ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 815

ยูเลียนาสามารถทำร้ายแอนเดรียได้ตามที่เธอต้องการได้อย่างไร?

ยูเลียนาลุกขึ้นยืนพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า เธอปรบมือและพูดอย่างสบายใจ "คนรับใช้ที่ต่ำต้อยเช่นเธอ กล้าดียังไงถึงมาพูดแทรกเจ้านาย? ในเมื่อเธอไม่รู้กฎ วันนี้ฉันจะสอนมันให้กับเธอเอง”

ทันทีที่เธอพูดคำเหล่านี้ออกมา ใบหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไป

แอนเดรียหน้าแดงจัดด้วยความโกรธ เธอกุมใบหน้าข้างที่ถูกตบเอาไว้ และเดือดดาลจนพูดอะไรไม่ออก

ในขณะนั้นเอง

จู่ ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น

ยูเลียนารู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาที่ขาของเธอ และร่างกายของเธอก็ขดงอตามสัญชาตญาณในวินาทีถัดมา

ทุกคนต่างก็ตกใจ แต่ก่อนที่จะมีใครเข้าไปช่วย วิกกี้ก็ได้เอาเท้าอีกข้างหนึ่งของเธอเหยียบไว้บนท้องของยูเลียนาแล้ว

โชคดีที่ขาของวิกกี้ได้รับบาดเจ็บในตอนนี้ เธอจึงออกแรงได้ไม่มากนัก ยูเลียนาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและล้มลงกับพื้น

หากเป็นวันปกติที่วิกกี้ไม่ได้รับบาดเจ็บที่ขาของเธอ ผู้หญิงคนนั้นคงถูกเตะโด่งกลับไปแล้ว

วิกกี้พูดอย่างเย็นชาว่า “ในเมื่อเธอไม่รู้จักกฎ วันนี้ฉันจะเป็นคนสอนเธอเอง คุณลินช์ เธอคิดยังไงกับบทเรียนบทนี้ละ เป็นที่หน้าพอใจรึเปล่า?”

ยูเลียนากุมท้องของเธอเอาไว้ด้วยความโกรธจัด แม้ว่าเธอต้องการจะแก้แค้น แต่เธอก็ยังไม่สามารถเอาชนะวิกกี้ที่เป็นอัมพาตครึ่งตัวได้

เธอโกรธมากจนพูดอะไรไม่ออกเป็นเวลานานพอสมควร

วิกกี้ยกริมฝีปากของเธอขึ้นอย่างเยาะเย้ยอย่างเย็นชา

เธอหันกลับมาและเหลือบมองแม่ครัวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ที่กำลังก้มหน้าลง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เธอชื่ออะไร”

แม่ครัวถูกใส่ร้ายและตกเป็นเป้าหมายของยูเลียนาโดยไม่มีเหตุผล เธอรู้สึกทั้งโกรธและหวาดกลัวอยู่ในใจ เธอได้ยินมาว่าคุณลินช์เป็นคนดื้อด้านและไร้เหตุผล แต่เธอก็คิดว่าตราบใดที่ไม่มีปัญหากับอาหารที่เธอทำในครัว เธอก็จะไม่สร้างปัญหาใด ๆ ให้กับยูเลียนา

เธอไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา

เธอคิดไปจนถึงขั้นว่าเธอจะต้องตกงานในวันนี้แน่ ๆ แต่จู่ ๆ วิกกี้ก็เข้ามาช่วยขัดขวางเอาไว้

ในเวลานี้แม่ครัวรู้สึกขอบคุณวิกกี้อย่างท้วมท้น

เมื่อถูกถาม แม่ครัวจึงตอบออกไปอย่างรวดเร็วว่า “ฉันชื่อเรน่าค่ะ คุณโทมัส”

วิกกี้พยักหน้า

“เธอจำรังนกที่คุณลินช์พูดถึงได้ไหม?”

สีหน้าของแม่ครัวขมขื่นเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เธอรีบพูดว่า “จำได้ค่ะ เมื่อสามวันก่อน พ่อบ้านออสบอร์นนำกล่องรังนกที่ดีที่สุดมาให้หลายกล่อง และบอกว่ากล่องพวกนี้สำหรับคุณโทมัสและคุณลินช์ เพื่อบำรุงร่างกายของพวกคุณค่ะ

“ฉันไม่ได้สนใจมันมากนัก เลยเก็บมันไว้ในตู้พร้อมกับส่วนผสมโทนิคอื่น ๆ เช้าวันนี้คุณลินช์บอกว่าเธอต้องการดื่มรังนก ฉันก็เลยเอามันออกมาเคี่ยวก่อนจะส่งไปให้เธอ แต่คุณลินช์กลับบอกว่ามันเป็นรังนกเกรดต่ำค่ะ

“คงมีเพียงแค่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าฉันเก็บมันไว้ในตู้ และฉันก็ไม่ได้สัมผัสมันหลังจากนั้นอีกเลย ฉันจะรู้ได้ยังไงกันคะว่ารังนกชั้นดีจะกลายเป็นรังนกเกรดต่ำไปได้ในทันใด?”

“คุณโทมัสคะ ฉันถูกใส่ร้าย คุณต้องไห้ความยุติธรรมกับฉันนะคะ”

หลังจากที่แม่ครัวได้พูดจบ วิกกี้ก็ไม่รีบร้อนที่จะตัดสินเรื่องนี้

แต่กลับเป็นยูเลียนาที่กระโดดขึ้นมาจากพื้นทันทีเมื่อได้ยินเรื่องนี้

เธอชี้ไปที่ใบหน้าของแม่ครัวและสาปแช่ง “ดีหนิ แกหมายความว่าฉันกล่าวหาแกแบบส่ง ๆ งั้นเหรอ?”

แม่ครัวรู้สึกกลัว เธอจึงหดตัวและก้มศีรษะลงต่ำเล็กน้อย

เสียงของเธอเบาลง “ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นค่ะ”

ยูเลียนาหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา

“ฉันเกิดในครอบครัวที่ร่ำรวย แต่ที่บ้านของฉันก็ไม่ได้มีรังนกแบบนี้ให้กินบ่อยมากนัก เกรกอรีดูแลฉันเป็นอย่างดี และมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับฉัน ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหรืออาหาร แล้วทำไมฉันถึงต้องมาสนใจกับเรื่องไร้สาระแบบนี้ด้วย?

“ฉันก็แค่โกรธที่แกกล้าหลอกฉัน และทำเหมือนว่าฉันเป็นคนโง่ เห็นได้ชัดว่ามีรังนกเกรดดีกว่าสองสามกล่อง แต่แกกลับเอารังนกเกรดต่ำมาให้ฉันแทน แกทำให้ฉันดูโง่ และคิดว่าฉันคงจะไม่รู้? หรือว่าแกคิดว่าฉันหัวอ่อนเชื่อคนง่าย ห๊ะ?”

ใบหน้าของแม่ครัวกลายซีดเผือดเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ

แม้แต่คนรับใช้ที่เหลือที่ยืนอยู่ด้านข้างก็สั่นเทาเล็กน้อย

พวกเขาทั้งหมดได้ยินมาว่าปกติแล้ว ยูเลียนาเป็นคนที่ดื้อรั้นและยากที่จะควบคุมเธอได้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้คาดคิดว่าเธอจะเป็นหนักขนาดนี้

ฟังจากวิธีการพูดของเธอ ดูเหมือนว่าข้อกล่าวหาของเรน่า ในวันนี้จะไม่สามารถลบล้างไปได้