวในดวงตาของหญิงสาวข้าง ๆ เธอที่กำลังวาดภาพความฝันของเธอ มันเป็นแสงระยิบระยับของความหวังและจิตวิญญาณที่ไม่สิ้นสุดจนสามารถดึงดูดได้แม้แต่วิกกี้

วิกกี้คิดว่ามันยอดเยี่ยมมากที่เจนนี่คิดได้เช่นนั้น

ใครบอกว่าคนเราไม่เหมาะสมที่จะใช้ชีวิตปกติสุขและธรรมดา