ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 806

เกรกอรี เกรแฮมจะไม่ฟังสิ่งที่ วิกกี้ โทมัสพูดได้อย่างไร?

ใบหน้าของเขามืดลง แต่เขาก็เข็นรถพาเธอออกไปอยู่ดี ท้ายที่สุดวิกกี้ที่ยังบาดเจ็บอยู่จึงไม่สามารถตอบโต้เขาได้ เธอไม่อยากแกล้งทำเป็นตกจากเก้าอี้รถเข็น เพียงเพื่อต้องการที่จะต่อต้านเขา เพราะว่ามันจะจบลงด้วยการได้รับบาดเจ็บมากขึ้นไปอีก ซึ่งถือว่ามันไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย

ดังนั้นเธอจึงถูกเขาเข็นรถของเธอออกไป

วิกกี้โกรธจัด เธอหายใจเร็วขึ้นเพราะความโมโห ก่อนจะกัดฟันกรอดและตะโกนออกมาว่า

“เกรกอรี เกรแฮม! นายมันไอ้คนสารเลว!”

เกรกอรีไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านกับคำดูถูกของผู้หญิงคนนี้เลยแม้แต่น้อย

ใบหน้าของเขาบูดบึ้ง ขณะที่เข็นรถของเธอไปที่อาคารหลัก หลังจากที่พวกเขาไปถึงโถงทางเดินแล้ว เขาก็อุ้มเธอขึ้นจากรถเข็นและพาเธอขึ้นไปที่ห้องนอน

วิกกี้ตกใจมาก

เธอแอบสาปแช่งเขาอยู่ในใจ ก่อนจะต่อสู้ดิ้นรน

“เกรกอรี เกรแฮม! นายพาฉันมาที่นี่ทำไม ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

เกรกอรียังคงเงียบต่อไปในขณะที่อุ้มเธอขึ้นไปที่ห้องนอน เขาปิดประตูด้วยเท้าของเขา ก่อนจะเดินไปที่ข้างเตียงแล้ววางเธอลง

เมื่อร่างกายของวิกกี้ได้สัมผัสลงบนเตียงนุ่ม ๆ ใต้ตัวเธอ เธอก็รู้สึกเป็นกังวลมากขึ้น

เธออดไม่ได้ที่จะถอยออกมาเล็กน้อย พลางจ้องไปที่เขาด้วยท่าทางเย็นชาและเคร่งขรึม

"นี่มันหมายความว่ายังไง?"

เกรกอรีตอบว่า "อย่าคิดมากเลย ฉันก็แค่อยากหาที่เงียบ ๆ เพื่อคุยกับเธอกับสิ่งที่มันเกิดขึ้นในก่อนหน้านี้ก็เท่านั้น"

เมื่อวิกกี้ได้ยินเขาพูดแบบนี้ หัวใจของเธอก็รู้สึกสงบขึ้นมาเล็กน้อย

แต่ทว่าเธอกลับถอนหายใจแรงออกมาและหันหน้าออกไปอีกทาง

“แต่ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนาย”

เกรกอรีหรี่ตาลงก่อนจะเผยยิ้มออกมา

ทันใดนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าและเอนตัวลง โดยมือข้างหนึ่งวางไว้ข้างไหล่ของเธอ ขณะที่อีกข้างหนึ่งจับคางของเธอเอาไว้ พลางหันหน้าของเธอให้เข้ามาทางเขา

เสียงทุ้มต่ำออกมาจากลำคอของเขาด้วยความเยือกเย็น และความชั่วร้าย

“วิกกี้ เธอหึงเหรอ?”

วิกกี้ตกตะลึง

เธอไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายคนนี้จะกล้าพูดคำเหล่านี้ได้อย่างไร้ยางอาย

วิกกี้กัดฟันและพูดอย่างโกรธเคืองว่า "นายมันบ้าไปแล้ว! ใครจะไปหึงนายกัน ฉันไม่ได้หึง!"

เมื่อเกรกอรีได้ยินแบบนั้นก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกโกรธ เขากลับยิ้มออกมา และถามเย้าแหย่เธอต่อ

“โอ้? แล้วเธอโกรธฉันเรื่องอะไร? หรือเป็นเพราะเธอรู้สึกไม่สบายใจที่เห็นฉันกับยูเลียนาอยู่ด้วยกันเหรอ หืม?”

หัวใจของวิกกี้เต้นแรงจนผิดจังหวะ

เธอรู้สึกเจ็บแปลบ ๆ ที่หน้าอกของเธอเล็กน้อย แต่ในขณะเดียวกันนั้น เธอก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ช่างน่ารังเกียจ

เขาทำตัวน่าขยะแขยงขนาดนี้ได้อย่างไร?

เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาในตอนนี้ คำว่า "อิจฉา" มันไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้น วิกกี้คิดว่าทำไมเธอต้องยอมรับว่าเธอไม่สามารถทนเห็นว่าเขาสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่นได้ ทำไมเขาถึงต้องการบังคับให้เธอยอมรับมัน?

วิกกี้ไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอเพียงแต่จ้องมองเขา

เกรกอรีรู้สึกพึงพอใจกับการกระทำของเธอ

ที่ไหนสักแห่งในก้นบึ้งของหัวใจ เหมือนว่าอารมณ์ที่ซ่อนตัวอยู่ได้เริ่มก่อตัวขึ้นมา

เขามองดูเธอและพูดว่า "ฉันไม่ได้มีอะไรกับผู้หญิงคนนั้น มันไม่เหมือนกับที่เธอเห็นหรอกจริง ๆ นะ"

วิกกี้เม้มริมฝีปากและพูดจาเยาะเย้ยออกมา

“ไม่ว่านายจะมีความสัมพันธ์กับเธอหรือว่าไม่มี สิ่งที่ฉันได้เห็นมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน! เกรกอรี เกรแฮม! ปล่อยฉันซะ!”

เกรกอรีขมวดคิ้ว

เขาถอนหายใจออกมา ก่อนจะใช้ปลายนิ้วของเขาบีบคางของเธอเบา ๆ แล้วค่อย ๆ เลื่อนไปบนใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน

นิ้วมือของผู้ชายคนนั้นหยาบกร้านจากการถือปืนมานานหลายปี เมื่อนิ้วพวกนั้นเลื่อนผ่านบนผิวอันบอบบางบนใบหน้าของเธอ เธอจึงรู้สึกสากที่หน้าอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ แต่นั้นก็ทำให้หัวใจของเธอสั่นระรัว

ตามธรรมชาติแล้วร่างกายของวิกกี้จะเกร็งขึ้นมาเล็กน้อย แต่เธอก็เก็บซ่อนมันเอาไว้เป็นอย่างดี และไม่เคยแสดงออกมาให้ใครเห็น

เกรกอรีถอนหายใจออกมา แล้วอธิบายอย่างช้า ๆ “ในตอนนั้นฉันกำลังฝึกชกมวยอยู่ที่โรงฝึก และตอนที่ฉันกำลังเดินออกมาจู่ ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็วิ่งเข้ามาหาฉัน แล้วเธอก็บอกว่าเธอมีอะไรจะบอกฉัน ฉันเลยปล่อยให้เธออยู่ต่อ

“ฉันไม่นึกเลยสักนิดว่าหลังจากที่เธอพูดออกมาได้แค่เพียงสองสามประโยค เธอก็เปลื้องผ้าและกระโดดเข้ามาหาฉัน ฉันสาบานได้ ฉันไม่ได้แตะต้องตัวเธอเลยแม้แต่นิ้วเดียว เชื่อฉันไหม?”