ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 813

เกรกอรี เกรแฮมพูดออกมาเบา ๆ ว่า “เมื่อคืนฉันก็บอกกับเธอไปแล้วหนิว่าฉันจะส่งยูเลียนาไปที่อื่น และเธอจะไม่ได้เห็นหน้าของยูเลียนาอีกเลย แน่นอนว่ามันไม่ใช่ภัยคุกคามต่อตัวเธอ ดังนั้นเธอไม่จำเป็นต้องทำร้ายผู้หญิงคนนั้นแบบนี้ เพราะยิ่งเธอทำแบบนี้ฉันจะรู้สึก…”

เขาหยุดกระทันหันและพูดต่อไปไม่ได้

วิกกี้ โทมัสรู้สึกเพียงแค่ว่าหัวใจของเธอถูกต่อยเข้าไปอย่างแรง เธอรู้สึกชาและเสียวสันหลังวาบ

เธอหยุดพูดและเบ้ปาก มองไปที่เขาอย่างไม่ขยับเขยื้อน

ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอถามด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “นายรู้สึกยังไง พูดออกมาให้ชัด! เกรกอรี นายคิดยังไงถ้าฉันทำแบบนี้”

แววตาของเกรกอรีเริ่มแข็งกร้าวมากขึ้น

เขาไม่มีความสุภาพอีกต่อไป เขาพูดออกมาตรง ๆ ว่า “มันทำให้ฉันรู้สึกว่าเธอเป็นแค่คนแปลกหน้า น่าเบื่อและใจแคบ ในแบบที่วิกกี้คนเก่าไม่เคยเป็น เธอควรจะรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นแตกต่างจากเธอมาก ยูเลียนาไม่ได้อยู่บนสนามแข่งขันเดียวกันกับเธอ และในทุก ๆ ด้านยูเลียนาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอ”

“สำหรับคนอย่างเธอที่ไม่เคยถูกคุกคามอะไรเลย ทำไมเธอต้องหาเรื่องยูเลียนาทุกวิถีทางด้วย? มันจะเป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่เหรอ ถ้าเธอจะปล่อยให้ยูเลียนาได้เป็นอิสระเช่นเดียวกับเธอ?”

วิกกี้ตกตะลึง

เธอไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเธอจะได้ยินคำแบบนี้ออกจากปากของผู้ชายคนนี้

วิกกี้เปิดปากของเธอแต่ก็พูดอะไรไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกอยากจะประชดประชันเขาขึ้นมา

แววตาที่แสนจะเย็นชาของเธอจ้องมองไปที่เกรกอรีด้วยความเย้ยหยัน

“นั่นมันก็แค่สิ่งที่นายคิด เอาล่ะ เกรกอรี เกรแฮม จำสิ่งที่ฉันจะพูดในวันนี้เอาไว้ให้ดี แล้วกลับไปดูตัวเองในภายหลังว่านายมันดูงี่เง่าแค่ไหนในเวลานี้”

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็ไม่สนใจใยดีเขาอีกเลย เธอหันหลังกลับมาแล้วผลักรถเข็นออกไป

เกรกอรียังยืนอยู่ตรงนั่น เขาไม่ได้ตามเธอไป

เขาเพียงแค่มองดูเธอที่กำลังจากไปด้วยดวงตาที่เศร้าสร้อย

วิกกี้รู้สึกโกรธมาก จึงรีบเข็นรถเข็นตรงดิ่งกลับไปที่ห้องของเธอ

เธอกระแทกประตูอย่างแรงแล้วเตะไปที่ขอบเตียง

แต่ว่าเตียงไม่ขยับจากการถูกเตะเลยสักนิด มันกลับเป็นขาของเธอเองที่เจ็บปวดอย่างรุนแรง

แม้แต่วิกกี้ที่สามารถทนต่อความเจ็บปวดได้มากที่สุด ยังต้องกุมขาของเธอเอาไว้และสบถออกมา

บ้าเอ๊ย!

เธอลืมไปว่าขาของเธอได้รับบาดเจ็บ

ข้างนอกประตูแอนเดรียได้กลับมาจากการทำงานที่เธอได้ขอเอาไว้ เมื่อเธอเห็นวิกกี้นั่งอยู่ตรงนั้นพร้อมกับกุมขาของเธอแล้วทำหน้าบูดบึ้ง ใบหน้าของแอนเดรียก็เปลี่ยนไป เธอรีบวิ่งเข้าไปหาวิกกี้

“คุณโทมัสคะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

วิกกี้จับขาของเธอและกลอกตามองบน

นี่มันเรื่องบ้าบออะไร ทำไมเธอถึงได้ทำร้ายตัวเอง?

'ฉันไม่ใช่คนประมาท ดังนั้นทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะความหายนะนั้น เกรกอรี เกรแฮม!'

ขณะที่เธอกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอเกิดความรู้สึกเกลียดชังขึ้นมาในใจของเธออีกครั้ง เมื่อแอนเดรียเห็นว่าวิกกี้เงียบไป เธอตื่นตระหนกมากและพูดว่า "รอแปปนึงนะคะ ฉันจะโทรตามหมอมาเดี๋ยวนี้"

แอนเดรียลุกขึ้นและรีบวิ่งไปที่ประตู

แต่ก่อนที่เธอจะวิ่งพ้นประตูออกไป เธอก็ได้ยินเสียงตะโกนดังมาจากข้างหลังของเธอว่า "กลับมาก่อน!"

เมื่อเธอหันหลังกลับมา เธอก็เห็นว่าวิกกี้นั่งอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าซีดเผือด

“คุณโทมัสคะ…”

“ไม่ต้องไปหรอก!”

วิกกี้พูดอย่างไม่อ้อมค้อม "ฉันไม่เป็นไร ฉันเผลอทำบางอย่างไปโดยไม่ได้ตั้งใจ"

หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้น เธอก็เอามือถูไปบริเวณที่เธอได้รับบาดเจ็บ

แอนเดรียเห็นแบบนี้จึงเดินกลับเข้ามาอย่างไม่เต็มใจนัก

“คุณโทมัสคะ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?”