ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 807

เกรกอรี เกรแฮมลุกออกจากเตียงทันที เขาปล่อยให้วิกกี้ตะโกนเรียกหา"คุณลุงออสบอร์นคะ!"

พ่อบ้านออสบอร์นเดินเข้ามาในห้องทันที

เกรกอรีมองดูผู้หญิงที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียง ดวงตาของเธอเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง

“ส่งคุณโทมัสกลับด้วย”

"ครับผม"

พ่อบ้านออสบอร์นไปส่งวิกกี้ โทมัส กลับไปที่ห้องของเธอ

ทั้งคู่ดูอารมณ์ไม่ค่อยดี ดังนั้นพวกเขาจึงอาจจะยุติการทะเลาะกันได้ไม่ดีนัก

ถ้าหากว่าเกรกอรียังโกรธขนาดนี้ แล้วอารมณ์ของวิกกี้จะพลุกพล่านมากขนาดไหน?

เธอดูเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเธอพูดคำเหล่านั้นออกไปในก่อนหน้านี้

ราวกับว่าความคับข้องใจทั้งหมดของเธอที่เก็บเอาไว้เป็นเวลานานนั้น ได้ถูกปลดปล่อยออกมาทั้งหมดในคราวเดียว

ทำไมเธอถึงรู้สึกปวดใจ เมื่อได้เห็นใบหน้าที่เจ็บปวดของเขา?

วิกกี้ยกมือขึ้นจับที่หัวใจของเธอ

เธอรู้สึกราวกับว่ามีมีดเล่มเล็ก ๆ กำลังแทงลึกเข้าไปในหัวใจจนเลือดไหลออกมา ใบหน้าของเธอซีดลงโดยไม่รู้ตัว

ในอีกทางหนึ่ง หลังจากที่วิกกี้ได้กลับออกไปแล้ว เกรกอรีก็เตะโซฟาข้างเตียงอย่างแรง ก่อนจะปิดประตูและเดินออกไป

เขาไม่ได้ออกไปจากคฤหาสน์ แต่เขากำลังตรงไปที่ห้องรับรอง ห้องที่เขาเพิ่งจะออกมา

ที่ห้องรับรอง ยูเลียนา ลินช์ ยังคงอยู่ที่นั่น

ฮาโรลด์ยืนเฝ้าเธออยู่ที่ประตู เขาไม่อนุญาตให้เธอออกไปไหน หรือแม้แต่ให้ใครเข้ามา

จนกระทั่งเห็นเกรกอรีเดินกลับมา เขาจึงก้าวออกไปด้านข้าง ก่อนจะโค้งคำนับเล็กน้อยแล้วทักทายด้วยความเคารพ "นายน้อย"

แววตาของเกรกอรีมืดมิดราวกับน้ำแข็ง ถ้าหากว่าเขาต้องการที่จะฆ่าใครซักคนในตอนนี้ คนที่ได้มาเห็นเขาในตอนนี้คงไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขากำลังล้อเล่นอยู่หรือเปล่า

เขาถามด้วยเสียงเข้ม “เธออยู่ที่ไหน?”

"อยู่ข้างในครับ"

ฮาโรลด์ดูเหมือนว่าจะสัมผัสได้ถึงความโกรธของเจ้านายของเขา เขาจึงรู้สึกเสียวแปลบขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะพูดเสริมว่า "เธอร้องไห้ตลอดเวลาเลยครับ"

เกรกอรี่ยิ้มเยาะออกมา

ร้องไห้อย่างนั้นเหรอ?

หลังจากที่เธอพยายามยั่วยวนเขา ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับวิกกี้ในตอนนี้ได้มาถึงทางตันแล้ว แต่ว่าเธอยังมีกะจิตกะใจที่จะร้องไห้อยู่อีกเหรอ?

เขาไม่พูดอะไรต่อ แต่กลับถีบประตูออกแล้วเดินเข้าไปข้างในห้อง

ข้างในห้องนั้น ยูเลียนากำลังขดตัวอยู่บนโซฟา

เธอรู้สึกสับสนไปหมด เพราะเหตุการณ์ที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ทำให้แผนที่เธอได้เตรียมมาทั้งหมดต้องยุ่งเหยิง

สายตาอันเยือกเย็นที่เกรกอรีได้จ้องมองเธอนั้นยังตราตรึงอยู่ในจิตใจของเธอ และเธอก็ไม่สามารถสลัดมันให้ออกไปจากหัวของเธอได้

เธอจะทำอะไรได้บ้าง?

ดูเหมือนว่าเขาจะโกรธขึ้นมาจริง ๆ เป็นไปได้ไหมที่เขายังรับไม่ได้หลังจากที่เธอทำอย่างนั้น?

มันเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นจริง ๆ เหรอ?

ขณะที่เธอกำลังคิดถึงเรื่องนี้ หัวใจของเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกพึงพอใจขึ้นมาอีกครั้ง

นี่ถือว่าเป็นสิ่งที่ดี เพราะผู้หญิงคนนั้นได้มาเห็นพวกเขานัวเนียกันด้วยตาของเธอเอง

แม้ว่าวิธีนี้จะไม่ได้ทำให้มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเธอกับเกรกอรี แต่ในสายตาของคนนอก ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็คงจะชัดเจนมากขึ้นแล้ว

เธอยังคงพยายามที่จะครอบครองหัวใจของเกรกอรีมาให้ได้ แม้ว่า… มันจะเป็นแค่การกระทำแบบผิวเผินก็ตาม

วันข้างหน้าทุกอย่างก็คงจะราบรื่นดี

ในขณะที่เธอกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอได้สูดหายใจเข้าไปจนเต็มปอด และคิดไตร่ตรองว่าจะเข้าใกล้เกรกอรีให้มากกว่านี้อย่างไร และแล้วประตูก็ถูกเตะให้เปิดออกด้วยเสียงดังปัง

เสียงที่ดังขึ้นมาเต็มไปด้วยความโกรธซึ่งมันทำให้ยูเลียนาตกใจขึ้นมาทันที

เธอเงยหน้าขึ้นมองตามสัญชาตญาณ และเห็นร่างสูงใหญ่แข็งแรงของเขากำลังเดินตรงเข้ามาจากด้านนอก

รูม่านตาของเธอหดตัวลงเล็กน้อย

แม้ว่าเธอจะคิดมาดีแล้ว แต่ว่าเธอก็ยังเป็นคนที่วางแผนร้ายกับเกรกอรี มันจึงทำให้เธอยังรู้สึกหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย

ในเวลานี้ยูเลียนาได้สวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เธอเพิ่งจะร้องไห้มา ใบหน้าของเธอจึงเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา และดวงตาของเธอยังเป็นสีแดงอยู่ ซึ่งนั้นทำให้เธอดูน่าสมเพชมากขึ้นไปอีก

เธอลุกขึ้นจากโซฟา พลางก้มศีรษะลงเล็กน้อย ก่อนจะร้องออกมาเบา ๆ “เกรกอรี…”

เกรกอรีมองดูเธอด้วยสายตาที่แหลมคม

ภายในใจของเขาเต็มไปด้วยความเดือดดาล แต่ความโกรธนั้นกลับกลายเป็นรอยยิ้มแสนเยือกเย็นบนใบหน้าของเขา

ยูเลียนารู้สึกกลัวสีหน้าของเขามากที่สุด

มันไม่เหมือนกับสิงโตดุร้ายที่กำลังโกรธ แต่เป็นเหมือนงูพิษที่กำลังพันอยู่รอบคอที่ออกแรงรัด เพียงแค่นิดเดียวก็สามารถหักคอได้อย่างง่าย ๆ

อันที่จริงเกรกอรีอยากจะบีบคอเธอมาก

ในขณะที่เขากำลังพิจารณาถึงเรื่องนี้ มือของเขาก็เอื้อมไปคว้าคอของเธอไว้อย่างแรง พลางตะโกนใส่หน้าเธอด้วยความเกรี้ยวกราด

“ใครอนุญาตให้คุณมาทำแบบนี้กับผม ใครอนุญาตให้คุณเข้ามาใกล้ตัวผม พูด!”

เมื่อถูกเขาด่าว่า ใบหน้าของยูเลียนาก็ได้กลายเป็นสีขาวซีดด้วยความตกใจ

คอของเธอถูกบีบรัดแน่นจนเธอรู้สึกหายใจไม่ออก ซึ่งนั่นทำให้เธอตื่นตระหนก

เธอแทบจะไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้เลย เสียงของเธอเบามากจนดูเหมือนว่ามันจะออกมาจากทางจมูกของเธอ

“เกรกอรีคะ คือว่าฉันรักคุณมากจนเกินไป ฉัน… ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ…”

“ฮะ! รักฉันอย่างงั้นเหรอ?”

แววตาของเกรกอรียังคงเย็นยะเยือก เสียงเยาะเย้ยที่ออกมาจากลำคอของเขา ราวกับยาพิษที่มีผลร้ายแรง

เมื่อเธอขยับเขาก็บีบรัดคอของเธอแน่นขึ้น ราวกับงูพิษที่กำลังเลื้อยอยู่บนพื้น

เขาลดเสียงลงและพูดว่า “คุณรักผมมากแค่ไหนเหรอ? ถึงได้กล้าดีที่จะไม่เชื่อฟังคำสั่งของผม และทำอะไรโง่ ๆ คุณคิดว่าถ้าคุณยืนเปลือยกายต่อหน้าผม แล้วผมจะลดตัวลงไปเสพสมกับคนอย่างคุณอย่างงั้นเหรอ? ฮ่า! คุณคิดว่าผมเป็นคนยังไง? คุณคิดว่าผู้หญิงที่เคยนอนกับผู้ชายมากหน้าหลายตามาแล้วอย่างคุณ จะมีสิทธิ์ขึ้นไปบนเตียงของผมได้อย่างงั้นเหรอ?”

คำพูดที่โหดร้ายเหล่านี้ทำให้ใบหน้าของเธอซีดเผือด

เธอกัดริมฝีปากเอาไว้แน่น ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาเกือบจะในทันทีที่เธอตัวสั่นเทา

“ในสายตาของคุณ ฉัน… ฉันมันไร้ค่าขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เกรกอรีเย้ยหยัน

“ฉันไม่ได้พูดความจริงหรอกเหรอ?”

“ไม่! ฉันไม่เคยต้องการให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับฉันเช่นกัน”

ยูเลียนารู้ดีว่าเขากำลังพูดถึงอะไร แต่นั่นเป็นเพราะเธอรู้สึกเจ็บปวด และอับอายมากจนหาที่เปรียบไม่ได้

“ฉันแค่ถูกหลอกและติดกับดักของคนเลวพวกนั้น คุณคิดว่าฉันจะไปทำอะไรได้? ถ้าคุณไม่ได้รักฉันก็ไม่เป็นไร และถ้าคุณจะไม่ชอบฉันก็ตามใจ แต่ทำไมคุณถึงต้องพูดเรื่องนี้ไม่จบไม่สิ้นสักที ความอับอายขายหน้าของฉัน คุณรู้ดีอยู่แล้ว... คุณรู้…”

เธอสำลักน้ำลายตัวเองจนไม่สามารถพูดต่อได้อีก

เกรกอรีมองเธอด้วยความเย็นชา

ผู้หญิงที่บอบบางในกำมือของเขานั้น เปรียบเสมือนดอกไม้สีขาวดอกเล็ก ๆ ที่แบกรับความรุนแรงของพายุเอาไว้

ยูเลียนาที่ดูน่าสงสารและอ่อนแอมาก จนคนส่วนใหญ่อดไม่ได้ที่จะเอ็นดูเธอเมื่อเห็นเธอ

แต่ในสายตาของเขา เธอไม่เคยอยู่ข้างในนั้นเลย เพราะเขามองเห็นแต่ผู้หญิงอีกคนที่อยู่ไกลออกไป

ความอ่อนแอและความเย่อหยิ่งของเธอ ถูกซ่อนเอาไว้เป็นอย่างดีภายใต้ร่างกายที่เยือกเย็นและแข็งกระด้างของเธอ เธอเคยแสดงความอ่อนแอแบบนี้กับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?

ไม่ มันไม่ใช่!

เธอเคยแสดงความอ่อนแอออกมาในก่อนหน้านี้

เมื่อตอนที่องค์กรนกหงษ์หยกล่มสลาย กลุ่มคนที่เธอคิดว่าเป็นพี่น้องของเธอได้คุกเข่าลงต่อหน้าเขา ในตอนนั้นเธอได้แสดงความอ่อนแอออกมาให้เขาเห็น

เธอร้องไห้กับเขา และอ้อนวอนว่าพวกเขาเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเธอ เธอไม่สามารถยืนดูพวกเขาตายไปต่อหน้าต่อตาได้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอขอร้องให้เขาปล่อยพวกเขาไปเพื่อเห็นแก่มิตรภาพที่ดีในวัยเด็กของพวกเขา และเพื่อความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้ต่อกัน!

แต่เขากลับไม่เห็นด้วย

เขาไร้ซึ่งความปราณีเหมือนที่เคยเป็นและลงมือฆ่าพวกเขาทั้งหมด