ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 826

ยูเลียน่าอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะเมื่อได้ยินเช่นนั้น

น้ำหนักภายในอกของเธอก็ค่อย ๆ ถูกยกออก

เธอถือชามซุปเห็ดหูหนูขาวและเม็ดบัวด้วยรอยยิ้ม “วิกกี้ โทมัสรู้ไหม?”

จินนี่พูดอย่างภาคภูมิใจว่า “แอนเดรียโกรธมากจนใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีเขียว ไม่ต้องสงสัยเลยค่ะ เธอจะต้องกลับไปรายงานเจ้านายของเธออย่างแน่นอน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ยูเลียนาก็อารมณ์ดีมากขึ้น

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอนึกถึงบุคลิกที่เย็นชาของวิกกี้ ใบหน้าของยูเลียนาก็มืดมนลง

แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอจะเป็นคนที่สนใจเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้หรือไม่

วิกกี้คงจะไม่สนใจ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธอหลงรักเกรกอรีอย่างเห็นได้ชัดเจน ยูเลียนาก็คงจะไม่สามารถบอกได้ว่า เธอมีอารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์อยู่ในตัวเธอหรือไม่

เมื่อคิดเช่นนั้น ยูเลียนาก็พ่นลมหายใจออกมา

หึ!

เธอชอบเกรกอรีแล้วยังไง?

สองคนนั้นไม่ได้คบกันด้วยซ้ำไม่ใช่เหรอ?

ตราบใดที่พวกเขาไม่ได้คบกันอย่างเป็นทางการ ยูเลียนาก็ยังคงพอที่จะมีโอกาส แต่ถ้าหากว่าวิกกี้และเกรกอรีไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน แล้วทำไมพวกเขาถึงไม่ทำให้มันเป็นทางการไปเลยล่ะ?

แต่เขากลับสร้างภูเขาจอมปลวก โดยใช้ยูเลียนาเป็นเครื่องมือเพื่อพิสูจน์ว่าวิกกี้ยังคงมีความรู้สึกต่อเขาอยู่หรือไม่

เมื่อความคิดของยูเลียนามาถึงจุดนี้ ประกายไฟก็ปรากฏขึ้นในดวงตาที่มืดมนของเธอทันที

หึ!

เธอถอนหายใจอีกครั้งอย่างเยือกเย็น จากนั้นเธอก็ตักซุปเข้าปากหนึ่งคำ

อย่างที่คาดการณ์ไว้ ชามซุปที่แย่งชิงมาจากวิกกี้ นั้นมีรสชาติที่อร่อยจริง ๆ

ความหวานของน้ำอ้อยทำให้รสชาติที่แปลกประหลาดนั้นมีกลิ่นหอมมาก

ยูเลียนายกซดจนถึงหยดสุดท้าย เธอเลียริมฝีปากของเธอเพื่อลิ้มรสอีกครั้ง “ตอนนี้พวกนั้นจะต้องเดือดพล่านกันอยู่แน่ๆ ไป ไปหาอะไรสนุก ๆ ทำกันเถอะ ถึงแม้ว่าเราจะทำอะไรกับเธอมากไม่ได้ แต่ได้ยั่วโมโหเธอสักหน่อยก็ยังดี”

จากนั้นเธอก็วางชามลงและลุกขึ้นยืน

จินนี่อารมณ์ดีมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น

เธอรีบตอบรับและวิ่งไปหายูเลียนา ในการที่จะได้อยู่สูงเหนือกว่าวิกกี้ ยูเลียนาจะต้องดูดีที่สุดเสมอ ในทุกย่างก้าวราวกับว่าเธอกำลังเดินอยู่บนพรมแดง ถึงแม้ว่าเธอจะเดินอยู่เพียงแค่รอบ ๆ คฤหาสน์ก็ตาม

และครั้งนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น

ในขณะที่จินนี่กำลังเตรียมกระเป๋าให้ยูเลียนา ทันใดนั้น เธอก็สังเกตุเห็นใบหน้าของนายหญิงของเธอซีดเซียว ยูเลียนาล้มตัวลง

จินนี่ตื่นตระหนกและรีบพยุงเธอขึ้นมา

“คุณลินช์! คุณเป็นอะไรไปคะ?”

เธอมองเห็นใบหน้าของยูเลียนาซีดเซียวราวกับผี ผิวพรรณของเธอก็เริ่มแย่ลงในวินาทีต่อมา จากนั้นเหงื่อก็ไหลปกคลุมไปทั่วใบหน้าของเธอ

เธอพูดออกมาอย่างไม่ปะติดปะต่อ ในขณะที่เธอเอื้อมมือออกมา

เธอสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด ในขณะที่เธอจับที่แขนของจินนี่

ยูเลียนาจับแขนของเธอแน่นมาก ราวกับว่าเธอกำลังจะดึงแขนของจินนี่ออก

“ฉันปวดท้อง!”

เธอเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก

ใบหน้าของจินนี่ซีดลงทันที เธอกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก

“คุณปวดท้องกระทันหันได้ยังไง? มาค่ะ นั่งลงก่อนค่ะ”

เธอพยุงตัวยูเรียนาให้นั่งลง จากนั้นเธอก็สังเกตเห็นว่าใบหน้าของยูเลียนาเปลี่ยนจากสีขาวไปเป็นสีแดง และริมฝีปากของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีดำเล็กน้อย

วินาทีต่อมา ยูเลียนาก็รู้สึกราวกับว่ามีมีดที่กำลังบิดไปมาอยู่ในท้องของเธอ และมีมือที่พยายามจะคว้าลำไส้ของเธอออกมา

เธอแทบจะหมดสติ เมื่อจินนี่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ และมันอาจจะเร็วร้ายกว่าที่พวกเขาคิดเอาไว้มากง

เธอจึงรีบพูดขึ้นว่า “รออยู่ตรงนี่ก่อนนะคะคุณลินช์! ฉันจะไปตามหมอมา อดทนหน่อยนะคะ ฉันจะตาหมอมาให้เร็วที่สุด!”

จากนั้นจินนี่ก็รีบวิ่งออกไปทันที

หลังจากนั้น ไม่นานหมอก็มาถึง

ไม่เพียงแต่หมอเท่านั้น เมื่อพ่อบ้านออสบอร์นได้รับข่าว พวกเขาก็รีบมาที่นี่ทันที