ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 847

เพื่อน ๆ ของมัสซิโมยืนเคียงข้างเขา พวกเขาเป็นนายน้อยของครอบครัวที่ร่ำรวยที่สุดในท้องถิ่นที่มีไม่กี่ครอบครัว เมื่อพวกเขาเห็นวิกกี้ พวกเขาในแต่ละคนก็ตกตะลึงกับเธออย่างมาก

หนึ่งในนั้นเขาสะกิดมัสซิโมและหัวเราะออกมา “พี่ชายมัสซิโม ผู้หญิงสวยสง่าคนนี้เขาเป็นใคร? พวกเราไม่เคยเห็นเธอมาก่อนเลย ทำไมพี่ไม่แนะนำเธอให้พวกเราได้รู้จักหน่อยเหรอ?

มัสซิโมเป็นเพื่อนสนิทกับพวกเขาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ๆ แน่นอน เขารู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่หลังจากได้เห็นวิกกี้

เขาได้ผลักให้พวกเขาเหล่านั้นออกไป “ออกไปดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ของนายเถอะ” ที่นี่ไม่ใช่ที่จะให้นายมาพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้

ทุกคนได้เห็นปฏิกิริยาที่เขาแสดงออกมาจึงได้หัวเราะ

มีคนตัดสินใจที่จะหยอกล้อกับมัสซิโม “พี่มัสซิโม ฉันได้ยินมาว่าพี่ได้เชิญคนที่พี่ชอบมางานปาร์ตี้นี้ แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่พี่ชอบหรือเปล่า?”

เมื่อเขาพูดจบ ใบหน้าของมัสซิโมก็ได้เปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที

มัสซิโมเขาได้จ้องไปที่คน ๆ นั้นและตะโกนออกมาว่า “นายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร? เธอเป็นเพื่อนสนิทของฉันคนหนึ่ง เหมือนกันกับพวกนายทุกคน หากพวกนายไม่รู้อะไร นายก็ไม่ควรพูดไร้สาระ”

เจตนาของเขาในตอนนี้คือการหยุดเหล่าเพลย์บอยที่ร่ำรวยพวกนี้ไม่ให้ทำเรื่องที่ไม่เข้าท่า เพราะเขาไม่ต้องการทำให้วิกกี้โกรธ

วิกกี้เป็นผู้หญิงที่สวยสง่า เมื่อเธอยืนอยู่คนเดียว พวกเขาคงคิดว่าเธอคงยังไม่มีแฟน เมื่อพวกเขาได้ยินว่าวิกกี้ไม่ใช่คนที่มัสซิโมชอบ พวกเขาจึงเริ่มจีบเธอ

“อ่า ฉันเข้าใจแล้วล่ะ ฉันเพิ่งรู้ว่าผู้ชายอย่างนายคงไม่ดีพอสำหรับสาวสวยอย่างเธอหรอก”

“ฮ่า…ฮ่า… นายกำลังทำให้พี่มัสซิโมโกรธนะ ถ้านายพูดแบบนั้น”

“วันนี้เป็นวันเกิดของนาย นายไม่สามารถโกรธได้ มันคงไม่น่าอายมากนักหรอก ถ้าหากว่าเธอจะเห็นเขาโกรธขึ้นมาจริง ๆ ?”

พวกเขายังคงหัวเราะโดยไม่ได้คำนึงถึงภาพลักษณ์ และหน้าตาของพวกเขาเลย

มัสซิโมไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้ แต่ในตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกทำอะไรไม่ถูก

เขาลดเสียงลงและอธิบายให้วิกกี้ฟังว่า “วิก เธออย่าไปสนใจคนพวกนั้นเลย พวกเขาคงไม่สามารถควบคุมปากของพวกเขาได้ แต่ในหัวใจของพวกเขาก็ยังเป็นคนดี ถ้าหากมีใครคนใดคนหนึ่งล่วงเกินเธอ เธอไม่ต้องลังเลที่จะตีพวกเขาหรอกนะ แล้วก็ไม่ต้องห่วงฉัน เข้าใจใช่ไหม?”

เขากล้าที่จะบอกเธอทั้งหมดก็เพราะเธอคือวิกกี้

ถ้าหากเป็นคนอื่น มัสซิโมอาจจะต้องปกป้องพวกของเขา

พวกเขาเปรียบเสมือนลูกหมาป่าที่เติบโตขึ้นมาในสวน พวกเขาอาจจะไม่ได้มีเจตนาร้ายกับใคร แต่การทำร้ายผู้อื่นโดยไม่ได้ตั้งใจ มันก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่ดีเช่นเดียวกัน

แต่ในทางกลับกันวิกกี้เธอนั้นดูแตกต่างออกไป มัสซิโมรู้เรื่องหมาป่าอันชั่วร้ายที่ซ่อนอยู่ในตัวของวิกกี้ ถ้าเปรียบเทียบเด็กกลุ่มนั้นเป็นลูกหมาป่า วิกกี้ก็คงเปรียบเหมือนหมาป่าอัลฟ่า ซึ่งดูแล้วพวกเขาไม่คู่ควรกับเธอเลย

สิ่งนั้นคือเหตุผลที่เขาสามารถพูดคำเหล่านั้นกับวิกกี้ได้โดยไม่ต้องกังวลอะไร

วิกกี้ได้ยิ้มกว้างออกมาหลังจากฟังมัสซิโมพูดจบ เธอพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ไม่มีปัญหา นายไม่ต้องคิดมากเดี่ยวกับเรื่องนี้หรอก ออกไปสนุกกับงานวันเกิดของนายเถอะ”

ในขณะเดียวกันก็มีคนโทรหามัสซิโม

ดังนั้นเขาจึงไม่ได้อยู่ตรงนั้นนานและเขาก็จากไป

หลังจากที่มัสซิโมจากไป เหล่านายน้อยทั้งหลายก็เข้าล้อมวิกกี้ไว้ในทันที

“สวัสดีครับ คุณผู้หญิงที่น่ารัก มัสซิโมบอกว่าคุณเป็นแค่เพื่อนของเขา แล้วทำไมพวกเราถึงไม่เคยเห็นคุณมาก่อน คุณชื่ออะไร?"

วิกกี้มองคน ๆ นั้นด้วยความสงสัย เธอไม่ได้จงใจที่จะเก็บชื่อของเธอไว้เป็นความลับ “วิกกี้ โทมัส”

ในขณะที่ริมฝีปากบาง ๆ ของเธอได้เปล่งชื่อของเธอออกมา ดวงตาของชายคนนั้นก็เบิกกว้างขึ้น

ชายอีกคนหัวเราะขึ้นมาทันที “คุณเป็นคนท้องถิ่นหรือว่าเป็นคนจีน?”

แม่ของวิกกี้นั้นเป็นคนจีน ดังนั้นรูปร่างหน้าตาของเธอจึงคล้ายคลึงกับคนจีนด้วยเช่นกัน

วิกกี้คิดอยู่สักครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบออกมาว่า “ฉันคิดว่าฉันน่าจะเป็นทั้งคนในท้องถิ่นและคนจีน”

คนนั้นพูดขึ้นมาว่า “ผมเข้าใจว่าคุณมีสายเลือดคนจีนอยู่ในตัวของคุณ”

วิกกี้ได้พยักหน้าเล็กน้อย

นายน้อยอีกคนกล่าวว่า “เดี๋ยวก่อนนะ แซค นายกำลังตรวจสอบภูมิลำเนาของเธออยู่หรือเปล่า? ทำไมนายถึงให้ความสนใจว่าเธอมาจากที่ไหน? วันนี้พวกเรามาที่นี่เพื่อดื่มสังสรรค์ คุณผู้หญิงตอนนี้อยากจะดื่มอะไรกับผมสักหน่อยไหม?”

วิกกี้หันกลับมาและเห็นชายหนุ่มที่ท่าทางดูร่าเริง

เธอหลบสายตาจากเขาเล็กน้อย เธอคิดอยู่สักพักหนึ่งแล้วพูดว่า “ตอนนี้ฉันดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้”

"ไม่เป็นไร ผมรู้แล้ว เนื่องจากมัสซิโมได้บอกเราเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วถ้าแบบนี้ล่ะ? พวกเราจะดื่มแอลกอฮอล์ในขณะที่คุณดื่มน้ำ เรามาเล่นเกมด้วยกันไหม?”

วิกกี้รู้ว่ามัสซิโมกลัวว่าเธออาจจะเบื่อที่จะต้องนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นคนเดียว นั่นคือเหตุผลที่เขาฝากเธอไว้กับผู้ชายกลุ่มนั้น

แต่สุดท้ายดูเหมือนว่าเธอเองจะโดดเดี่ยว ถ้าเธอเป็นคนเดียวที่พักผ่อนอยู่ในเลานจ์ โดยเฉพาะในเวลาที่คนอื่น ๆ กำลังสนุกสนานในงานปาร์ตี้ข้างนอก

ดังนั้นเธอจึงลดบทบาทที่เกินจริงอันน่าทึ่งของเธอ และพยักหน้าตอบรับ

หลังจากนั้นพวกเขาในกลุ่มก็ไปเล่นเกมด้วยกันอีกฝั่งหนึ่ง

อีกด้านหนึ่งที่โซนบันเทิง พวกเขากลุ่มนี้ได้เจอโซฟาขนาดใหญ่สำหรับนั่ง และเริ่มเล่นเกมโดยใช้ชื่อเกมว่า 'สุ่มเปิดไพ่’

ประการแรกเจ้ามือจะให้มีการสุ่มเพื่อเสนอราคา จากนั้นเขาจะแจกไพ่ให้กับผู้เข้าร่วมเล่นเกมแต่ละคน หลังจากที่เขาแจกไพ่เสร็จแล้ว คนที่มีบัตรหมายเลขเดียวกันกับที่พวกเขาได้เสนอราคาก่อนหน้านี้จำเป็นจะต้องดื่มเหล้า

วิกกี้เธอเคยเล่นเกมแบบนี้มาก่อน ดังนั้นเธอจึงปรับตัวได้เร็วในการเล่นเกมครั้งนี้

เธอให้บริกรรินน้ำหนึ่งแก้วให้เธอ เธอแพ้เพียงหนึ่งเกมจากสิบเกมที่พวกเขานั่งเล่น ซึ่งทำให้ผู้ชายคนอื่น ๆ คับข้องใจ

ในขณะนั้น ทุกคนกำลังสร้างความคุ้นเคยกับเกมนี้

บางคนเขาพยายามทำให้เธอพอใจ นั่นก็เพราะว่าวิกกี้เป็นผู้หญิงที่น่ารักและมีบุคลิกที่ดี ซึ่งแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ อย่างสิ้นเชิง พวกเธอดูอ่อนแอและเจ้ากี้เจ้าการ

มันจึงเป็นเรื่องปกติที่บางคนจะเริ่มชื่นชอบในตัวเธอมากขึ้น

หลังจากที่เล่นเกมผ่านไปสองสามรอบ วิกกี้เธอเป็นคนเดียวที่ขาดทุนน้อยที่สุด

แต่เธอยังได้ดื่มน้ำเข้าไปค่อนข้างมาก

ดังนั้นเธอจึงอยากเข้าห้องน้ำ

เธอยืนขึ้นและยิ้ม “เอาล่ะ ฉันจะขอหยุดเล่นเกมไว้เท่านี้ก่อน ฉันต้องการที่จะเข้าห้องน้ำ พวกคุณเล่นกันต่อไปเถอะ”

ทุกคนรู้ว่าหากพวกเขาเกาะติดเธอมากเกินไปจะทำให้เธอไม่มีความสุข เพราะเหตุนี้จึงไม่มีใครบังคับให้เธออยู่เพื่อเล่นเกมต่อ

มีผู้ชายคนหนึ่งเขายืนขึ้นและยิ้มให้เธอ “คุณคงไม่รู้ว่าห้องน้ำอยู่ที่ไหนใช่ไหม? เดี๋ยวผมจะช่วยนำทางคุณไป”

วิกกี้มองมาที่เขาและนึกถึงช่วงเวลาในการประชุมการละลายพฤติกรรมของผู้คนในเวลานี้ เห็นได้ชัดว่าชื่อของเขาคือ แจ็คสัน สก็อต เขาเป็นลูกชายของผู้จัดการโรงแรมแห่งนี้ โรงแรมที่มัสซิโมจองสำหรับวันเกิดของเขาคือโรงแรมของครอบครัวเขาจริง ๆ

เนื่องจากเขาเป็นเจ้าภาพ วิกกี้จึงไม่มีเหตุผลที่จะสามารถปฏิเสธเขาได้

ดังนั้นเธอจึงพยักหน้า "ขอโทษที่ต้องรบกวนคุณ"

แจ็คสันเผยรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยน “มันไม่ได้รบกวนอะไรเลย เชิญตามผมมาทางนี้”

ในขณะที่เขากำลังจะพูดจบ เขาก็ได้เดินออกไปแล้ว

วิกกี้รีบเดินตามเขาออกไปข้างนอก งานเลี้ยงจัดขึ้นบนสนาม ระยะทางไปยังห้องน้ำก็ค่อนข้างไกล ดังนั้นจึงเป็นการเดินทางที่ค่อนข้างนาน

แจ็คสันสังเกตเห็นว่าท่าทางการเดินของเธอนั้นแปลกไปเล็กน้อย ถึงแม้ว่าวิกกี้จะพยายามซ่อนบาดแผลของเธอเอาไว้อย่างเต็มที่ แต่เขาก็ยังมองทะลุผ่านเธอได้

เขาได้เดินชะลอ แล้วเขาก็ยิ้มอย่างใจเย็น “คุณโทมัส ถ้าคุณไม่ชินกับการใส่รองเท้าส้นสูง ผมสามารถขอให้ใครบางคนจากห้องแต่งตัวชั้นบนนำรองเท้าส้นเตี้ยมาให้กับคุณได้ รองเท้าส้นเตี้ยเหล่านี้เหมาะสำหรับผู้หญิงที่สวมใส่ชุดราตรี”

วิกกี้เธอสูง 1.7 เมตร ถึงแม้ว่าเธอจะใส่รองเท้าส้นเตี้ย เธอก็ไม่ได้ดูต่ำลงไปแต่อย่างใด

วิกกี้หัวเราะตอบอย่างลืมตัว

“เรื่องนั้นมันไม่ได้จำเป็นมากเท่าไรหรอกค่ะ”

เธอหยุดนิ่งชั่วขณะ เธอได้มองเห็นความสับสนในดวงตาของแจ็คสันและตอบว่า “ขาของฉันไม่ได้อ่อนล้า แค่เพียงฉันยังฟื้นตัวไม่เต็มที่จากอาการบาดเจ็บ ดังนั้นฉันอาจจะค่อนข้างเดินลำบาก”

แจ็คสันเข้าใจได้ในทันที ว่าทำไมท่าทางของเธอถึงเป็นแบบนั้น เขาพยักหน้าและพูดว่า “แล้วตอนนี้อาการบาดเจ็บของคุณเป็นอย่างไรบ้าง?”