ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 830

จากนั้นวิกกี้ก็พูดต่อว่า “ไม่ใช่เพราะว่าฉันห่วงใยนาย แต่เป็นเพราะความสัมพันธ์ของเราในตอนนี้ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่ดีที่นายยินดีที่จะช่วยฉันตรวจสอบคนเหล่านั้น แต่ฉันก็ไม่ต้องการที่จะเป็นหนี้บุญคุณนาย และฉันก็ไม่สามารถเป็นได้ เข้าใจไหม?"

สิ่งที่เธอพูดคือความจริง มันคือความคิดที่แท้จริงของเธอ

อย่างไรก็ตาม เกรกอรีหัวเราะเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น

“ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณฉันเหรอ? วิกกี้ เธอเป็นหนี้ฉันไปแล้ว อะไรทำให้เธอบอกว่าเธอไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณฉันอีก”

วิกกี้ตกใจมาก

เธอสูดหายใจเข้าและพูดว่า “เอาล่ะ เกรกอรี ฉันยอมรับว่าเรื่องนี้สำคัญมาก แต่มันก็อันตรายมากเช่นกัน และฉันก็ไม่มีใครที่จะไว้ใจได้นอกจากนาย สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตมันไม่สำคัญไม่ว่าอะไรจะถูกหรืออะไรจะผิด แต่ที่ฉันรู้ก็คือ ในทุก ๆครั้งที่ฉันตกอยู่ในอันตราย มีเพียงนายเท่านั้นที่ไม่ทิ้งฉันไว้ตามลำพัง ดังนั้นเพื่อเป็นการตอบแทน ฉันก็จะหนุนหลังให้นายเช่นกัน นายสัญญาได้ไหมว่านายจะปกป้องฉันให้ปลอดภัย และกลับมาโดยสวัสดิภาพ นายจะต้องจัดการคนเหล่านั้นและไม่ทำให้ฉันผิดหวังได้ไหม?“

ผ่านมาสี่ปีแล้ว แต่อีกครั้งที่ผู้หญิงคนนี้มองเขาด้วยสายตาที่จริงใจและไว้วางใจ ซึ่งทำให้เกรกอรีหัวใจเต้นแรง

ดวงตาของเขาเพ่งมองไปที่วิกกี้

จากนั้นเขาก็ตอบว่า “ได้สิ”

วิกกี้ยิ้มเล็กน้อย

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะออกไปคนเดียวตามที่เราตกลงกันไว้ ทำให้ทุกคนคิดว่าฉันเป็นคนวางยาพิษยูเลียนา หลังจากที่ฉันออกไปแล้ว นายสามารถให้คนกลุ่มหนึ่งตามฉันออกไปได้ แต่จำเอาไว้ว่า อย่าตามติดจนเกินไป เพราะว่าอีกฝ่ายนั้นมีเล่ห์เหลี่ยมมาก เห็นได้ชัดจากเหตุการณ์วางยาพิษในครั้งนี้ ที่มีคนแอบเข้ามาถึงในคฤหาสน์แล้ว

“พูดอีกอย่างก็คือพวกเขาอยู่ในคฤหาสน์ตั้งแต่แรกแล้ว ฉันรู้ว่าคนรอบข้างของนายนั้นได้รับการคัดเลือกมาอย่างดี และมีความน่าเชื่อถือ แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่อยากให้เรื่องนี้แพร่ออกไป”

เธอพูดอย่างจริงจังจนเกรกอรีเข้าใจได้ในทันทีว่ามันเป็นเรื่องของชีวิตและความตาย ดังนั้นพวกเขาจะต้องระมัดระวังให้มากที่สุด

เขาพยักหน้าอย่างจริงจัง "เข้าใจแล้ว"

จากนั้นวิกกี้ก็ยิ้มอีกครั้งก่อนที่เธอจะเบือนหน้าหนี

"มาเริ่มกันเถอะ”

เกรกอรีหยุดชั่วครู่

เขารู้ว่าเธอได้ปล่อยให้เขาเริ่มแผนการแล้ว

เขารู้ดีว่าเมื่อเขาก้าวขาออกจากประตูห้องนี้ไปแล้ว พวกเขาทั้งสองจะต้องทำตัวเป็นศัตรูกันไปตลอดทั้งวัน หรืออาจจะสักพักก็เป็นได้

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ความรู้สึกหวานปนขมก็ผุดขึ้นภายในใจของเขา

เขาจ้องไปที่เธอแล้วพูดว่า “วิก หลังจากจบเรื่องนี้ เมื่อคนพวกนั้นถูกจับแล้ว เราจะนั่งลงอย่างสงบ เพื่อพูดคุยกันอย่างตรงไปตรงมาได้ไหม?”

วิกกี้ตกใจเล็กน้อย

แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่ได้หันมาสบตาเขา เธอมองออกไปภายนอกหน้าต่าง

จากนั้นเธอก็ตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ก็ได้”

เกรกอรีถอยกลับเล็กน้อย และเดินเข้ามาหาเธอด้วยความพอใจ ก่อนที่เขาจะก้มลงจูบที่ศีรษะของเธอ

เธอสั่นเทาเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงที่นุ่มนวลของเขา

“วิก ฉันจะรอเธอกลับมา”

วิก ฉันจะรอเธอกลับมา

ช่างเป็นประโยคที่ธรรมดา แต่ทำไม จู่ ๆ น้ำตาของเธอกลับไหล?

ฉากวันและคืนที่เคยหอมหวานดูเหมือนจะกลับมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับภาพยนตร์ที่กำลังถูกฉาย

เธอฝืนยิ้มและพยักหน้าด้วยดวงตาสีแดง

"แน่นอน"

เกรกอรีหันกลับมาและเดินไปที่ประตู

เมื่อไปถึงประตูเขาก็หยุดทันที เขาหันกลับมา จากนั้น เขาก็เอื้อมมือไปหยิบแจกันบนตู้รองเท้าที่อยู่ใกล้ ๆ กับประตู

เพล้ง!