ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 818

ทุกคนต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย

"ใช่ เธอพูดถูก"

“ใครจะเข้าไปได้โดยที่ไม่มีกุญแจ? ไม่มีใครสามารถบินเข้าไปได้!”

“พูดอีกอย่างก็คือ มันไม่สามารถทำได้โดยพนักงานในครัว”

คนหัวใสกล่าวเสริม

“หรือว่าใครคนนั้นจะขโมยกุญแจออกมาแล้วนำมันไปคืนทีหลัง?”

ชายหนุ่มผู้รับผิดชอบกล้องวงจรปิดส่ายหน้า

“สิ่งนั้นเป็นไปไม่ได้ ผมเก็บกุญแจไว้กับตัวเองตลอดและไม่เคยนำมันออกเลย ดังนั้นมันจึงเป็นไปไม่ได้ที่มันจะถูกขโมย”

ทันใดนั้นทุกคนก็รู้สึกสับสน

ไม่มีใครขโมยกุญแจไป แต่กล้องวงจรปิดถูกดัดแปลงแก้ไขจริง ๆ แล้วมันจะเป็นฝีมือของใคร หรือว่าผี?

เมื่อคิดเช่นนี้ ใครบางคนก็หน้าซีดเซียว

วิกกี้ไม่เชื่อเรื่องการมีอยู่ของผี

ด้วยใบหน้าที่สงบและการจ้องมองที่เย็นชา เธอจ้องมองไปทุกใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าเธอ

ในที่สุดสายตาของเธอก็จับจ้องไปยังเด็กสาวคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ที่มุมห้อง

เด็กสาวดูเด็กมาก เธอมีอายุราว ๆ สิบหกหรือสิบเจ็ดปี อาจจะพูดได้ว่าเธอยังไม่โตพอที่จะทำงาน

อย่างไรก็ตาม วิกกี้ก็นึกขึ้นได้ว่าเธอเคยเดินผ่านสวนอยู่ครั้งหนึ่งและได้ยินคนรับใช้พูดคุยกันว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่นี่มาสามปีแล้ว

ถ้าตอนนี้เธออายุราว ๆ สิบหกหรือสิบเจ็ด จึงหมายความว่าเธอมีอายุเพียงแค่สิบสาม หรือสิบสี่ปีเมื่อสามปีที่แล้ว!

หากไม่นับข้อเท็จจริงที่ว่าเกรกอรียอมให้เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ มาทำงานเป็นสาวใช้ที่นี่ เมือตอนที่วิกกี้ได้ยินเช่นนั้น เธอก็รู้สึกเสียใจ เห็นอกเห็นใจ และให้ความสนใจกับเด็กผู้หญิงคนนั้น

เด็กหญิงกำลังก้มหน้าลงต่ำจนแทบจะฝังอยู่ในอก

มือของเธอข้างหนึ่งกำลังจับที่ชายเสื้อของเธออย่างกระวนกระวาย และเธอก็ดูเป็นกังวลและหวาดกลัว

วิกกี้อดไม่ได้ที่จะถามออกไป

“เธอเป็นอะไร?” จู่ ๆ เธอก็ถาม

ทุกคนชะงักแล้วหันไปมองที่หญิงสาวทันที

เมื่อรู้สึกได้ถึงการจ้องมอง หญิงสาวจึงเงยหน้าขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าที่ซีดเซียวและหวาดกลัว

“ฉัน ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ…”

แม้ว่าเธอจะปฏิเสธ แต่เสียงของเธอก็สั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด เธอกำลังกระวนกระวายอยู่ภายในใจ

การแสดงออกของวิกกี้มืดมนลง

เมื่อมาถึงจุดนี้ ยูเลียนาก็เห็นได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เมื่อเธอตระหนักได้ เธอจึงลุกขึ้นและดึงหญิงสาวออกจากฝูงชนทันที

"ตอบมาสิ! เธอเป็นคนที่ขโมยรังนกไปเหรอ?”

น้ำเสียงของเธอแหลมคมด้วยความโกรธ จนทำให้หญิงสาวตัวสั่นด้วยความกลัวและคุกเข่าลงต่อหน้าทันที

“ฉันไม่ได้! ฉันไม่ได้ขโมยไป! ฉันเจอรังนกอยู่ในสวน!”

ทุกคนตกใจกับคำพูดของเธอ

ดูเหมือนว่าแอนเดรียคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ดวงตาของเธอเย็นชาลง จากนั้นเธอก็หันหลังออกไปทันที

วิกกี้ไม่ได้หยุดเธอ แน่นอนว่า ในไม่ช้าแอนเดรียก็กลับมาพร้อมกับกล่องรังนกคุณภาพสูง

เธอตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก