ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 836

จิตใจของวิกกี้กำลังตกอยู่ในความระส่ำระสาย

เธอไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างที่แดนพูดจริง ๆ หรือเปล่า ที่เกรกอรีต้องทิ้งไปเพราะเขามีปัญหา

หรือว่าเขาถูกมัดเอาไว้ เลยไม่สามารถมาช่วยเธอได้ในทันที

ไม่ว่ายังไง เธอก็จะไม่เล่นตามเกมของเขาอย่างแน่นอน

ความคิดเหล่านั้นผ่านเข้ามาในหัวของเธอ มันจึงทำให้เธอรู้สึกสงบลง

“แดน เราก็รู้จักกันมาตั้งนานแล้ว แต่พี่ไม่เคยสอนฉันเล่นปาเป้าเลยหนิ?”

ดวงตาของเขาหรี่ลง แต่ก่อนที่เขาจะตอบก็มีบางอย่างพุ่งเข้ามาทางเขา

มันคือลูกดอก

แดนรีบวิ่งไปหาที่ซ่อนในทันที

ส่วนลูกดอกพวกนั้น มันไล่ตามเขาไปทุกที่ที่เขาวิ่งไปราวกับขีปนาวุธ

ในเวลาเดียวกันนั้น วิกกี้ได้ใช้โอกาสนี้หันรถเข็นของเธอไปอีกทาง ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ประตู

แดนยิ้มออกมาอย่างเย็นชา เมื่อสังเกตเห็นว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ "เธอวิ่งหนีฉันเหรอ?"

เขาเก็บลูกดอกพวกนั้น และกำลังตรงเข้าไปหาเธอ

วิกกี้ตื่นตระหนก เธอจึงยกขาขึ้นเพื่อจะเตะเขา แต่ว่าขาของเธอค้างเติ่งอยู่กลางอากาศ เธอจึงถูกดึงขึ้นมา

ทันใดนั้น ร่างของเธอก็ถูกดึงขึ้นมาจากรถเข็น และเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของแดน

เขาใช้มือข้างหนึ่งจับขาของเธอเอาไว้ มืออีกข้างหนึ่งจับที่คอของเธอพาดไว้บนไหล่ของเขา แดนพูดออกมาอย่างชั่วร้ายว่า “โธ่เอ๋ย เด็กน้อยคนนี้ช่างร้ายกาจจริง ๆ ถ้าเธอเตะฉันล่ะก็ พี่ใหญ่ที่น่าสงสารของเธอคงจะต้องสูญเสียตำแหน่งสูงสุดในองค์กรไปแล้ว และเธอก็เกือบจะทำมันแล้ว!”

วิกกี้ถลึงตาใส่เขา และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“แดน ทินน์เพิล ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!

“อ่า ฉันบอกไปแล้วว่าฉันมาที่นี่เพื่อเอาตัวเธอไป แล้วทำไมฉันจะต้องปล่อยเธอไป หลังจากที่ฉันต้องเจอกับปัญหามากมายเพื่อตามหาเธอ”

เขามองออกไปข้างนอก

“ไม่นะ นี่เธอยังรอเกรกอรี เกรแฮม อยู่อีกเหรอ? น่าเสียดายที่เขาไม่มา พอดีว่าฉันสั่งให้คนของฉันไปปล้นคาสิโนของเขาอยู่ และเขาก็คงจะไม่ยอมให้เงินหลายพันล้านดอลลาร์หายไปต่อหน้าต่อตาของเขาอย่างแน่นอน กลับไปกับฉันเงียบ ๆ เถอะเด็กน้อย เขาไม่มาหรอก และเธอจะเข้าใจว่าทำไมฉันถึงทำแบบนี้”

วิกกี้รู้สึกลังเล แต่ในขณะนั้นเอง ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากภายนอก

“ใครบอกว่าฉันจะไม่มา?”

ทั้งคู่ตัวแข็งทื่อ ก่อนจะหันหน้าไปมองยังที่มาของเสียง

เกรกอรียืนอยู่ที่ประตู ร่างสูงของเขาโดนแสงแดดสาดส่องทำให้เกิดประกายเจิดจ้า

ใบหน้าของวิกกี้เต็มไปด้วยประกายแห่งความหวัง

“เกรกอรี!”

เธอพุ่งตัวไปรอบ ๆ และพยายามดิ้นให้หลุดจากเงื้อมมือของแดน

น่าเสียดายที่เขามีแท่งเหล็กยึดที่คอของเธอเอาไว้อยู่ และมันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเป็นอิสระ

ใบหน้าของแดนดูดุดัน

เขารู้สึกประหลาดใจ และผิดหวังไปพร้อม ๆ กัน

เขากัดฟันและพูดว่า “เกรกอรี เกรแฮม นายมาจริง ๆ สินะ นายกล้าแลกเงินสี่หมื่นล้านดอลลาร์กับผู้หญิงคนหนึ่ง หุ้นส่วนของนายจะไม่ผิดหวังในตัวนายแย่เลยเหรอ?”

ใบหน้าของเกรกอรีเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาทันที

“เป็นห่วงเรื่องของตัวเองกับการเปลี่ยนแปลงก่อนเถอะ! ขณะที่คุณปรากฏตัวที่นี่ ข่าวการทรยศของคุณที่มีต่อองค์กรนกหงส์หยกก็ไม่สามารถซ่อนเอาไว้ได้อีกต่อไป ผู้ที่เกี่ยวข้องหลายร้อยรายจะกลับมาตามล่าตัวคุณ คุณน่าจะรู้ได้โดยไม่ต้องมีผมมาคอยบอกนะ ปล่อยเธอไปซะ แล้วผมจะปล่อยให้คุณได้หายใจต่อไป”

แดนหัวเราะออกมา

ราวกับว่าเขากำลังได้ยินเรื่องตลก เขาจ้องไปที่เกรกอรี “น่าทึ่งจริง ๆ! ดูเหมือนว่าฉันจะประเมินนายต่ำไปสินะ ฉันไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว”

เขาหยุดพูดและก้มหน้าลงกระซิบที่ข้างหูของเธอว่า “ฉันจะกลับมาหาเธอนะเจ้าเด็กน้อย รอฉันนะ ตกลงไหม?”

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงผลักวิกกี้ไปข้างหน้า แต่แทนที่จะล้มลง เธอกลับถอยหลังออกไป

เนื่องจากขาของเธอยังคงไม่สามารถรับน้ำหนักตัวได้ทั้งหมด เธอจึงเกือบถูกโยนลงกับพื้น

แต่ก่อนที่ตัวของเธอจะกระแทกกับพื้น แขนอันแข็งแกร่งคู่หนึ่งก็จับเธอเอาไว้ได้ทันเวลาพอดี

เธอเงยหน้าขึ้นดูใบหน้าที่อดทนของเกรกอรี

อคติที่ติดอยู่ในใจของเธอก็ลดลง

เธอคิดว่าเขากำลังจะวางเธอไว้บนรถเข็นของเธอ แต่เขากลับอุ้มเธอไว้ราวกับเจ้าหญิง ก่อนจะเดินออกไป

หัวใจของวิกกี้แทบจะพุ่งออกมาจากอกของเธอ ในขณะที่เธอจับเขาเอาไว้ตามสัญชาตญาณ

“เกรกอรี นาย…”

เขาก้มหน้าลงมองดูเธอ

สายตาที่แน่วแน่ของเขาทำให้หัวใจของวิกกี้เต้นระรัว

คำที่เธอต้องการจะพูดกับเขา กลับติดอยู่ในลำคอจนเธอไม่สามารถพูดออกมาได้

เกรกอรีพาเธอออกไป

ด้านนอกเต็มไปด้วยผู้คน และพวกเขาทั้งหมดก็เป็นคนของเกรกอรี เมื่อเกรกอรีเดินมาถึงประตู เขาก็มองไปทางผู้ชายคนหนึ่ง ท่าทางของชายคนนั้นดูละอายใจ เขาก้มศีรษะลง “ขอโทษครับนายน้อย ผู้ชายคนนั้นเขาหนีไปได้ครับ”

วิกกี้ตกใจมาก

สิ่งที่น่าแปลกใจที่สุดก็คือเกรกอรีไม่ได้ดูแตกต่างไปจากปกติเลย เขาไม่ได้ดุผู้ชายคนนั้นเลยด้วยซ้ำ

เขาแค่พยักหน้ารับ ก่อนจะออกคำสั่งว่า "ส่งคนไปไล่ล่าเขา ส่วนที่เหลือตามฉันกลับมา"

"ครับผม!"

พวกเขาพากันขึ้นรถ ก่อนจะขับรถออกจากเมืองไป

ในรถ

ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ วิกกี้นั่งอยู่ข้าง ๆ เกรกอรี ขณะที่ฮาโรลด์เป็นคนขับรถ

เขายังคงไม่พูดอะไร เธอจึงหันหน้าไปมองเขา และทำลายบรรยากาศความเงียบนั้นลง “ฉันได้ยินจากแดนมาว่าเขาสร้างปัญหาให้กับนาย…”

“อืมมมม”

เขาไม่ได้ปฏิเสธ

เขายังคงกังวลว่าเธอจะคิดมาก เขาจึงยกมือขึ้นแล้วลูบหัวเธอเบา ๆ “มันก็แค่เรื่องเล็กน้อย ไม่ต้องเป็นห่วง”

วิกกี้นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเม้มริมฝีปากและพยักหน้ารับ

รถยังคงเคลื่อนที่ด้วยความเร็วคงที่

ไม่นานหลังจากนั้นพวกเขาก็ออกมาจากเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้

วิกกี้พูดจาอ่อนโยน “ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่ และเมื่อมองดูเขาในตอนนี้ มันเหมือนกับว่าโลกได้แยกคนที่ฉันเคยรู้จักออกไปหมด เขามาหาฉันและพูดสิ่งเหล่านั้นทั้งหมด แดนที่ฉันรู้จักจะไม่มีวันพูดสิ่งเหล่านั้นอย่างแน่นอน ดังนั้นฉันจึงคิดว่า พวกเขาอาจจะซ่อนตัวอยู่ในองค์กรนกหงส์หยก และวางแผนของพวกเขาอยู่ตลอดเวลา หรือพวกเขาอาจจะถูกชักจูงให้กลับไปทำแบบเดิม นายคิดว่าไง?

เธอมองขึ้นไปที่เกรกอรี

สายตาของเขายังคงจับจ้องมาที่เธอ

แววตาของเขาดูหม่นหมองและมืดมน เหมือนมันเต็มไปด้วยอารมณ์ที่เธอมองไม่เห็น

เขาตอบว่า “และถ้าหากว่ามันเป็นทั้งสองอย่างล่ะ?”

วิกกี้ชะงัก แววตาของเธอดูตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย “มันจะเป็นไปได้ยังไง?”

เกรกอรีพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ฉันเฝ้าดูพวกเขา คนเหล่านี้ล้วนถูกพามาจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเดียวกันในต่างประเทศ สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าบ้านแฮปปี้โฮม แน่นอนว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ไม่มีอยู่แล้ว แต่นั่นเป็นเพียงแค่จุดเดียวที่เราสามารถคาดเดาได้”

เขาหยุดและเปลี่ยนบทสนทนาในทันที “ถ้าพวกมันวางแผนที่จะทำลายองค์กรนกหงส์หยกตั้งแต่แรกจริง ๆ เธอจะทำอย่างไร?”

วิกกี้ชะงัก

แววตาของเธอแข็งกระด้างขึ้นมาทันที

แน่นอน ความเป็นไปได้ไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอ

ณ จุดนี้ เมื่อเกรกอรีได้พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เธอจึงต้องคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ก่อน

และหากพวกเขาได้วางแผนไว้ตั้งแต่แรกจริง ๆ

นั่นหมายความว่าพวกเขายังคงวางแผนที่จะมาที่นี่ และเข้าใกล้ตัวเธอ มันหมายความว่าพวกเขาต้องการใช้เธอเพื่อให้บรรลุเป้าหมายของพวกเขา