ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 804

หลังจากที่ยูเลียนา ลินช์ ได้แสดงความขอบคุณกับเกรกอรี เกรแฮม ที่เปลี่ยนใจไม่ให้เธอกลับไปแล้วนั้น เขาก็ได้ขอให้พ่อบ้านออสบอร์นชงชามาให้ พลางพูดคุยกับชิม่อน ฟลินเดอร์ ต่อไป

จวบจนถึงพระอาทิตย์ตกดิน

เกรกอรีและชิม่อน พากันเดินออกมาจากห้องรับแขก เกรกอรีเดินไปส่งแขกที่ทางเข้าแล้วพูดว่า "คุณฟลินเดอร์ ในเมื่อคุณมีงานที่ต้องไปทำต่อ ผมก็คงจะไม่รบกวนคุณให้อยู่ทานอาหารเย็นด้วยกัน ไว้เราค่อยคุยรายละเอียดกันให้มากกว่านี้ เมื่อเรามีเวลานะครับ"

ชิม่อนพยักหน้ารับ และดูเหมือนว่าเขาจะจำอะไรบางอย่างได้ขึ้นมา ทันใดนั้นเขาก็พูดว่า "เกรกอรี ผู้หญิงคนนั้นที่อาศัยอยู่ที่นี่… ถ้าหากว่ามันไม่ได้มีอะไร ผมหวังว่าคุณจะปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดีในนามของผมนะ"

เกรกอรีเลิกคิ้วขึ้น

ในฐานะแขกเห็นได้ชัดว่ามันค่อนข้างกระทันหัน และดูไม่ค่อยสุภาพสักเท่าไรที่จะพูดแบบนี้ออกมา

แต่เกรกอรีก็ไม่ได้ถามอะไรเขาต่อ เขาเพียงพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มเท่านั้น

“คุณฟลินเดอร์ ในเมื่อคุณพูดออกมาแบบนี้แล้ว ผมก็คงต้องทำตามที่คุณพูดแหละครับ”

ชิม่อนหยุดชะงัก

เขามองเกรกอรีด้วยสายตาที่มีความหมายบางอย่าง แต่ในท้ายที่สุดเขาก็ไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะหันหลังเดินกลับออกไป

จากนั้นรถก็ได้หายลับตาไปจากประตูของคฤหาสน์

ด้านหลังของเขา ฮาโรลด์กำลังเดินตามมา และมองไปทางรถที่กำลังแล่นออกไป คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

เขาเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า “นายน้อยครับ คุณคิดว่า ชิม่อน ฟลินเดอร์ จะกินเหยื่อรึเปล่าครับ?”

เกรกอรียกมุมปากของเขาขึ้น

ตาตี่ของเขาเปร่งประกายระยิบระยับออกมา

"เขาจะกินเหยื่อของเรา"

ตราบใดที่มันยังเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนั้น และถึงแม้ว่าจะมีความคล้ายคลึงกันเพียงแค่ 70% หรือ 80% เขาก็จะทำ

ฮาโรลด์รู้สึกใจสั่น เมื่อได้เห็นเจ้านายของเขา เขาจึงไม่ถามอะไรต่อไปอีก

เกรกอรียืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปข้างใน

ในอีกด้านหนึ่ง

ยูเลียนาที่ไปที่อาคารหลักมา แล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีเหตุผลที่แน่ชัด เธอกลับมาด้วยสภาพจิตใจที่ยุ่งเหยิง

เธอนั่งอยู่ในห้องและยังคงรู้สึกมึงงงกับสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้น

ขณะที่เธอนึกถึงการปรากฏตัวที่แสนจะเย็นชาของเกรกอรีในห้องรับรองของวันนี้ หัวใจของเธอก็เกิดความวิตกกังวลขึ้นมา

'อะไรทำให้เขาโกรธขึ้นมาอีกกันนะ?'

'พวกเขาเคยตกลงกันไว้แล้วว่าจะไม่ส่งเธอกลับไปที่นั้นอีก แต่แล้วทำไมจู่ ๆ เขาถึงได้เปลี่ยนใจกระทันหันแบบนี้ล่ะ?'

'ฉันเผลอไปทำอะไรไม่ดีไว้ และทำให้เขาโกรธหรือเปล่า?'

ยูเลียนาครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ขณะที่นั่งอยู่ในห้องของเธอ แต่หลังจากที่พยายามคิดอยู่นาน เธอก็ไม่รู้ว่าเธอได้ไปทำอะไรผิดไว้หรือเปล่า

ในที่สุดก็มีแสงสว่างวาบเข้ามาในหัวของเธอ

มันต้องเป็นเพราะ…

นังตัวดีนั่น!

ใช่มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่ ๆ

ก่อนหน้านี้ยูเลียนาวางตัวได้ดีมากในคฤหาสน์แห่งนี้ ตั้งแต่ตอนที่ผู้หญิงคนนั้นจากไป จนมีปัญหาและกลับมาที่นี่อีกครั้ง ทัศนคติของเกรกอรีที่มีต่อเธอก็ได้เปลี่ยนไป

ครั้งสุดท้ายที่เกรกอรีพายูเลียนาออกไปเล่นกอล์ฟ เขาก็ยังดูมีความเสน่หาและดีต่อเธอมาก

มันก็นานมากแล้วเหมือนกันก่อนที่เขาจะเจอกับเธอ จากนั้นก็มีผู้หญิงคนนั้นเข้ามา เมื่อเขาได้เจอกับผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง ทัศนคติของเขาที่มีต่อเธอก็ดูไม่เป็นมิตรเหมือนกับเมื่อก่อน

พอถึงตอนนี้เขาจึงอยากจะไล่เธอให้ออกไปอย่างไม่แยแส?

ผู้หญิงคนนั้นต้องไปพูดอะไรกับเขาแน่ ๆ!

ใช่แน่ มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ ๆ!

ยูเลียนาไม่สามารถคิดหาเหตุผลอื่นที่ทำให้เกรกอรีเปลี่ยนความคิดของเขาไปจากเดิมได้ นอกเสียจากว่าวิกกี้ได้ไปสร้างความขัดแย้งขึ้นมาต่อหน้าของเขา

เมื่อเธอคิดพิจารณาถึงเรื่องนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกคับแค้นในหัวใจขึ้นมาด้วยความเกลียดชัง

ไม่นานพวกเขาทั้งหมดก็พ่ายแพ้

เกรกอรีทำให้พวกเขาล้มลงไปกองอยู่กับพื้น สายตาของเขายังคงจ้องมองไปที่พวกเขา ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สุขุมว่า "ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้!"

แม้ว่าพวกเขาเหล่านั้นจะยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่ แต่เมื่อได้ยินเสียงของเขา พวกเขาก็พากันยืนขึ้นพร้อมกับกัดฟันกรอด

เกรกอรีตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “เอาอีก!”

พอพูดจบ เขาก็ยกกำปั้นขึ้นมา

เมื่อพวกเขาเห็นแบบนี้ พวกเขาจึงต้องตั้งรับการต่อสู้แบบตัวต่อตัว

ตามหลักของความเป็นจริงแล้ว ห้าต่อหนึ่ง พวกเขาไม่มีทางที่จะแพ้ได้เลยไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม

ยิ่งไปกว่านั้น เกรกอรีเองก็เคยสั่งห้ามไม่ให้พวกเขาจงใจแพ้การต่อสู้อย่างเด็ดขาด ดังนั้นเวลาที่พวกเขาเริ่มต่อสู้ พวกเขาจึงใช้พละกำลังทั้งหมดที่มี

ด้วยพวกเขามีจำนวนมากกว่า และคู่ต่อสู้มีเพียงคนเดียวเท่านั้น พวกเขาจะล้อมเกรกอรีเอาไว้ แค่นั้นก็เพียงพอที่จะเอาชนะเกรกอรีได้แล้ว

แต่ความจริงก็คือพวกเขาไม่สามารถจับแขนและขาของเกรกอรีเอาไว้ได้เลย

การเคลื่อนไหวของเขาเร็วเกินไป

ท่วงท่าทั้งหมดของเขานั้นช่างโหดร้ายและเต็มไปด้วยเล่ห์เพทุบาย จนพวกเขาไม่สามารถคาดเดาถึงการเคลื่อนไหวครั้งต่อไปของเขาได้ ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเขากำลังรอพวกนักฆ่าเหล่านั้นอยู่

เขาเป็นเหมือนนกนางแอ่นที่คล่องแคล่ว และไหลลื่นอย่างกับปลาไหล พวกเขาไม่สามารถถึงตัวเขาได้ไม่ว่าพวกเขาจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม ยิ่งไปกว่านั้นหากพวกเขาทำพลาดเพียงเล็กน้อยก็จะถูกเหวี่ยงให้ล้มลงไปกองกับพื้น

เขาใช้กระบวนท่าไปเพียงแค่ยี่สิบกระบวนท่าเท่านั้น ก่อนที่พวกเขาจะถูกทุบตีอีกครั้ง

เกรกอรีมองดูพวกเขาอีกครั้ง และในที่สุดครั้งนี้เขาก็ได้แสดงความเมตตาออกมา และไม่ได้บังคับให้พวกเขาต้องต่อสู้อีกต่อไป

“ลุกขึ้นเถอะ วันนี้พอแค่นี้”

เมื่อพวกเขาได้ยินถ้อยคำเหล่านี้ พวกเขาก็รู้สึกเหมือนกับได้รับการอภัยโทษครั้งใหญ่

พวกเขารีบลุกขึ้นจากพื้นหลังจากที่ได้รับคำสั่งแล้ว ก่อนจะพากันเดินออกไปด้านข้าง

ฮาโรลด์ซึ่งยืนรออยู่ข้าง ๆ ก็รีบยื่นผ้าเช็ดตัวสะอาด และน้ำให้กับเกรกอรีอย่างทันเวลา