ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 814

วิกกี้ โทมัสขมวดคิ้วเข้าหากัน ใบหน้าของเธอดูกระวนกระวาย หลังจากถูกรบกวนด้วยเสียง เธอเอ่ยถามว่า “ใครอยู่ข้างนอกนั่น?”

แอนเดรียเดินเข้าไปทางประตูแล้วกระซิบว่า "คุณลินช์ค่ะ"

วิกกี้ขมวดคิ้วหนักเข้าไปอีก

นังแม่มดเจ้าเล่ห์คนนั้นอีกแล้วเหรอ?

เธอมาทำอะไรที่นี่?

ไม่ว่าเธอจะมาที่นี่เพื่ออะไร แต่เธอก็ส่งเสียงดังมากจนวิกกี้ไม่สามารถงีบหลับได้เลย

และเนื่องจากว่าเธอไม่สามารถงีบหลับได้ เธอก็อาจจะต้องลุกขึ้นให้ได้เช่นกัน

วิกกี้ลุกจากเตียงด้วยความไม่เต็มใจ และขอให้แอนเดรียเข็นรถพาเธอออกไป

เมื่อเธอออกไปข้างนอก เธอก็เห็นว่า ยูเลียนา ลินช์ กำลังตำหนิสาวใช้อยู่

พวกเธออาศัยอยู่ในอาคารเสริมเดียวกัน และห้องพักของพวกเธอก็อยู่ชั้นเดียวกัน แต่ว่าอยู่คนละฝั่งของอาคาร

ในวันปกติธรรมดา วิกกี้จะไม่ค่อยออกไปไหนมากนัก จึงถือว่าเป็นเรื่องยากที่พวกเธอสองคนจะเจอกัน เว้นแต่ว่าจะมีใครบางคนจงใจรออยู่ที่นั้น

ด้วยเหตุนี้พวกเธอทั้งสองคนจึงอยู่ด้วยกันได้มาเป็นเวลานานโดยไม่มีความขัดแย้งกัน

ในตอนนี้เห็นได้ชัดเลยว่า ยูเลียนากำลังยืนอยู่ที่นั่นโดยเอาแขนโอบเอวของเธอเอาไว้ และกำลังด่าสาวใช้จากอาคารเสริมอยู่

วิกกี้จำสาวใช้คนนั้นได้ เธอเป็นหนึ่งในแม่ครัวที่รับผิดชอบเรื่องอาหารของพวกเธอที่ห้องครัวฝั่งนี้

โดยปกติแล้ว อาหารที่เธอและยูเลียนากินทั้งหมดจะถูกจัดเตรียมโดยแม่ครัวคนนี้

ถึงแม้ว่าทักษะของแม่ครัวคนนี้จะไม่ได้ดีที่สุด แต่ก็ยังถือว่าดีอยู่ เพราะแม้แต่คนอย่างวิกกี้เอง ที่มีนิสัยค่อนข้างจู้จี้จุกจิก ก็ยังอดไม่ได้ที่จะชื่นชมการทำอาหารของเธอในบางครั้ง

ในครั้งนี้ยูเลียนาพยายามจะทำอะไรกันแน่?

เนื่องจากว่าแม่ครัวคนนี้ก็เป็นคนทำอาหารให้เธอทานเช่นเดียวกัน วิกกี้จึงไม่สามารถเพิกเฉยได้ เธอขอให้แอนเดรียเข็นรถของเธอไปที่นั้น

เมื่อไปถึงที่นั่นวิกกี้ก็สรุปได้ว่า ความขัดแย้งที่เกิดขึ้นก็คือ ยูเลียนาต้องการชามรังนกในตอนเช้า และแม่ครัวก็ได้ทำรังนกไปให้เธอ

เมื่อรังนกถูกส่งไปให้เธอ แต่ในภายหลังยูเลียนาก็พบว่ารังนกนั้นเก่าแล้ว เธอจำได้ว่าเมื่อไม่กี่วันก่อน พ่อบ้านออสบอร์นเพิ่งจะซื้อรังนกใหม่มา

เธอจึงสงสัยว่าแม่ครัวคงจะแอบเปลี่ยนรังนกอันใหม่ที่พ่อบ้านออสบอร์นให้มา และใส่รังนกเก่าเข้าไปแทน แล้วเธอก็คงจะเอารังนกใหม่กลับไปเพลิดเพลินที่บ้านของตัวเอง

แม่ครัวคนนี้แต่งงานและมีลูกแล้ว เธอไม่เหมือนกับสาวใช้คนอื่น ๆ สามีของเธอก็ทำงานให้กับบริษัทใหญ่ในเมือง และลูกของเธอก็ไปโรงเรียนอนุบาล ดังนั้นเธอจึงไม่ได้อยู่ที่คฤหาสน์ในตอนกลางคืน

ทุกวันหลังจากที่เธอทำอาหารเย็นเสร็จ เธอก็กลับบ้านไปอยู่กับสามีและลูกของเธอ

เมื่อยูเลียนาพูดเช่นนั้น เห็นได้ชัดว่าเธอรู้ว่าไม่มีทางที่สาวใช้จะพิสูจน์ได้ว่าเธอไม่ได้ขโมยรังนกไป

เป็นเวลาหลายวันแล้วที่พ่อบ้านออสบอร์นได้ส่งรังนกอันใหม่ให้กับเธอ

แม้ว่าจะหามันไม่เจอจากตัวของเธอ แต่ตราบใดที่ยูเลียนาบอกว่าเธอต้องเอามันไปซ่อนไว้แน่ ๆ สาวใช้ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้

ดังนั้นสาวใช้จึงจำเป็นต้องยืนเผชิญหน้ากับท่าทีที่เย่อหยิ่งของยูเลียนาต่อไป จนเธอรู้สึกกังวลมากจนแทบจะร้องออกมา เพราะเธอไม่สามารถปกป้องตัวเองได้

แววตาของวิกกี้เริ่มเย็นชาลง

ทันใดนั้น เธอรู้สึกว่านิ้วมือของเธอที่กำลังจับกับที่วางแขนของเก้าอี้รถเข็นแน่นขึ้น แม้ว่ามันจะสั่นเล็กน้อย

เธออดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมา และเห็นท่าทางกังวลและหงุดหงิดของแอนเดรีย

ด้วยความสงสัยในใจ เธอถามด้วยเสียงต่ำ “รู้จักกันเหรอ?”

แอนเดรียได้ยินดังนั้น จึงก้มศีรษะลงและสบสายตาที่อ่อนโยนของเธอ ก่อนจะกัดริมฝีปากของเธอและพยักหน้า

“เธอเป็นเพื่อนของฉันเองค่ะ เรามาจากบ้านเกิดเดียวกัน ปกติเราสนิทกันมาก เธอ…”

แอนเดรียหยุดพูดไปชั่วคราว และในท้ายที่สุด เธอก็พูดต่อว่า “เธอเป็นคนบริสุทธิ์ และซื่อสัตย์มากค่ะ ไม่มีทางที่เธอจะเป็นคนโลภที่เห็นแก่ได้กับของเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้หรอกค่ะ”

วิกกี้พยักหน้ารับรู้เล็กน้อย

เมื่อเธอหันหน้ากลับไปมองที่ยูเลียนาอีกครั้ง แววตาที่ใสสะอาดของเธอก็เริ่มเย็นชาลงอย่างช่วยไม่ได้