ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 808

เกรกอรี เกรแฮมไม่เคยลืมสายตาของเธอที่มองเขาในตอนนั้นได้เลย

ก่อนหน้านั้น เธอรักเขามากพอ ๆ กับชีวิตของเธอ แต่หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น เธอจึงมองว่าเขาเป็นเพียงศัตรูของเธอไปตลอดทั้งชีวิตเท่านั้น

เธอเคยจ้องมองเขาด้วยความสุขและความสดใสมาก่อน แต่ต่อมาเมื่อเธอได้เห็นหน้าเขา มันกลับมีแค่ความโกรธแค้นและความเกลียดชัง

แววตาที่เย็นชาและไร้อารมณ์ของเธอ ราวกับว่ากำลังมองดูคนแปลกหน้าคนนึงอยู่เท่านั้น ซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่ในชีวิตของเขาจะไม่มีวันลืม และเขาก็ไม่อยากจะเห็นสายตาแบบนั้นอีกเลย

มือของเกรกอรีอ่อนแรงลงทันที

ยูเลียนา ลินช์ ล้มลงบนโซฟา เธอรู้สึกราวกับว่าเพิ่งจะรอดตัวจากความตายมาได้ เธอรีบเอามือกุมคอไว้ก่อนจะไอออกมาอย่างรุนแรง

ชายคนนั้นมองมาที่เธออย่างเย็นชา

สายตาไร้ซึ่งความอบอุ่นของเขาจ้องไปที่ยูเลียนา ราวกับใบมีดที่เย็นเฉียบ ซึ่งนั่นทำให้เธอรู้สึกกระสับกระส่าย

เธอหันหลังให้เขาและก้มตัวลง เธอไม่กล้าพอที่จะสบตากับเขา

ลางสังหรณ์ร้ายกำลังเกิดขึ้นข้างในหัวใจของเธอ และเธอก็รู้สึกว่าเธออาจจะไม่สามารถหนีจากมันไปได้

ขณะที่เธอกำลังคิดว่าจะต้องทำอย่างไรเพื่อให้เกรกอรียกโทษให้ และปล่อยเธอไปจู่ ๆ ชายคนนั้นก็พูดขึ้นมาว่า

“คุณบอกว่า...คุณรักผมมากใช่ไหม?”

ยูเลียนาตกตะลึงเล็กน้อย

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความสับสน

แม้ว่าเธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงถามเธอแบบนี้ แต่ตราบใดที่มียังมีโอกาส เธอก็จะคว้ามันไว้โดยไม่ลังเลเลย

ดังนั้นเธอจึงพยักหน้า และตอบเขาด้วยความกระตือรือร้นว่า “แน่นอนที่สุดค่ะ! ฉันรักคุณมากที่สุด ถ้าหากว่าฉันไม่ได้รักคุณ ฉันจะพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะได้อยู่ที่นี่ต่อไปทำไมละคะ?”

เกรกอรีเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย

ใบหน้าอันหล่อเหลาและคมเข็มนั้นได้หายเข้าไปในความโกรธ มันถูกแทนที่ด้วยความเย็นชา และแผนการที่สนุกสนานของเขา

เกรกอรีเดินไปนั่งที่โซฟาอีกตัวที่อยู่ข้าง ๆ เขา

เขาทำเป็นแกล้งถามเธออย่างอ่อนโยน

“โอ้ คุณรักผมมากแค่ไหนเหรอ? คุณจะอยู่เพื่อผม หรือว่าตายเพื่อผมได้รึเปล่า?”

ยูเลียน่าชะงัก

แน่นอนว่าเธอไม่ได้คำนึงถึงความเป็นและความตายเลยแม้แต่น้อย

คนอย่างเธอเป็นเพียงแค่ผู้หญิงธรรมดา ๆ คนนึงก่อนที่จะได้พบกับเกรกอรี

ไม่ว่าเธอจะรักหรือชอบคน ๆ นั้นมากแค่ไหน มันก็เป็นแค่เรื่องของการเต็มใจที่จะมีลูกให้คน ๆ นั้นไม่ใช่เหรอ แล้วการมีชีวิตอยู่และความตายของเธอมันเกี่ยวข้องกันอย่างไร?

ในตอนนั้นเกรกอรีมีความตั้งใจที่จะปล่อยเธอไป ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถปฏิเสธเขาได้

เธอพยักหน้าไม่ยอมหยุด

ก่อนจะเอียงศีรษะมองขึ้นไปที่เขาด้วยสายตาอันเป็นที่รักอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

“แน่นอนค่ะ ฉันเต็มใจ! ตราบใดที่มันเป็นสิ่งที่คุณต้องการ และตราบใดที่มันเป็นสิ่งที่ฉันสามารถทำได้ ฉันยินดีที่จะทำเพื่อคุณ!”

"เธอพูดจริงใช่ไหม?"

เกรกอรีหัวเราะออกมาเบา ๆ

“หึ...คลั่งรักงั้นเหรอ”

เขาเอนหลังพิงโซฟา ท่าทางของเขาดูสงบและไว้ตัว เขานั่งไขว้ขาและวางมือทั้งสองไว้บนที่วางแขนของโซฟา จากนั้นเขาก็ใช้นิ้วเรียวงามเคาะตรงที่วางแขนเป็นระยะ ๆ

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “ในกรณีแบบนี้ ผมมีเรื่องอยากให้คุณช่วยดูแลหน่อย”

ยูเลียนาตกตะลึง

เธอมองเขาด้วยความมึนงง

"คืออะไรเหรอคะ?"

เกรกอรียิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “คุณยังจำคุณฟลินเดอร์ที่คุณเคยเจอมาก่อนหน้านี้ได้ไหม?”

ยูเลียนาพยักหน้าพลางพูดว่า “ค่ะ ฉันจำได้”

“ดูเหมือนว่าเขาจะสนใจในตัวคุณมากนะ ผมอยากให้คุณดูแลเขาในครั้งต่อไปที่เขามาแทนผมหน่อย”

สีหน้าของยูเลียนาเปลี่ยนไป

เธอดูไม่ค่อยมีชีวิตชีวา

ให้ดูแลเขา? มันหมายความว่าอย่างไร?

เขาจะยกเธอให้กับ...คุณ... ฟลินเดอร์นั้นเหรอ?

เธอรับรู้ได้ในทันทีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น สีแดงเลือดฝาดบนใบหน้าของลียูนาได้จางหายไป เธอเริ่มมองเขาเปลี่ยนไป จากความรักไปสู่การหมดความเชื่อถือ

“เกรกอรี เกรแฮม คุณ…”

แม้ว่าเธอจะรู้สึกละอายแก่ใจอยู่บ้าง จนเธอรู้สึกแทบจะทนไม่ไหว แต่เธอก็ไม่อยากถูกลดคุณค่าในตัวเองให้กลายเป็นสิ่งของที่ใครก็สามารถใช้ได้

แต่เธอก็ทำได้เพียงแค่พูดชื่อของเขาออกมาและเงียบไป

เกรกอรีพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดหรอก ผมบอกไปแล้ว เราทั้งคู่ต่างก็รู้ดีว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเป็นสับสน

“ถึงแม้ว่า ชิม่อน ฟลินเดอร์ จะแก่คุณกว่าเล็กน้อย แต่เขาก็ยังถือว่าดูดีอยู่ ส่วนในแง่ของสถานะ เขาไม่ได้อยู่ในระดับที่ต่ำกว่าผมอย่างแน่นอน ดังนั้นคุณจะไม่เสียเปรียบอะไรเลยถ้าคุณตามเขาไป”

คำพูดของเขาได้จางหายไป และทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบงัน

ยูเลียนารู้สึกว่าเธอไม่เคยพบกับคนที่สุขุม และน่ารังเกียจเท่ากับเกรกอรีเลยในชีวิตของเธอ

เขาไม่ต้องการเธอ เขาจึงยกเธอให้กับคนอื่น พร้อมกับเตะหัวใจของเธอออกไปนอกประตู

แล้วเขาจะพาเธอมาที่นี่เพื่ออะไร?

หัวใจของยูเลียนามีแต่ความว่างเปล่า เธอไม่คิดเลยว่าตั้งแต่แรก เกรกอรีก็ไม่เคยพูดว่าเขาชอบเธอ หรือแม้แต่จะยอมรับเธอเลยแม้แต่น้อย

ทั้งหมดทั้งมวนมันเป็นแค่เพียงความปรารถนาของเธอฝ่ายเดียว

ยูเลียนาเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยน้ำตานองหน้า

แววตาของเธอมีแต่ความเศร้าโศกตอนที่เธอกำลังสะอื้นไห้

“ในสายตาของคุณ ฉันเป็นแค่คนแบบนั้นเหรอ? คุณคิดว่าที่ฉันชอบคุณเพราะคุณเป็นคนที่มีอำนาจงั้นเหรอ? เกรกอรี คุณคิดกับฉันแบบนั้นได้ยังไง?”

เมื่อเกรกอรีเห็นการกระทำของเธอ มันเลยทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

ความอดทนของเขาเริ่มหมดลงทีละนิด

เขาพูดจาเยาะเย้ย

“มันไม่สำคัญหรอกนะว่าผมจะคิดยังไงกับคุณ ถ้าคุณไม่เต็มใจ ผมจะหาคนให้ไปส่งคุณที่ประเทศจีนในวันพรุ่งนี้ นั่นคือทั้งหมดที่ผมจะทำเพื่อคุณได้ หลังจากที่คุณกลับไปถึงที่จีนแล้ว ผมจะไม่ส่งตัวคุณให้กับพ่อของคุณ โลกใบนี้มันช่างกว้างใหญ่ คุณควรจะมีที่ไปสักที่ มันคงจะดีกว่านี้ใช่ไหมละ?”

ยูเลียนาตกใจเล็กน้อย

ก่อนที่สีหน้าของเธอจะเปลี่ยนไปอีกครั้ง

เกรกอรีมองเธอด้วยรอยยิ้มและพูดต่อ “ผมไม่ได้ชอบคุณ คุณก็ควรรู้ตัวตั้งแต่ที่คุณได้พยายามแล้ว คุณไม่ใช่ผู้หญิงที่จะสามารถอยู่เคียงข้างผมได้ และในตอนนี้ผมมีสองทางให้คุณเลือก ผมจะให้เวลาคุณคิดสิบนาที และถ้าอีกสิบนาทีคุณยังให้คำตอบกับผมไม่ได้ ผมจะส่งคุณกลับไปที่จีน ว่าไง?”

ใบหน้าของยูเลียนาซีดเผือดราวกับกระดาษขาว

เมื่อเห็นใบหน้าที่อิ่มอกอิ่มใจของเขา เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเกลียดเขา

ยูเลียนามีความภาคภูมิใจและหลงตัวเองมาโดยตลอด แม้ว่าเธอจะอายุได้เพียงแค่ 20 ปีเท่านั้น

เธอมาจากภูมิหลังที่ดี ครอบครัวของเธอมั่งคั่ง และเธอก็เติบโตขึ้นมาเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของพ่อแม่ของเธอ

แม้ว่าในเวลาต่อมาเธอจะพบกับเหตุการณ์ที่โชคร้ายและถูกทำให้ต้องอับอาย แต่สิ่งนั้นก็ไม่สามารถทำลายความภาคภูมิใจในตนเองของเธอไปได้

เธอคิดด้วยความภาคภูมิใจว่า ถ้าเธอต้องการอะไรเธอก็จะต้องเอามันมาให้ได้

แต่ทว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอนั้น ช่างเป็นคนที่เย็นชาและไร้หัวใจ

เขาเป็นเหมือนกับแผ่นโลหะที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเมื่อโดนน้ำ แม้ว่าเธอจะลดตัวลงและอ้อนวอนเขาด้วยความสิ้นหวัง แม้ว่าเธอจะใช้ร่างกายของเธอเพื่อยื้อเขาเอาไว้ แต่เขาก็ยังทิ้งเธอด้วยการสะบัดมือของเขา และไม่สนใจแม้แต่จะมองเธอ

หัวใจของยูเลียนาสั่นสะท้านอย่างรุนแรง

เมื่อเกรกอรีเห็นว่าเธอยังเงียบอยู่ เขาก็ไม่ได้เร่งเธอแต่อย่างใด เขาเพียงแค่นั่งอยู่ที่นั่นและรออย่างเงียบ ๆ ต่อไป

ตั้งแต่แรกเริ่ม เมื่อเขาได้พบกับยูเลียนา เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ดูคุ้นเคยราวกับว่าเขาเคยเห็นเธอที่ไหนสักแห่งมาก่อน

แต่เขาก็ไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะเขาไม่เคยใส่ใจผู้หญิงคนไหนเลยนอกจากวิกกี้ โทมัส

ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอดูคุ้นเคยขนาดไหน เพราะต่อให้เขาจะรู้จักเธอจริง ๆ เขาก็ไม่ได้คิดอะไรกับเธออยู่ดี

แต่หลังจากที่พวกเขากลับมาที่คฤหาสน์แล้ว มันก็มีบางครั้งที่ยูเลียนาเสนอตัวของเธอให้กับเขา