ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 838

เธอเห็นข้อมูลของเรน่าในเอกสาร

วิกกี้อ้าปากค้าง และเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“เรน่า! มันจะเป็นเธอไปได้ยังไง?”

เกรกอรีหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “อันที่จริงฉันก็รู้สึกแปลกใจเหมือนกัน ฉันเชื่อว่าตั้งแต่เกิดเรื่องวางยาพิษขึ้นในห้องครัวเสริม ในฐานะสาวใช้เธอจึงเป็นคนที่น่าสงสัยที่สุด แต่เธอก็ไม่เคยทำเรื่องอะไรโง่ ๆ แบบนี้มาก่อนเลย

“แต่มันก็มีความเป็นไปได้สูง ว่าเธอจะใช้มันเพื่อประโยชน์ส่วนตัวของเธอเอง ทุกคนคงจะเชื่อว่าเธอไม่สามารถทำเรื่องอะไรแบบนี้ได้ แต่เธอคือคนที่อยู่เบื้องหลังของเรื่องนี้จริง ๆ ช่างน่าเสียดายที่เธอค่อนข้างประมาท เพราะคนของฉันพบสารหนูที่เหลือในห้องของเธอ”

วิกกี้ตกใจมาก

เธอมองขึ้นไปที่เขา

“เธอสารภาพแล้วเหรอ”

เกรกอรีพยักหน้า "ใช่เธอเป็นคนทำ"

วิกกี้รู้สึกขัดแย้งขึ้นมาในจิตใจ

ก่อนหน้านี้ตอนที่ยูเลียนาได้กล่าวหาว่าเรน่าตั้งใจจะทำร้ายเธอ วิกกี้ยังออกหน้ารับแทนเรน่าอยู่เลย เนื่องจากวิกกี้รู้สึกเสียใจต่อเธอ

เธอไม่คิดเลยว่าคนที่เธอเคยช่วยเอาไว้ในตอนนั้น จะกลับกลายมาเป็นคนที่อยากทำร้ายเธอได้

ต้องเป็นคนแบบไหนกัน ถึงได้กล้ากลับมาแว้งกัดมือของคนที่เคยเลี้ยงดูไว้แบบนี้ได้?

วิกกี้เดือดดาลจนถึงขีดสุด

"เธออยู่ที่ไหน?"

"เธอตายแล้ว"

คำตอบทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจมากขึ้นไปอีก

วิกกี้ตกใจหนักมาก เกรกอรีขมวดคิ้วขึ้น ก่อนจะถอนหายใจออกมา “เธอฆ่าตัวตายหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอคงรู้ตัวว่าเธอกำลังจะมีปัญหา หรือบางทีเธออาจจะกลัวที่เราต้องสอบปากคำเธอ เธอจึงกินยาพิษและฆ่าตัวตาย สารหนูมีพิษร้ายแรง ถึงแม้ว่าฉันจะให้แพทย์มาที่นี่ในทันที แต่มันก็สายเกินไปเสียแล้ว”

วิกกี้เงียบไป

แววตาของเธอเย็นชาเล็กน้อย และเกรกอรีก็รับรู้ได้ว่าเธอกำลังรู้สึกไม่พอใจ

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เธอก็ถามขึ้นมาว่า “นายแน่ใจเหรอว่าเธอทำคนเดียว? ไม่มีผู้สมรู้ร่วมคิดคนอื่น ๆ เลยเหรอ?”

เขาส่ายหัวปฏิเสธ

“อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็รู้แล้วว่าเรน่าเป็นคนทำ ถ้าหากว่ายังมีผู้สมรู้ร่วมคิดคนอื่น ๆ ที่เรายังหาพวกเขาไม่เจอ ฉันได้ให้คนของฉันไปตรวจค้นบ้านของเธอ และที่ ๆ เธอมักจะไป แต่ก็ไม่มีอะไรที่น่าสงสัยอีกแล้ว ส่วนเรื่องมีผู้สมรู้ร่วมคิดคนอื่นในคฤหาสน์หรือไม่ ฉันก็ยังไม่สามารถให้คำตอบที่แน่ชัดได้”

วิกกี้หน้าซีดเผือด

ขนาดที่นี่คือดินแดนของเกรกอรีเองแท้ ๆ เขาก็ยังไม่แน่ใจเลย

นั่นหมายความว่าอีกฝ่ายซ่อนตัวได้ดีมากเลยทีเดียว

มีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้นมาในใจของวิกกี้ และดูเหมือนว่าเธอจะไม่สามารถปลงกับสิ่งที่เป็นอยู่นี้ได้ มันรู้สึกเหมือนมีหมอกกำลังเข้าปกคลุมทุกสิ่งเอาไว้ และคุณไม่สามารถมองเห็นสิ่งต่าง ๆ ข้างหน้าคุณได้ เช่นเดียวกับความจริงที่กำลังถูกปกคลุมไปด้วยความลับ

แต่มันก็ไม่ได้หายไปทั้งหมด เธอได้รับเบาะแสบางอย่างมา และตราบใดที่เธอคงยังคงสืบหา คำตอบก็จะเปิดเผยออกมาเอง

ในท้ายที่สุดทั้งคู่ก็ไม่ได้ข้อสรุปที่ชัดเจน

สิ่งเดียวที่แน่นอนก็คือตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป วิกกี้จะต้องย้ายเข้ามาอยู่ในอาคารหลักกับเกรกอรีเพื่อความปลอดภัยของเธอเอง

วิกกี้ไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ ต่อข้อเสนอนี้

แม้ว่าเธอจะยังไม่รู้ว่าเกรกอรีกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เธอก็รู้ว่าตราบใดที่เธอไม่ยอมรับ เขาก็จะไม่แตะต้องเธอ

ดังนั้นการย้ายไปอยู่ที่อาคารหลักจึงไม่ได้รับผลกระทบใด ๆ และเธอจะปลอดภัยกว่าถ้าอยู่ที่นั่น

นับตั้งแต่ที่เขาได้ช่วยชีวิตเธอเอาไว้ วิกกี้ก็ไม่ปฏิเสธเกรกอรีอย่างที่เธอเคยทำอีกต่อไป

แต่ทว่าเขากับยูเลียนา…

นั่นคือสิ่งที่พวกเขาต้องไปตกลงกัน ยูเลียนาไม่ได้บอกว่าเธอต้องการกลับไปกับเกกอรีในทันที เพราะว่ามันก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเธอ

ด้วยเหตุนี้ วิกกี้จึงรู้สึกสบายใจขึ้นมา

เพราะเกรกอรีเป็นคนรักษาคำพูด

เมื่อพวกเขาลงไปรับประทานอาหารกลางวันหลังจากที่ได้พูดคุยกันเสร็จ เขาก็ได้สั่งให้พ่อบ้านออสบอร์นส่งคนไปขนของของ ๆ วิกกี้ในทันที

วิกกี้ไม่ได้มีของใช้หลายอย่างตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

ตอนเธอออกไปจากที่นี่ เธอเก็บกระเป๋าเดินทางไปแค่สองใบเท่านั้น

ส่วนข้าวของเครื่องใช้อื่น ๆ ในอาคารเสริม เช่นเสื้อผ้าหรือรองเท้านั้น ไม่จำเป็นต้องย้ายมาเพราะว่าที่อาคารหลักก็มีอยู่แล้ว

วิกกี้มองดูเขาสั่งพ่อบ้านออสบอร์น พลางนึกสงสัยว่าเขารีบร้อนเกินไปหน่อยหรือเปล่า

เพราะยังไงพวกเขาก็ต้องกลับไปที่ห้องของพวกเขา หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จอยู่ดี

ปัญหาเดียวก็คือ เธอรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาบนใบหน้า เมื่อพ่อบ้านออสบอร์นมองมาที่เธอ

จากนั้นวิกกี้และเกรกอรีก็พากันเดินไปที่ห้องอาหาร

เมื่อมาถึงพวกเขาก็สังเกตเห็นว่ายูเลียนาได้กลับไปที่ห้องของเธอแล้ว หลังจากที่ได้รับประทานอาหารเสร็จ

ดูเหมือนว่าเกรกอรีจะไม่ได้สนใจ แต่สำหรับวิกกี้แล้ววิธีที่เขาปฏิบัติกับยูเลียนา เมื่อสองสามวันก่อนนั้นค่อนข้างแปลก

เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในสมองของผู้ชายคนนี้

ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่พร้อมที่จะถามออกไป

สิ่งที่เธอได้พูดไปก่อนหน้านี้ยังคงอยู่ อะไรก็ตามที่เกิดขึ้นระหว่างเกรกอรี และยูเลียนามันก็คือเรื่องของพวกเขา ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ มันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอ

พวกเขารับประทานอาหารกลางวันกันอย่างสงบ และแน่นอนว่าเมื่อพวกเขาทานเสร็จแล้ว พ่อบ้านออสบอร์นก็ได้ทำความสะอาดห้องอย่างหมดจดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พร้อมกับขนย้ายข้าวของทั้งหมดของเธอได้ดีอย่างไม่มีที่ติ

วิกกี้กล่าวขอบคุณเขา และขอให้เขานำทางไปที่ห้องใหม่

ที่อาคารหลักมีจำนวนสามชั้น พ่อบ้านออสบอร์นได้จัดห้องชั้นสองให้กับเธอ ห้องพักมีขนาดใหญ่ และเพียบพร้อมไปด้วยอุปกรณ์ของใช้ครบครัน เธอสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่า ตอนที่เขาจัดห้องให้กับเธอเขาคงจะใส่หัวใจของเขาลงไปด้วยอย่างแน่นอน

มีระเบียงขนาดใหญ่ที่ด้านหลังของห้อง และข้างล่างก็เป็นสวนดอกไม้ เธอสามารถมองเห็นต้นไม้และสัตว์มากมายจากระเบียง ถัดออกไปอีกนิดหน่อยก็เป็นสระน้ำที่มีดอกบัวบานอยู่

ไม่ต้องพูดเลยว่า ทิวทัศน์ที่นี่ดีกว่ามากเมื่อเทียบกับอาคารเสริม

หลังจากที่พ่อบ้านออสบอร์นพาชมห้องเสร็จแล้ว เขาก็หันหลังเดินจากไป

วิกกี้เดินไปส่งเขาที่ประตูด้วยความนอบน้อม พ่อบ้านออสบอร์นหันกลับมายิ้มแล้วพูดว่า “ห้องของนายน้อยอยู่ข้าง ๆ ห้องของคุณ หากมีอะไรที่คุณต้องการ และไม่สะดวกให้เราหามาให้ คุณก็ไปบอกเขาได้เลยนะครับ”

วิกกี้ยืนตัวแข็งอยู่ครู่หนึ่ง เธอไม่แน่ใจว่าทำไมจู่ ๆ หัวใจของเธอถึงได้เต้นแรงจนผิดจังหวะขนาดนี้

เธอแสร้งทำเป็นมองตาของพ่อบ้านออสบอร์นและตอบว่า “ขอบคุณนะคะ ฉันคิดว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยดีค่ะ”

เขาพยักหน้ารับก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับรอยยิ้ม

หลังจากที่เขาได้กลับไปแล้วนั้น วิกกี้ก็กลับเข้าไปในห้องของเธอ

เธอหมุนตัวเข้าไปในห้อง และคิดว่าทุกอย่างถูกวางไว้ตรงไหนบ้าง ก่อนที่จะเตรียมเปลี่ยนชุดในช่วงบ่ายที่สะดวกสบายกว่านี้

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

วิกกี้หยุดและหันกลับไปมองที่ประตูพลางเอ่ยถามว่า “นั่นใครคะ?”

"ฉันเองค่ะ"

เสียงที่เแสนนุ่มนวลของแอนเดรียลอยเข้ามาจากอีกด้านหนึ่งของประตู

วิกกี้รู้สึกประหลาดใจ แต่ก็ต้อนรับเธอด้วยท่าทีที่มีความสุขในทันที

"เข้ามาได้!"

แอนเดรียเป็นสาวใช้ที่เธอชอบ และไว้วางใจมากที่สุดในคฤหาสน์แห่งนี้ ซึ่งเกรกอรีเองก็น่าจะรู้เรื่องนี้ดี เขาจึงไม่ได้เปลี่ยนสาวใช้ให้ใหม่ทั้ง ๆ ที่เธอได้ย้ายมาอยู่ที่อาคารหลักแล้ว แม้หลังจากที่เธอกลับมา เขาก็ยังให้แอนเดรียมาคอยรับใช้เธอ

ท้ายที่สุดแล้ว ผู้คนในอาคารหลักก็ได้ผ่านการตรวจสอบ และคัดเลือกมาอย่างเข้มงวดแล้ว