ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 819

คนเหล่านั้นส่งเธอออกไป

การลงโทษของพ่อบ้านออสบอร์นถือเป็นความเมตตาต่อทุกคน

อย่างไรก็ตาม วิกกี้ยังคงรู้สึกไม่สบายใจ

เธอไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอรู้สึกว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเจียน่าไม่น่าจะใช่คนที่จะทำอะไรเช่นนั้นได้

แต่ในเวลานี้หลักฐานทั้งหมดชี้ไปที่เธอ แม้แต่วิกกี้เองก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ ดังนั้นสิ่งที่เธอทำได้คือการปล่อยให้มันเป็นเช่นนั้นไป

ในที่สุดเรื่องขบขันก็จบลง

วิกกี้รู้สึกเพลียเล็กน้อย จึงบอกให้แอนเดรียพาเธอกลับไปที่ห้องของเธอ

เมื่อเธอเดินผ่านทางเดิน เธอก็เห็นเรน่าและสาวใช้อีกสองสามคนกำลังจะไปส่งเจียน่า พวกเขาออกจากห้องของคนรับใช้ และมุ่งหน้าไปยังประตูทางเข้าหลัก

เจียน่าถือกระเป๋าเดินทางที่ดูธรรมดาเอาไว้ในมือและสะพายกระเป๋าเป้เอาไว้ข้างหลัง สิ่งเหล่านั้นคงจะเป็นสมบัติของเธอทั้งหมด

เธอยังคงร้องไห้และยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา

ในเวลาเดียวกัน เธอก็พยักหน้าราวกับว่าเธอเข้าใจในสิ่งที่เรน่า และคนอื่น ๆ พูด

วิกกี้ถอนหายใจ ในขณะที่เธอมองเห็นเช่นนั้น

จากนั้นเธอก็หันหลังกลับและมุ่งหน้าไปยังห้องของเธอ

เมื่อเรื่องวุ่นวายทั้งหมดเกิดขึ้น เธอจึงไม่มีอารมณ์ทานอาหารกลางวัน

ในตอนบ่ายเธอฝึกปาลูกดอกอยู่ในห้องของเธอเป็นเวลาสองชั่วโมง และไม่ได้ออกจากห้องจนถึงเวลาของอาหารเย็น

เมื่อฤดูร้อนมาถึง พระอาทิตย์จึงตกช้าลง คฤหาสน์ถูกสร้างขึ้นที่ริมแม่น้ำและยังอยู่บนที่สูง ดังนั้นสถานที่แห่งนี้จึงไม่ร้อนในฤดูร้อน

ในตอนเย็นหลังจากที่พระอาทิตย์ตกดินแล้ว น้ำในแม่น้ำก็พัดพาลมเย็นสดชื่นผ่านเข้ามา

วันนี้วิกกี้อารมณ์ดี เธอไม่ได้ทานอาหารในห้องของเธอ และแน่นอนว่าเธอจะไม่ไปทานอาหารกับยูเลียนาที่ห้องอาหารในอาคารเสริม ดังนั้นเธอจึงบอกให้แอนเดรียนำอาหารเย็นของเธอไปให้ที่ระเบียงชั้นสอง

ระเบียงที่ชั้นสองหันหน้าออกไปทางแม่น้ำ ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลาหนึ่งทุ่มที่ท้องฟ้ายังคงไม่มืดมิด แต่สถานที่ก็ถูกส่องประกายไปด้วยแสงไฟแล้ว

แสงจันทร์ได้เคลื่อนที่ขึ้นมาบนท้องฟ้าและสะท้อนเงาลงในแม่น้ำ

วิกกี้เกียจคร้านเกินกว่าที่จะปรับเปลี่ยนที่นั่ง เธอจึงนั่งอยู่บนรถเข็นและทานอาหารเย็นอย่างอารมณ์ดี เธอกำลังเพลิดเพลินกับวิวของแม่น้ำและบรรยากาศ

แอนเดรียไม่ได้ทานอาหารร่วมกับเธอ เพราะว่าเธอทานมาเรียบร้อยแล้ว เธอจึงอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยเหลือวิกกี้

วิกกี้ไม่ได้รู้สึกดีกับสถานะเช่นนี้มากนัก และที่สำคัญเธอเองก็ไม่ชอบทำตัวให้เหมือนกับเจ้านายหนุ่มเจ้ากี้เจ้าการดังเช่นเกรกอรี

ดังนั้นวิกกี้จึงต้องการให้แอนเดรียนั่งลงเพื่อพูดคุยกับเธอ ถึงแม้ว่าแอนเดรียจะไม่ต้องการทานอาหารอีกก็ตาม

อย่างไรก็ตาม แอนเดรียยืนกรานปฏิเสธและบอกกับวิกกี้ว่า ถ้าต้องการคุยกับเธอ เธอสามารถยืนคุยกับวิกกี้ได้

วิกกี้ได้ฟังเช่นนั้นเธอจึงไม่บังคับ

สายลมยามค่ำคืนพัดมาอย่างแผ่วเบา และอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของอาหาร บรรยากาศดูสวยงามและเงียบสงบ

วิกกี้ทานอาหารคนเดียว ในขณะที่เธอพูดคุยกับแอนเดรีย พวกเธอสนทนาเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นภายในคฤหาสน์ และวิกกี้ก็ยังได้รับฟังแอนเดรียเล่าเรื่องครอบครัวของเธอเช่นกัน

จากนั้นวิกกี้ก็ได้รับรู้ว่าเธอเป็นเด็กกำพร้า

แอนเดรียเติบโตขึ้นในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และเธอเองก็จำไม่ได้ว่า พ่อแม่ที่ให้กำเนิดเธอมานั้นมีหน้าตายังไง

เธอจำได้เพียงว่าเมื่อเธอยังเป็นเด็ก ครอบครัวของเธอยากจนมากและต้องหาเช้ากินค่ำ

อยู่มาวันหนึ่งเธอก็ล้มป่วย และร่างกายของเธอก็ร้อนจัดจนปวดหัวอย่างรุนแรง

ในความจำคร่าว ๆ เธอจำได้ว่าแม่ของเธอนั่งร้องไห้อยู่บนเตียงตลอดทั้งคืน จนเช้าวันรุ่งขึ้น แม่ของเธอก็อุ้มเธอไปในเมือง และทิ้งเธอเอาไว้ที่ทางเข้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ในตอนนั้นเธอยังเด็กเกินไป เธอมีอายุเพียงสามถึงสี่ขวบเท่านั้น เธอจึงจำสิ่งต่าง ๆ ได้ไม่ชัดเจน

อย่างไรก็ตาม ภาพแม่ของเธอที่เดินจากไปได้ถูกฝังเอาไว้ภายในจิตใจ จนเธอไม่สามารถลืมมันได้เลยตลอดชั่วชีวิตนี้

ต่อมาเธอก็เติบโตขึ้นอย่างสงบในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เมื่อเธอศึกษาเล่าเรียนไปได้ครึ่งทางเธอก็ไม่สามารถเรียนต่อได้ เพราะเกรดของเธอไม่ดีพอ ดังนั้นเธอจึงต้องออกไปทำงาน

มันไม่ใช่ชีวิตที่พิเศษจริง ๆ จึงทำให้วิกกี้นึกย้อนถึงตัวเองในขณะที่ได้รับฟัง

พวกเธอทั้งคู่ตกเป็นเหยื่อของความโชคร้ายอย่างนั้นเหรอ?

หลังจากที่แม่ของวิกกี้เสียชีวิต ญาติคนเดียวที่เธอมีก็คือเจนนี่ เทย์เลอร์ ที่ตอนนี้เธอได้จากไปไกลแสนไกลแล้ว

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หัวใจของวิกกี้ก็ปวดร้าวอีกครั้ง

แอนเดรียฝืนยิ้ม “ไม่มีญาติพี่น้องก็ดีเหมือนกันค่ะ ไม่มีใครให้เราต้องคอยเป็นห่วงเป็นใย คุณจะทำอะไรก็ได้ตามที่คุณต้องการโดยที่จะไม่ถูกขัดขวาง และที่สำคัญก็ยังไม่ต้องคอยหาเลี้ยงครอบครัวไปวัน ๆ อีกด้วย”

วิกกี้พยักหน้า “มันก็จริง”

เธอถอนหายใจ

ทั้งสองเงียบไปครู่หนึ่ง

ในขณะนั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงพูดคุยดังมาจากที่ชั้นล่าง

“ไร้สาระน่า! เกรกอรีไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก เขาแค่ส่งสิ่งเหล่านั้นมาให้ฉันเพื่อเป็นการชดเชยเท่านั้น พวกเธอก็พูดเกินไป”

“แล้วคุณไม่รู้นิสัยของนายน้อยเหรอคะ? เขาไม่ใช่คนที่จะจดจำรายละเอียดของใครถ้าหากว่าเขาไม่มีคน ๆ นั้นอยู่ภายในใจ”

“ใช่แล้วค่ะ เขารู้ว่ารังนกของคุณถูกขโมยไป เขาจึงรีบส่งคนไปตามหารังนกคุณภาพสูงมาให้คุณอีก ไม่เพียงเท่านั้นเขายังส่งผลิตภัณฑ์อาหารเสริมมาอีกมากมายอีกด้วย ฉันกับจินนี่ได้เห็นมันก่อนหน้านี้ และสิ่งเหล่านั้นก็ล้วนแต่เป็นสิ่งของที่ยอดเยี่ยมมาก”

คำพูดเหล่านั้นทำให้เสียงของยูเลียนาอ่อนโยนขึ้นทันที

“ก็ได้ ก็ได้ พวกเธอนี่ช่างปากหวานจริง ๆ พาฉันไปดู ‘สิ่งที่ยอดเยี่ยม' ที่ว่าหน่อย”

พวกเธอหัวเราะก่อนที่จะตอบว่า “ได้เลยค่ะ เราจะพาคุณไปเดี๋ยวนี้เลย”

จากนั้นกลุ่มคนก็หัวเราะคิกคัก และเดินเข้าห้องครัวไป

แอนเดรียมองดูพวกเขาด้วยสีหน้าที่บึ้งตึง เธอพ่นลมหายใจ “นังจิ้งจอกไร้ยางอาย”

วิกกี้ไม่พูดอะไร ราวกับว่าเธอไร้ความรู้สึก

แอนเดรียมองดูการแสดงออกของวิกกี้และพูดขึ้นอย่างระมัดระวัง “คุณโทมัส คุณอย่าคิดมากเลยนะคะ นายน้อยไม่ได้มอบสิ่งเหล่านั้นให้คุณลินซ์เพียงคนเดียว เขาได้มอบมันให้กับคุณเช่นกัน พวกเราเพียงแค่คิดว่ามันไม่ใช่สิ่งที่พิเศษอะไร ดังนั้นเราจึงไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศอย่างที่คนเหล่านั้นทำ”

จากนั้นเธอก็หัวเราะอย่างเย็นชา

“มันก็เป็นแค่เรื่องธรรมดาที่เหมือนกับนางสนมที่ได้รับรางวัลในสมัยโบราณ และคนที่มีระดับสติปัญญาอย่างคุณยูเลียนา ลินซ์ ก็ไม่คู่ควรกับตำแหน่งมิสเกรแฮม”

วิกกี้กล่าวเบา ๆ “ไม่ว่าเธอจะคู่ควรหรือไม่ มันก็ไม่ใช่เรื่องของเรา”

จากนั้นเธอก็ก้มหน้าลงและดื่มชาต่อ

แอนเดรียมองเห็นเช่นนั้น เธอก็รู้สึกสับสนในความรู้สึกของวิกกี้ ว่าเธอไม่สนใจจริง ๆ หรือแค่แสร้งทำเป็นไม่สนใจ

เธอพูดเพียงแค่ว่า “คุณพูดถูก”

หลังจากที่วิกกี้ดื่มชาเสร็จ เธอจึงให้แอนเดรียช่วยเก็บกวาด

เธอคิดว่า เธออยากจะพักครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะกลับไปพักผ่อนที่ห้องของเธอ แต่หลังจากที่แอนเดรียออกไปไม่นาน ยูเลียนาก็เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า และท่าทางที่กำลังกอดเอวของเธอ

“เฮ้ ฉันตามหาเธอตั้งนาน อยู่ที่นี่เองสินะ”

เป็นเวลาค่ำแล้ว แต่ยูเลียนาก็ยังเปลี่ยนชุดของเธอ เธออยู่ในชุดน้ำทะเลสีฟ้าอันงดงาม ใบหน้าและทรงผมของเธอได้รับการตกแต่งเป็นอย่างดี ดังนั้นจึงสามารถพูดได้ว่า เธอตั้งใจที่จะแต่งหน้าและแต่งตัวอย่างอย่างเห็นได้ชัดเจน