ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 798

ตามที่คาดการณ์ไว้ วิกกี้กลายเป็นตัวปลุกปั่นความขัดแย้งระหว่างองค์กรนกหงส์หยกและกองทหารมังกร ซึ่งทำให้องค์กรใต้ดินที่ใหญ่ที่สุดทั้งสองแห่งต้องฟาดฟันจนแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

ตอนนี้เธอเหลือตัวคนเดียวและไม่ได้มีประโยชน์ต่อพวกเขาอีกต่อไป

แล้วทำไมพวกเขาถึงยังไล่ตามเธออยู่จนถึงขั้นส่งคนมากมายมาเพื่อฆ่าเธอเช่นนั้น?

วิกกี้รู้สึกสับสนแต่มันก็ไม่ใช่แค่เธอคนเดียว เกรกอรีเองก็มีความคิดแบบเดียวกัน

เมื่อถึงจุดนี้พวกเขาก็ตระหนักได้ว่าสิ่งต่าง ๆ ดูเหมือนจะซับซ้อนกว่าที่พวกเขาคิดเอาไว้มาก

เมื่อวิกกี้อ่านข้อมูลเสร็จแล้ว เกรกอรีก็นั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ เธอแล้วถามว่า “เธอคิดอะไรอยู่?”

วิกกี้หันมามองเขา

ศีรษะของเธอยังคงยุ่งเหยิงจนเธอไม่รู้สึกอะไรเลย เธอเพียงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

เธอส่ายหน้าและพูดว่า “ฉันเองก็ไม่รู้”

เกรกอรีนิ่งเงียบไป

นิ้วยาว ๆ เคาะลงบนที่วางแขนของเก้าอี้เป็นระยะ ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “พวกมันตั้งใจที่จะจับตัวเธอ แต่ดูจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้น พวกมันต้องการจับเป็นเธอ ถ้าเป็นเช่นนั้น พวกมันต้องการอะไรจากเธอ?"

วิกกี้มึนงง

ทั้งคู่เงียบไปครู่หนึ่งในขณะที่พวกเขาครุ่นคิดอยู่ลึก ๆ

ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงตะโกนดังขึ้นจากภายนอก

ทั้งสองคนตกตะลึง อย่างไรก็ตาม หลังจากที่วิกกี้ได้ฟังสองสามประโยค ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที

ใบหน้าของเธอซึ่งค่อนข้างขาวซีดอยู่แล้วเปลี่ยนเป็นสีขาวราวกับกระดาษในทันใด

“เจนนี่ ลูกสาวที่น่าสงสารของฉัน! เธอตายอย่างน่าอนาถ! เป็นเพราะพี่สาวใจร้ายของเธอ ไม่ต้องกังวลนะ ฉันจะล้างแค้นให้เธอเอง เจนนี่!”

มันคือเสียงของไบรอัน เทย์เลอร์!

เกรกอรีรู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่สามารถปกปิดวิกกี้ได้อีกต่อไปหลังจากที่เขาเห็นใบหน้าที่ซีดเผือกของเธอ

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำมาก "เจนนี่ เทย์เลอร์ตายแล้ว ฉันได้นำร่างของเธอกลับมาและจ้างสัปเหร่อที่เก่งที่สุดเพื่อจัดแจงร่างของเธอ ตอนนี้ร่างของเธออยู่ที่อาคารเสริม เมื่อเธอรู้สึกดีขึ้นแล้วเธอสามารถไปหาเจนนี่ได้ตลอดเวลา"

เกรกอรีรู้ดีว่าถ้าหากวิกกี้ตื่นขึ้นมาและพบว่าเจนนี่ต้องเสียชีวิตเพราะเธอ วิกกี้จะต้องอยากพบเธออย่างแน่นอน

วิกกี้พยักหน้าทันที ใบหน้าของเธอดูซีดเซียวในขณะที่เธอพึมพำ "ฉันอยากจะไปเดี๋ยวนี้"

เกรกอรีขมวดคิ้ว

ดวงตาของเขากวาดไปทั่วร่างกายที่พันด้วยผ้ากอซและหลังจากเงียบไปไม่กี่วินาที เขาไม่ได้ปฏิเสธในท้ายที่สุด

ด้วยเหตุนี้เขาจึงก้มลงและอุ้มเธอขึ้นจากเตียง

ร่างกายของวิกกี้แข็งทื่อ เมื่อเธอต้องการดิ้นรนและปฏิเสธ

อย่างไรก็ตาม เธอถูกหยุดด้วยเสียงที่เย็นชาของชายคนนั้น

“ถ้าอยากเจอเธอก็ทำตัวดี ๆ สิ! เธอคิดว่าเธอจะคลานไปที่นั่นเองได้อย่างนั้นเหรอ?”

วิกกี้หยุดเคลื่อนไหวทันที

หลังจากนั้นไม่นาน ร่างกายที่แข็งทื่อของเธอก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

เธอรู้ว่าเขาพูดถูก มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเดินไปที่อาคารเสริมได้ในสภาพเช่นนี้